Πάμε κατηχητικό; «δός μου αυτό το νερό!»
12 Μαΐου 2023
ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ
Γυναίκα, Σαμαρείτιδα, ηθικώς μη αποδεκτή -Αποκαλύψεις προς αυτήν: «ύδωρ ζωής», «πνεύμα ο Θεός», «εγώ είμαι ο Μεσσίας». Τα χαρακτηριστικά της Σαμαρείτιδος: Απλότητα ψυχής, δίψα για την αλήθεια, άνοιγμα στην κοινωνία. |
Αγαπημένε μου κατηχητή,
Αγαπημένη μου κατηχήτρια,
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Καθώς οι μέρες περνούν και ο χαιρετισμός αυτός, έστω και σε ορισμένων μόνον τα χείλη, ακόμη επιμένει, όλο και συχνότερα δέχομαι την απάντηση, εκ μέρους των μαθητών μου:
«Ακόμη ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ κύριε;»
«Ακόμη και για όλο τον χρόνο», έχω απαντήσει δυο-τρεις φορές, σε μια προσπάθεια να υπενθυμίσω -στον εαυτό μου πρώτα- πως αυτό το μήνυμα της χαράς δεν μπορεί να αποτελεί μια περιστασιακή λεκτική συνήθεια, αλλά θριαμβευτική επιβεβαίωση ενός καθοριστικού γεγονότος για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, που θα το εντάξει στην κοσμοθεωρία της. Θυμάμαι μάλιστα να οδηγούμαι σε σοβαρή αυτοεξέταση, όταν,πριν κάποια χρόνια, η εφηβική απάντηση –έστω και ως αστεϊσμός- σε ένα «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» μου, ήταν ένα
«Ε, και;»
Όντως, υπάρχει ένα ερώτημα:
«Θα άλλαζε κάτι στην καθημερινότητά μου αν δεν πίστευα στην Ανάσταση;»
Αυτό το ερώτημα, έστω και μια φορά στη ζωή του, νομίζω πως ο καθένας οφείλει να το θέσει στον εαυτό του.
Ας επιστρέψουμε όμως στα δικά μας:
Καθώς η φετινή περίοδος των κατηχητικών βαδίζει σιγά-σιγά προς το τέλος της, ίσως θα έπρεπε να επιδιωχθεί μια υποτυπώδης αυτοαξιολόγηση για το εάν επετεύχθη ο μείζων στόχος. Και ποιος άλλος θα μπορούσε αυτός να ήταν, από την προετοιμασία εφηβικών ψυχών να ενταχθούν ευκολότερα και με περισσότερη επίγνωση στη ζωή της Εκκλησίας.
Είναι αλήθεια πως η εντελώς προσωπική αυτή πορεία δεν επιδέχεται τυποποιήσεις και ομοιομορφία. Ίσως όμως να υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά, κάποιες προϋποθέσεις, που, εάν καλλιεργηθούν, να διευκολύνουν αυτήν την ένταξη.
Ίσως η σημερινή περικοπή μπορεί να σκιαγραφήσει ένα τύπο ανθρώπου, με τον οποίον ο Θεός επιλέγει να κρατήσει ανοιχτό ένα δίαυλο επικοινωνίας, ή μάλλον, έναν τύπο ανθρώπου, ο οποίος πληροί κάποιες προϋποθέσεις, προκειμένου να αναγνωρίσει το πρόσωπο του Θεού και να ανοίξει μαζί Του ένα διάλογο με προοπτικές μιας βαθύτερης σχέσης.
Ο Ιησούς και η Σαμαρείτισσα
(Ιω. 5, 1-42)
1Όταν λοιπόν έμαθε ο Κύριος ότι οι Φαρισαίοι πληροφορήθηκαν πως ο Ιησούς αποκτά περισσότερους οπαδούς από τον Ιωάννη και τους βαφτίζει 2–αν και ο ίδιος ο Ιησούς δε βάφτιζε αλλά οι μαθητές του– 3άφησε την Ιουδαία κι έφυγε πάλι για τη Γαλιλαία. 4Έπρεπε όμως να περάσει από τη Σαμάρεια. 5Έφτασε έτσι σε μια πόλη της Σαμάρειας που λεγόταν Συχάρ, κοντά στο χωράφι που είχε δώσει ο Ιακώβ στο γιο του τον Ιωσήφ. 6Εκεί βρισκόταν το πηγάδι του Ιακώβ. Ο Ιησούς, κουρασμένος από την πεζοπορία, κάθισε κοντά στο πηγάδι· ήταν γύρω στο μεσημέρι.
