Μια δραματική επιστροφή

21 Μαΐου 2022

Ο Κωσταντής Παπακωνσταντίνου, γυιος του παπαδοΛιά και εγγονός του παπαΜπόβου, με το παρατσούκλι «Άκουρος», χαιρόταν να τον φωνάζουν Άκουρο, στο Σταυροδρόμι Γορτυνίας, το χωριό του, γιατί αυτό του θύμιζε δόξες παλιές, που μέσα του έμεναν ζωντανές.

Τον Αύγουστο του 1922, ο Κωσταντής στην πρώτη γραμμή του μετώπου, πολεμούσε στη Μικρασία κοντά στο Σαγγάριο.

Εκεί λαβώθηκε στο πόδι και τον μετέφεραν φορτωμένο σε ένα μουλάρι στα μετόπισθεν. Επακολούθησε η άτακτη οπισθοχώρηση και ο Κωσταντής βρέθηκε πάνω σε πλοίο, που έπιασε Θεσσαλονίκη. Με το τραίνο έφτασε στην Τρίπολη και με τα πόδια στο χωριό!!!

Η εικόνα του ήταν φριχτή. «Άκουρος», γενάτος, στεγνωμένος, αγνώριστος. Τα στρατιωτικά ρούχα είχαν κολλήσει πάνω στο κορμί του και είχαν γίνει ένα με τη λέρα και το αίμα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είχαν αλλοιωθεί. Κάτισχνος, με βλέμμα χαμένο στο κενό, με φωνή αδύνατη, ξέπνοη, άνευρη. Ένα αξιοθρήνητο πλάσμα, σαν ανθρωπόμορφο φοβιστικό αγρίμι.

Στην είσοδο του χωριού, στη θέση Ακουμπίστρες τον συνάντησε η Θεια του η Χρυσάνθη, η Μπαμπίκαινα. «Παιδάκι μου από πού έρχεσαι, από πού είσαι;» «Από τούτα τα μέρη. Από τον πόλεμο έρχουμαι», ψιθύρισε ο Κωσταντής.

«Είχα και εγώ ένα ανηψιό, που σκοτώθηκε στη Μικρασία. Κωσταντή τον λέγανε»!!! Ο Κωσταντής δε μίλησε. Προχώρησε πάνου από τις Ακουμπίστρες, κοντά στο σπίτι του. Εκεί οι γειτόνισσες μιλάγανε για τα νέα της ημέρας. Ανάμεσά τους και η κυρά Ελένη, η μάνα του. Βλέποντας τον …άγνωστο στρατιώτη τον ρώτησαν από πού έρχεται και που πάει. «Από τη Μικρασία, από τον πόλεμο», είπε ξέπνοα.

Τότε η μάνα του με σπασμένη τη φωνή του είπε «Είχα και γω ένα παιδί, που σκοτώθηκε στο Σαγγάριο, τον Κωσταντή μου. Εσένα θα σε χαρούν οι δικοί σου, ο Κωσταντής μου όμως δεν θα γυρίσει ποτέ!!…». Ο Κωσταντής ξέσπασε σε λυγμούς…

Μια ξαδέρφη του πρόσεξε τα αραιά δόντια του, κάτι γνώρισε από τις κινήσεις του και φώναξε σπαραχτικά «θεια, θεια ο Κωσταντής!!!!».