Σωτηριολογικές και εσχατολογικές αναφορές στο θαύμα της Ανάστασης του Λαζάρου

Σύμφωνα με το ευαγγελικό ανάγνωσμα, το οποίο περιγράφει την Ανάσταση του Λαζάρου (κατά Ιωάννην, κεφάλαιο ια, 1-45),ο Λάζαρος με τις αδερφές του, Μάρθα και Μαρία, έμεναν στην κώμη Βηθανία, όπου ο Κύριος πολλές φορές είχε φιλοξενηθεί στον οίκο τους (Λουκ. 10:38-42). Όταν αρρώστησε ο Λάζαρος, οι αδερφές του ειδοποίησαν τον Ιησού, ότι ο φίλος Του αρρώστησε. Εκείνος ωστόσο, δεν πήγε αμέσως να τον επισκεφτεί,αλλά μετά από τέσσερις μέρες. Αξίζει να σχολιάσουμε κάποια  σημαντικά σημεία του θαύματος αυτού.

Καταρχάς, το συγκεκριμένο θαυμαστό γεγονός αποδεικνύει έμπρακτα, ότι ο θάνατος είναι μια παροδική κατάσταση, την οποία θα βιώσουν όλοι οι άνθρωποι. Σχετικά με αυτό, το νεκρό σώμα του Λαζάρου που αναδύει δυσοσμία, μετά την τετραήμερη παραμονή του στο μνήμα, θυμίζει την τριήμερη παραμονή του Χριστού στον Άδη και συνακόλουθα την μετέπειτα Ανάστασή Του. Υπό την έννοια αυτή, όπως ο Κύριος επισκέφτηκε τις ψυχές στον Άδη, προκειμένου να τους χαρίσει την ελπίδα της σωτηρίας και της Ανάστασης, έτσι και η τετραήμερη παραμονή του Λάζαρου στον τάφο υπαινίσσεται την κατάσταση της ψυχής του ανθρώπου, η οποία είναι κυριευμένη από την αμαρτία και χρήζει θεραπείας, για να μπορέσει ο άνθρωπος να καθαριστεί και να γίνει κοινωνός της Βασιλείας του Θεού. Με άλλα λόγια, στο εν λόγω θαύμα ο Κύριος είναι αυτός δια του οποίου ο φίλος του Λάζαρος «καθαρίζεται» από τη δυσοσμία του σώματός του και ανασταίνεται. Ταυτόχρονα όμως, το γεγονός αυτό παραπέμπει μεταφορικά στη δυνατότητα της κάθαρσης των ψυχών των ανθρώπων, μέσω του μυστηρίου της Εξομολόγησης, με το οποίο ο Κύριος έδωσε τη μοναδική δυνατότητα στον άνθρωπο να μετανοήσει ειλικρινά για τις αμαρτίες του, να αναγεννηθεί πνευματικά και να φτάσει στην κάθαρση, για να γευτεί τη δόξα της Βασιλείας Του.

Στη συνέχεια, αξίζει να σταθεί κανείς στα λόγια που είπε ο Κύριος στην Μάρθα, όταν εκείνη είχε αγωνία για τον νεκρό αδερφό της. Η διαβεβαίωσή Του, ότι «ο ίδιος είναι η Ανάσταση και η ζωή» και ότι «αυτός που τον πιστεύει, ακόμα και εάν πεθάνει, θα εξακολουθεί να ζει» και ότι, «αυτός που ζει και πιστεύει σε Αυτόν δε θα πεθάνει ποτέ», αποτελεί την ύψιστη μαρτυρία, παρηγοριά και ελπίδα, ότι, ακόμα και εάν πεθάνουμε εμείς και οι δικοί μας άνθρωποι, η ψυχή μας θα εξακολουθεί να υπάρχει σε μια διαφορετική, ασύλληπτη για το ανθρώπινο μυαλό κατάσταση. Η μαρτυρία αυτή αποτελεί σαφή υπαινιγμό στη μελλοντική Βασιλεία του Θεού, την ετοιμασμένη από καταβολής κόσμου, κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του στη γη, στο πέρας του ιστορικού χρόνου. Περαιτέρω, ουσιαστικά εξεικονίζει τη μελλοντική κατάσταση των ψυχών, οι οποίες, ακόμα και εάν το σώμα  αποσυντεθεί, θα ενωθούν εκ νέου με αυτό, προκειμένου να αναστηθούν, δηλαδή να μεταμορφωθούν, να ανακαινιστούν και να αναγεννηθούν σε μια καινή μορφή, εξαγιασμένη, που δε θα θυμίζει σε τίποτα τον φθαρτό, υλικό άνθρωπο της παρούσας, επίγειας ζωής. Με άλλα λόγια, σε μια αιώνια, αχώριστη και ατελεύτητη, αρμονική συνύπαρξη, σε ένα αδιαίρετο όλο, το οποίο θα κοινωνεί την αιώνια δόξα του Θεού και το μεγαλείο της δύναμής Του.

Έπειτα, το παράδειγμα αυτό μας καλεί να πιστέψουμε στον Χριστό και στη σωτηρία που Αυτός μας υπόσχεται, με όλη τη δύναμη της ψυχής μας. Μας παρακινεί να αντιπαρέλθουμε οποιεσδήποτε αμφιβολίες μας και να συνταχτούμε μαζί Του, προκειμένου να βιώσουμε το λυτρωτικό μήνυμα της Σταυρικής Θυσίας Του. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι το ίδιο έκαναν και πολλοί από αυτούς που παρευρέθηκαν την ημέρα εκείνη στο θαυμαστό αυτό γεγονός, οι οποίοι πίστεψαν και Τον ακολούθησαν. Μας προτρέπει να αποστρέψουμε το βλέμμα μας από την υποκριτική συμπεριφορά ανθρώπων εγωιστών της εποχής Του, οι οποίοι, όχι μόνο δεν τους άγγιξε το θαύμα του Χριστού, αλλά αντίθετα, απομακρύνθηκαν ακόμη περισσότερο. Μάλιστα, αυτή η συμπεριφορά τους μπορεί να χαρακτηριστεί  ακατανόητη και εν πολλοίς αδικαιολόγητη, αν σκεφτεί κανείς, ότι ο Χριστός δεν πήγε αμέσως στον φίλο του, αλλά  μετά από τέσσερις ημέρες, όταν πλέον το σώμα του είχε αρχίσει να αποσυντίθεται,  γεγονός το οποίο έκανε το θαύμα αυτό να φαντάζει ακόμα μεγαλύτερο και η θεϊκή δόξαΤου ακόμα πιο λαμπρή.

Εν κατακλείδι, το θαυμαστό αυτό γεγονός, της Ανάστασης του Λαζάρου, καθώς λαμβάνει χώρα λίγο πριν τη Σταυρική Θυσία Του Κυρίου μας, υπαινίσσεται τον θάνατο και την Ανάστασή Του, αλλά και αλληγορικά τον προσωπικό αγώνα μας για τη νέκρωση των παθών και των αδυναμιών μας, την πνευματική ανάσταση και ηθική τελείωσή μας. Τέλος, αποτελεί ένα πνευματικό αντίβαρο για τον αγώνα τον οποίο πρέπει να δώσουμε όλοι, προκειμένου να  «σταυρώσουμε» την ύπαρξή μας και, υπομένοντας εκούσια το μαρτύριο του Σταυρού του Κυρίου μας, να ανέλθουμε στον Γολγοθά και να συναναστηθούμε μαζί Του.