7-8Οι μαθητές του είχαν πάει στην πόλη ν’ αγοράσουν τρόφιμα. Έρχεται τότε μια γυναίκα από τη Σαμάρεια να βγάλει νερό. Ο Ιησούς της λέει: «Δώσ’ μου να πιω». 9Εκείνη τού απάντησε: «Εσύ είσαι Ιουδαίος κι εγώ Σαμαρείτισσα. Πώς μπορείς να μου ζητάς να σου δώσω νερό να πιεις;» –επειδή οι Ιουδαίοι αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με τους Σαμαρείτες. 10Ο Ιησούς της απάντησε: «Αν ήξερες τη δωρεά του Θεού και ποιος είν’ αυτός που σου λέει “δώσ’ μου να πιω”, τότε εσύ θα του ζητούσες κι εκείνος θα σου έδινε ζωντανό νερό». 11Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, εσύ δεν έχεις ούτε καν κουβά, και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού, λοιπόν, το ’χεις το τρεχούμενο νερό; 12Αυτό το πηγάδι μάς το χάρισε ο προπάτοράς μας ο Ιακώβ· ήπιε απ’ αυτό ο ίδιος και οι γιοι του και τα ζωντανά του. Μήπως εσύ είσαι ανώτερος απ’ αυτόν;» 13Ο Ιησούς της απάντησε: «Όποιος πίνει απ’ αυτό το νερό θα διψάσει πάλι· 14όποιος όμως πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ δε θα διψάσει ποτέ, αλλά το νερό που θα του δώσω θα γίνει μέσα του μια πηγή που θ’ αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας». 15Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, δώσ’ μου αυτό το νερό για να μη διψάω, κι ούτε να έρχομαι ως εδώ για να το παίρνω».
16Τότε ο Ιησούς της είπε: «Πήγαινε να φωνάξεις τον άντρα σου κι έλα εδώ». 17«Δεν έχω άντρα», απάντησε η γυναίκα. Ο Ιησούς της λέει: «Σωστά είπες, “δεν έχω άντρα”· 18γιατί πέντε άντρες πήρες κι αυτός που μαζί του τώρα ζεις δεν είναι άντρας σου· αυτό που είπες είναι αλήθεια». 19Του λέει η γυναίκα: «Κύριε, βλέπω ότι εσύ είσαι προφήτης· 20οι προπάτορές μας λάτρεψαν το Θεό σ’ αυτό το βουνό· εσείς όμως λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα βρίσκεται ο τόπος όπου πρέπει κανείς να τον λατρεύει». 21«Πίστεψέ με, γυναίκα», της λέει τότε ο Ιησούς, «είναι κοντά ο καιρός που δε θα λατρεύετε τον Πατέρα ούτε σ’ αυτό το βουνό ούτε στα Ιεροσόλυμα. 22Εσείς οι Σαμαρείτες λατρεύετε αυτό που δεν ξέρετε· εμείς όμως λατρεύουμε αυτό που ξέρουμε, γιατί η σωτηρία έρχεται στον κόσμο από τους Ιουδαίους. 23Είναι όμως κοντά ο καιρός, ήρθε κιόλας, που οι πραγματικοί λάτρεις θα λατρεύσουν τον Πατέρα με τη δύναμη του Πνεύματος, που αποκαλύπτει την αλήθεια·
γιατί έτσι τους θέλει ο Πατέρας αυτούς που τον λατρεύουν. 24Ο Θεός είναι πνεύμα. Κι αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια». 25Του λέει τότε η γυναίκα: «Ξέρω ότι θα έρθει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός· όταν έρθει εκείνος, θα μας τα εξηγήσει όλα». 26«Εγώ είμαι», της λέει ο Ιησούς, «εγώ, που σου μιλάω αυτή τη στιγμή».
27Εκείνη την ώρα ήρθαν οι μαθητές του κι απορούσαν που συνομιλούσε με γυναίκα. Βέβαια, κανείς δεν του είπε «τι συζητάς;» ή «γιατί μιλάς μαζί της;» 28Τότε η γυναίκα άφησε τη στάμνα της, πήγε στην πόλη κι άρχισε να λέει στον κόσμο: 29«Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έχω κάνει στη ζωή μου· μήπως αυτός είναι ο Μεσσίας;» 30Βγήκαν, λοιπόν, από την πόλη κι έρχονταν σ’ αυτόν.
