Ο Πρωτοψάλτης Δημήτρης Γαλάνης ερμηνεύει το περίφημο τροπάριο της Κασσιάνης «Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίες». Πρόκειται για ποίημα με βιβλικό περιεχόμενο καθώς συνδυάζει δυο βιβλικές διηγήσεις, τη μια από τη Γένεση με την Εύα «εν τω Παραδείσω» και την άλλη από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο με την πόρνη γυναίκα που προσφέρει το πολύτιμο μύρο, ομολογώντας την αδυναμία της να εξιχνιάσει τις «αβύσσους» των «κριμάτων του ψυχοσώστου Σωτήρος.
Με ιδιαίτερη ερμηνευτική αντιμετώπιση ο κ. Γαλάνης και η συνοδεία του αποδίδουν το βαθύ περιεχόμενο του τροπαρίου, αξιοποιώντας στο μέγιστο το ύφος και το ήθος των μελωδικών γραμμών του πλ. δ΄ ήχου, στον οποίο ανήκει ο ύμνος.
| Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, | Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, |
| τήν σήν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, | σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα |
| ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρό τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. | και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου |
| Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, | κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη |
| ζοφώδης τε καί ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. | και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. |
| Δέξαι μου τάς πηγάς τῶν δακρύων, | Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, |
| ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τό ὕδωρ· | εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. |
| κάμφθητί μοι πρός τούς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, | Λύγισε στ’ αναστενάγματα της καρδιάς μου, |
| ὁ κλίνας τούς οὐρανούς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. | εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. |
| Καταφιλήσω τούς ἀχράντους σου πόδας, | Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, |
| ἀποσμήξω τούτους δέ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· | και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· |
| ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τό δειλινόν, | αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, |
| κρότον τοῖς ὠσίν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. | τ’ άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. |
| Ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων σου ἀβύσσους | Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, |
| τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; | ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; |
| Μή με τύν σήν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τό ἔλεος. | Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ’ αμέτρητο έλεος |
| (Μεταγραφή: Φώτης Κόντογλου) |
