Να πασχάσει η ψυχή! Αεί και πάντα!

Αναστήθηκε ο Θεός και μοιράζεται!
Ούτε ψίχουλο δεν κρατά από τον εαυτό του! Για τον εαυτό του!

Δεν γνωρίζει τέτοιο… κατόρθωμα!
Άλλης φύσεως η ύπαρξη Του που ζει πάντα διαμοιραζόμενος και αεί πολλαπλασιαζόμενος! Ή και σαν ΙΧΘΥΣ, «ψάρι φαγωμένο και πολλαπλασιασμένο»!

Άλλης φύσεως τάξη! «Αταξία» στη δική μας πολυυπολογισμένη ζωή μας. (Μακάβρια έως θανάτου, χωρίς χάρη και άχαρη και πρόξενος αχαριστίας).

Θάνατος είναι οι ψυχές που δεν πεθαίνουν προσφέροντας τον εαυτό τους!
Θάνατος είναι οι ψυχές που δεν ζουν πεθαίνοντας για τον άλλο!
Θάνατος είναι να μην γευτείς Ανάσταση μέσα σου!
Ο θάνατος σου να γίνει Ανάσταση!
Πράγμα που προϋποθέτει ζωή Ανάστασης!

Να πασχάσει η ψυχή!
Οι ψυχές, οι ζωές, η κοινωνία!
Ο κόσμος, η οικουμένη που μυρίζει θάνατο και μιαν φανταχτερή θανατίλα περιωπής χωρίς τέλος!

Έαρ γλυκύ!

Μία άνοιξη Ανάσταση ζωογονεί κατ’ έτος τον κόσμο!

Οι σπόροι παίρνουν ζωή για να αποδώσουν λουλούδια ευωδίες, μηνύματα από άλλο κόσμο αειφόρο και πάντα εαρινό!

Τα δέντρα ανθίζουν καρποφέρουν, καρποφορούν, καρποπροσφέρουν!

Λιώνουν τα χιόνια στα όρη. Ρυάκια φέρνουν γάργαρα νερά ξεδιψαστικά, ποτιστικά, αναζωογονητικά! Για τη φύση, τις ζωές μας!

Δεν σπαταλιέται η άνοιξη στα σπλάχνα της φύσης και τις μέρες μας!
Αλλά θέλει να δοξάσει το καλοκαίρι ως θέρος!
Στην απόδοση της καρποφορίας.
Γι’ αυτό ανθεί πολλαπλασιαστικά στην αγκαλιά του θεριστή!

Μήπως είναι η Ανάσταση που σώζει τον κύκλο του καιρού;

«Ω γλυκύ μου έαρ»!
Που την κακοκαιρία του φθίνοντος χειμώνα ημερεύεις!

Καλοκαιρία γεννάς στις ψυχές και τα σώματα!

Και είναι η Ανάσταση ο θερισμός ο πολύς, η καρποφορία της σποράς στην ένδοξο ταφή, τον ανθοφόρο Επιτάφιο!

Είναι η Ανάσταση η αποθέωση των τεσσάρων εποχών, το κέντρο και το νόημα της ύπαρξης, ένδειξη καταλλαγής και ημερότητας Θεού και σύμπαντος κόσμου, του πληρώματος αυτού!

«Χθες συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ» και σήμερα πασχάζει η ψυχή μετά άλλων φίλων!
Και όλων φίλων!

Ότι αγάπη κραταιά εντός του θεϊκού υπαρξιακού σάλου της ατελείωτης Εβδομάδας της Μεγάλης!

Και αν τυχόν διαρραγή πριν φτάσει το Ευλογημένο Σάββατο χάνεται η πάσα Ανάσταση, κάθε νίκη στον θάνατο!
Η απόλυτη κατατρόπωση στον παραλογισμό και το θέατρο του που χωρίς νόημα διαφεντεύει τις ζωές μας σε ένα θέαμα λαμπρού παραλόγου που ως ηθοποιοί παρουσιάζουμε μάταια έργα χωρίς αναπαμό.