31Στο μεταξύ οι μαθητές τον παρακαλούσαν και του έλεγαν: «Διδάσκαλε, φάε κάτι». 32Αυτός όμως τους είπε: «Εγώ έχω να φάω τροφή που εσείς δεν την ξέρετε». 33Οι μαθητές έλεγαν μεταξύ τους: «Μήπως του ’φερε κανείς να φάει;» 34Αλλά ο Ιησούς τους είπε: «Δικιά μου τροφή είναι να εκτελώ το θέλημα εκείνου που με έστειλε, και να φέρω σε πέρας το έργο του. 35Εσείς συνηθίζετε να λέτε “τέσσερις μήνες ακόμη, κι έφτασε ο θερισμός”. Εγώ σας λέω: σηκώστε τα μάτια σας και κοιτάξτε τα χωράφια. Ασπροκοπούν από τα στάχυα τα ώριμα, έτοιμα κιόλας για το θερισμό. 36Ο θεριστής αμείβεται για τη δουλειά του και συνάζει καρπό για την αιώνια ζωή, έτσι ώστε μαζί να χαίρονται κι αυτός που σπέρνει κι αυτός που θερίζει. 37Γιατί εδώ αληθεύει η παροιμία “άλλος είναι που σπέρνει κι άλλος που θερίζει”. 38Εγώ σας έστειλα να θερίσετε καρπό που γι’ αυτόν εσείς δεν κοπιάσατε· άλλοι μόχθησαν, κι εσείς μπήκατε εκεί να θερίσετε το δικό τους κόπο».
39Πολλοί από τους Σαμαρείτες εκείνης της πόλης πίστεψαν σ’ αυτόν, εξαιτίας της μαρτυρίας της γυναίκας που έλεγε: «Μου είπε όλα όσα έχω κάνει». 40Όταν λοιπόν οι Σαμαρείτες ήρθαν κοντά του, τον παρακαλούσαν να μείνει μαζί τους· κι έμεινε εκεί δύο μέρες. 41Έτσι, πίστεψαν πολύ περισσότεροι ακούγοντας τα λόγια του 42κι έλεγαν στη γυναίκα: «Η πίστη μας δε στηρίζεται πια στα δικά σου λόγια· γιατί εμείς οι ίδιοι τον έχουμε τώρα ακούσει και ξέρουμε πως πραγματικά αυτός είναι ο σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός».
Θα πρότεινα κατ΄ αρχήν να ρωτάγαμε τα παιδιά, πώς θα περιέγραφαν ένα παιδί στην ηλικία τους, με το οποίον ο Χριστός θα μπορούσε να ανοίξει μαζί του διάλογο. Ίσως θα έπρεπε και να τα προκαλούσαμε, ρωτώντας τα αν πιστεύουν, πως θα έπρεπε να είναι ένα «καλό παιδί». Εάν θα βρίσκαμε μια σύμφωνη γνώμη εκ μέρους τους, θα ήταν ενδιαφέρον να δίναμε σε ένα παιδί το λόγο,προκειμένου να μας απαντήσει στο ερώτημα
«Ποιο θα χαρακτηρίζατε‘ καλό παιδί ’ σήμερα;»
Εάν κατευθύνουμε προς τα εκεί τη συζήτηση, νομίζω, πως σε μεγάλο ποσοστό, θα πάρουμε μια περιγραφή, στηριγμένη στην εικόνα που δίνει ένα τέτοιο παιδί στη κοινωνία. Ίσως να έχουμε αναφορά ως προς την εξωτερική εμφάνιση, τους καλούς τρόπους, το σεβασμό, την υπακοή, την πειθαρχία σε κανόνες, την διαρκή πραότητα, την αποφυγή του θυμού.
Στο σημείο αυτό, θα σας πρότεινα, αφού υπενθυμίζατε στα παιδιά, πως άνθρωπος αναμάρτητος εκτός του Χριστού δεν περπάτησε πάνω σ΄ αυτή τη γη («τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» Ιω.8:46), να τους επισημάνατε πως οι «καθώς πρέπει» της εποχής Του επανειλημμένως εξοργίστηκαν με την εξωτερική Του συμπεριφορά:
Παραβίαζε συστηματικά την αργία του Σαββάτου, επέλεξε μια ζωή χωρίς μόνιμη στέγη και οικογένεια, τον άκουσαν να απαρνείται την εξ αίματος οικογένειά του, επέλεξε για μαθητές Του φτωχούς και παρακατιανούς, καθόλου γενναίους και αρκετά επιπόλαιους, προτιμούσε την συντροφιά τελωνών (κάτι αντίστοιχα με σημερινούς τοκογλύφους) και γυναικών αμφίβολης ηθικής, ενώ, παράλληλα, τα αποδεκτά μέλη της κοινωνίας του (άρχοντες, ιερείς και πλούσιοι) άκουσαν από εκείνον λόγια σκληρά, με αποκορύφωμα τα «ουαί» προς τους Φαρισαίους και την εκδίωξη των εμπόρων από τον Ναό. Θα μπορούσατε μάλιστα να επιβεβαιώσετε μια όχι και τόσο «καθώς πρέπει» συμπεριφορά, υπενθυμίζοντας και τους πρωταγωνιστές, τόσο των παραβολών του, από τις περικοπές που συζητήσαμε την περίοδο της Σαρακοστής (άσωτος, τελώνης), όσο και των γεγονότων που προηγούνται του Πάθους (Ζακχαίος, η πόρνη που αμίλητη του αλείφει τα πόδια με μύρο).
Στο σημείο αυτό, χρειάζεται μια ιδιαίτερη προσοχή. Όσον αφορά τη δική Του συμπεριφορά, πρέπει πάντα να τονίζεται, πως όλες Του οι ενέργειες υπαγορεύονται από μια ολόθερμη και ολοκληρωτική αγάπη για άνθρωπο. Κάθε του λέξη, κάθε του πράξη αποτελείδράση προφητική, δηλαδή μήνυμα υπέρβασης από μία κατάσταση αλλοτρίωσης προς μία άλλη κατάστασης αυθεντικότητας, τόσο προσωπικής όσο και κοινωνικής. Συνεπώς, ζητούμενο δεν είναι ζητούμενο η επισήμανση μιας επιφανειακής επάναστατικότητας της συμπεριφοράς Του –θέση πολλών κινημάτων και ιδεολογιών που θέλησαν να Τον εντάξουν στο δικό τους πλαίσιο-, αλλά η ανάδειξη της ουσίας και των μηνυμάτων που κρύβονται πίσω απ΄ αυτές.
Όσον αφορά τους τύπους των ανθρώπων, που, είτε προβάλλει μέσω των παραβολών, είτε επιλέγει στην καθημερινότητά του, επ΄ ουδενί δεν πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα, πως εγκρίνει τον τρόπο ζωής τους.,Με τη συναναστροφή μαζί τους, αφ΄ ενός διαχωρίζει τον αμαρτωλό από την αμαρτία και αφ΄ ετέρου στηλιτεύει τον διαχωρισμό μιας εξωτερικής υπακοής σε ένα σύστημα κανόνων από μια υπαρξιακή αναγέννηση. Απόδειξη αποτελεί το ότι εγκρίνει τις συμβουλές των Φαρισαίων, αποτρέπει όμως τους ακροατές τους να ακολουθούν το παράδειγμά τους. («πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δε τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι» Ματθ.23:3)Συμπερασματικά λοιπόν, πρόθεση του Χριστού είναι να εντοπίσει το κέντρο μέτρησης της πνευματική ποιότητας στον έσω άνθρωπο και να επισημάνει την καταστροφική συνέπεια ενός στείρουκαθωσπρεπισμού.
Καταστροφική πρώτα για τον ίδιο τον άνθρωπο που εξαντλεί την προσπάθεια στην εξωτερική πράξη, τρέφοντας έτσι, μέσω αυτής, την εγωπάθειά του.
Καταστροφική και για τους γύρω του, καθώς ο διχασμός αυτός ανάμεσα στο πνεύμα που νοσεί και στην «καλή πράξη» που έχει μοναδικό στόχο την αυταρέσκεια, καθιστά τον άνθρωπο αυτό άτεγκτο και ανήλεο κριτή του σφάλματος του συνανθρώπου, και με επιπρόσθετο κίνδυνο την διαρκή προβολή ενός λανθασμένου παραδείγματος προς τους νεότερους.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα στάδια της συνάντησης με την Σαμαρείτιδα αποτελούν μία διαρκή αποκάλυψη.