Η αληθινή ματαίωση των βασανιστικών, μάταιων και οδυνηρών ενεργημάτων μας και η αποθέωση των εύλογων προσπαθειών μας για κάθε καλό προϋποθέτουν «ιδεολογία» και «μανιφέστο» φωτός!

Αναστάσιμο φως! Λαμπρής!

Συνεγείρομαι σήμερα και ως Πάσχα πασχαλινό ανασταίνομαι!

Να πασχάσει η ψυχή!

Να αναστηθούν τα σώματα!

Να πλημμυρίσει φως το νόημα!

Να ησυχάσει και να πλημμυρίσει η ύπαρξη Ανάσταση!

Η αγάπη, ο δρόμος διά του τάφου, θυσιαστικός έρωτας του Θεού προς τους ανθρώπους!

Δεν πεθαίνει η ψυχή που μοιράστηκε!

Το μοίρασμα που χαρίστηκε χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς ανάπαυση προσωπική!

Θέλει κόπο η Ανάσταση και νέκρωση παθών, αλλά η Ανάσταση ανασταίνει!

Θωπεύει, παρηγορεί εκστατικά ψυχές πονεμένες, ταλαιπωρημένες, ευάλωτες, ευαίσθητες!

Δροσίζει πνευμόνια χωρίς οξυγόνο, σπλάχνα νεκρά και σάπια που πεινούν και διψούν για ζωή. Ανάσταση!

Ανάσταση σήμερα και πασχάζει η ψυχή και χαίρεται! Και χαίρεται!

Θέλει η ψυχή να χαρεί, να διαρραγεί το κράτος της ματαιότητας!

Ότι εύκρατος ο κόσμος και η ζωή της Ανάστασης, όταν προσχωρήσεις πολίτης στο κράτος της!

Στους ες αεί αναστημένους του Πάσχα!

Γι’ αυτό φωνάζει σήμερα και ομολογεί: «Να πασχάσεις ψυχή μου! Μείνε εκεί! Μην το κουνάς»!

Ο μόσχος πολύς και η τράπεζα γέμει… Χόρτασε την πείνα και τη δίψα σου!

Πάσχασε σήμερα και θα φορτώσει η ψυχή τα αναγκαία!

Και θα αντέξει και θα διαβεί!
Τα δύσκολα, τα επώδυνα, τα αδύνατα!

Τα έχει όλα το Πάσχα και είναι Ανάσταση!

Να πασχάσει η ψυχή σου!

Έτσι, ξαφνικά, όπως φουντώνει και η άνοιξη!
Και στο μέσο της ανασταίνεται η Ανάσταση, το σπλαχνικό Φως του κόσμου, εκ του τάφου ανάμεσα!

Μέσα από το κέντρο των νεκρών!

Και της ιστορίας!

Μήπως ονομάζεται και Ανάσταση ο Χριστός;
Και είναι μόνον Ανάσταση; Και όλα τα άλλα έπονται;
Γιατί χωρίς Ανάσταση όλα νεκρά και ασήμαντα έως θανάτου ασημαντότατα.

Ανάσταση, λοιπόν, και να μας… φάει η σχάση της!
Όπως ο Ρουμάνος Γέροντας ευχόταν να σας φάει ο παράδεισος!

Ότι Ανάσταση εστί και ζωοποιός και ζωή αιώνιος!
Που ξενεκρώνει τη ζωή μας!

Ανάσταση, έαρ ψυχών και σωμάτων ανακαίνιση!
Κόσμου νόημα και διάσωσμα!

Χριστός Ανέστη!

Να πασχάσει η ψυχή και να διαβεί στη ζωή! Αναστάσιμη!

Ως έαρ γλυκύ προς καρποφορία Ανάστασης!

Χρόνια αναστάσιμα πολλά!