Μπορούμε εξ αρχής να πούμε στα παιδιά μας, πως αυτή καθεαυτή η συνάντηση, πέραν του ότι περιέχει συγκεντρωμένες θεμελιώδεις αλήθειες της διδασκαλίας του Χριστού μας, περιέχει όλα τα στοιχεία ενός σκανδάλου. Και αφού τους διαβάσουμε τον στίχο 27
27Εκείνη την ώρα ήρθαν οι μαθητές του κι απορούσαν που συνομιλούσε με γυναίκα. Βέβαια, κανείς δεν του είπε «τι συζητάς;» ή «γιατί μιλάς μαζί της;»ας τα ρωτήσουμε:
Γιατί ενοχλήθηκαν οι Μαθητές;
Πρώτα,αυτό που αναφέρει ο Ιωάννης ευθέως: Ότι είναι γυναίκα.
Δε νομίζω πως η σημερινή κοινωνική κατάσταση επιτρέπει να μεταδώσουμε στα παιδιά το τι σήμαινε την εποχή εκείνη μια τέτοιασκηνή: ¨ΈναςΔάσκαλος να συνομιλεί με γυναίκα. (ίσωςκάποιες αναφορές σε μουσουλμανικές φονταμενταλιστικέςκοινωνίες να έδινανκάποια ιδέα).
Άλλος λόγος;
Ότι είναι Σαμαρείτιδα, δηλ. μια μισητή αλλόπιστη.
Το πόσο αδιανόητη είναι αυτή η επαφή, φαίνεται και από την επιλογή του Χριστού να σεβαστεί αυτή την τόσο βαθιά απέχθεια όλων των Ιουδαίων και να μην φέρει σε δίλημμα του μαθητές του, όταν τους αποστέλλει να κηρύξουν την επερχόμενη βασιλεία, τους απαγορεύει να εισέλθουν σε πόλη Σαμαρειτών (Μτ. 10, 6)
Υπάρχει και κάτι τρίτο, το οποίον πιθανότατα οι μαθητές του Χριστού το έμαθαν αμέσως μετά, πιο;
Η Σαμαρείτιδα ζει, ηθικώς, απαράδεκτα.
Μας το έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο Χριστός, κατά τη συνομιλία τους:
17«Δεν έχω άντρα», απάντησε η γυναίκα. Ο Ιησούς της λέει: «Σωστά είπες, “δεν έχω άντρα”· 18γιατί πέντε άντρες πήρες κι αυτός που μαζί του τώρα ζεις δεν είναι άντρας σου· αυτό που είπες είναι αλήθεια».
Με λίγα λόγια, τίποτε κοινωνικά αποδεκτό δεν έχει η γυναίκα αυτή για να θεωρηθεί από τους συγχρόνους της άξια τέτοιων αποκαλύψεων. Και ίσως δεν είναι άσκοπο, έστω επιγραμματικά, να ρωτήσουμε τα παιδιά, τι της αποκάλυψε, δίνοντάς τους τον αντίστοιχο στίχο:
13Ο Ιησούς της απάντησε: «Όποιος πίνει απ’ αυτό το νερό θα διψάσει πάλι· 14όποιος όμως πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ δε θα διψάσει ποτέ, αλλά το νερό που θα του δώσω θα γίνει μέσα του μια πηγή που θ’ αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας»
Ο Χριστός τής αποκαλύπτεται ως η μόνη απάντηση στα πιο βαθειά ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.
24Ο Θεός είναι πνεύμα. Κι αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να τον λατρεύουν με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια».
Εδώ, σε μια απλή γυναίκα, ο Χριστός ανατρέπει όλο το θρησκευτικό οικοδόμημα της εποχής του και εμφανίζει μπροστά της την ιδέα του Θεού απελευθερωμένη από σύνορα, φυλές και τόπους.
25Του λέει τότε η γυναίκα: «Ξέρω ότι θα έρθει ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός· όταν έρθει εκείνος, θα μας τα εξηγήσει όλα». 26«Εγώ είμαι», της λέει ο Ιησούς, «εγώ, που σου μιλάω αυτή τη στιγμή».
Πρόκειται ίσως για την πιο επιγραμματική αποδοχή του Χριστού, ως προς την ουσία του προσώπου του και το νόημα της αποστολής Του.
39Πολλοί από τους Σαμαρείτες εκείνης της πόλης πίστεψαν σ’ αυτόν, εξαιτίας της μαρτυρίας της γυναίκας που έλεγε: «Μου είπε όλα όσα έχω κάνει». 40Όταν λοιπόν οι Σαμαρείτες ήρθαν κοντά του, τον παρακαλούσαν να μείνει μαζί τους· κι έμεινε εκεί δύο μέρες. 41Έτσι, πίστεψαν πολύ περισσότεροι ακούγοντας τα λόγια του Επιπλέον, εξ αφορμής –ίσως και για χάρη- της γυναίκας αυτής, μια ολόκληρη πόλη βιώνει το άγγιγμα της αλήθειας και της σωτηρίας.
Κάθε ένα από τα παραπάνω θα μπορούσε εν αποτελέσει αντικείμενο μεγάλης θεολογικής ανάλυσης και συζήτησης. Επανέρχομαι όμως στο αρχικό ερώτημα: Τι προϋποθέσεις εξεπλήρωσε η γυναίκα αυτή, ώστε να αξιωθεί τέτοιας δωρεάς;
- Από την πρώτη στιγμή γίνεταιφανερόπως η γυναίκα αυτή είναι, όπως και ο Χριστός μας, έξω από τις κοινωνικές συμβάσεις. Μια «καθώς πρέπει» θα σιωπούσε και το πολύ-πολύ, σιωπηλή, να έβαζε νερό στο κύπελλο του άντρα που της απευθύνει τον λόγο.
- Η απλότητα και η αφέλειά της θα είχε αποθαρρύνει κάθε …ειδήμονα θεολόγο. Ο Χριστός όμως φαίνεται να προτιμά την ψυχή της, -μια εντελώς διάφανη ψυχή- από ένα μυαλό έτοιμο μόνο να εμπλακεί σε βαθυστόχαστες συζητήσεις.
- Ο άνδρας ενώπιόν της την κατηγορεί ευθέως για ανηθικότητα. Κι όμως, εκείνη δεν θίγεται, δεν επιτίθεται, δεν φεύγει. Αντίθετα, διαισθάνεται πως,παλιά της ερωτήματα έφτασε η ώρα να απαντηθούν.
- Ζητάει αλήθειες. Θέτει στον Χριστό την πέτρα του σκανδάλου ανάμεσα σε Ιουδαίους και Σαμαρείτες. Ίσως οι συμπολίτες της να μηντην είχαν ούτε άξια ούτε ικανή να σκέφτεται και ναπροβληματίζεται. Γι΄αυτούς ίσως να ήταν απλώς μια τυχάρπαστη. Εκείνη όμως επέμεινε να ρωτάει.
- Περιμένει την αλήθεια και είναι διαρκώς ανοικτή και έτοιμη να την υποδεχτεί.
- Ξέρει να χαίρεται και ξέρει να μοιράζεται τη χαρά. Είναι σπάταλη στη χαρά και τον ενθουσιασμό. Δεν υπολογίζει πως γι΄αυτά που αναγγέλλει, το πιθανότερο είναι να δεχτεί μίααπόρριψη ακόμη. Δεν την ενδιαφέρει. Ελπίζει ακόμη στους ανθρώπους και κυρίως έχει συγχωρέσει του ανθρώπους, από τους οποίους μόνονεκείνη γνωρίζει τι σχόλια –τουλάχιστον-έχει δεχτεί.
Την εικόνα της ψυχής αυτής της γυναίκας ίσως να επιδιώκει να δώσει ο Χριστός με τον υπέροχο τρόπο που ακολουθεί:«Ιδού, σας λέω, σηκώστε πάνω τα μάτια σας και παρατηρήστε τα χωράφια: λευκά είναι, έτοιμα για θερισμό ήδη». (35)
Να δώσουμε τίτλους;
Απλότητα νου και ψυχής, αντί για περιπλοκότητα σκέψεων, καχυποψία, ενοχή και επιθετικότητα.
Δίψα για αλήθεια και ετοιμότητα να την αποδεχτεί ολόψυχα.
Πηγαία διάθεση μοιρασιάς και έξοδος από την ατομικότητα στην κοινωνία.
Τέλος, θα ήθελα να σας παραθέσω δύο χωρία:
–«Μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν». Μτ. 5:5
27Αλλά αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς· κι αυτούς που ο κόσμος τούς θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμον ισχυρούς· Α΄Κορ. 1:27
Ίσως να μην υπάρχει άλλο βιβλικό πρόσωπο με τόσο ανάγλυφα αυτά τα χαρακτηριστικά.
