(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=341635)
Κοντάκιον Ἦχος δ’ Ἐπεφάνης σήμερον
Τῆς ψυχῆς τὰ ὄμματα πεπηρωμένος, σοὶ Χριστὲ προσέρχομαι, ὡς ὁ Τυφλὸς ἐκ γενετῆς, ἐν μετανοίᾳ κραυγάζων σοι· Σὺ τῶν ἐν σκότει, τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον.
Σχόλιο
Ο υμνωδός παρομοιάζει τον εκ γενετής τυφλό με τον εαυτό του με τη διαφορά ότι αυτός είναι τυφλός στα μάτια της ψυχής. Ο Οιδίποδας στην αντίστοιχη τραγωδία του «Οιδίπους ο Τύραννος» λέγει για τον Τειρεσία ότι είναι «τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν τα τα’ όμματα εί»,(παρήχηση του –τ) δηλαδή είσαι τυφλός στα αυτιά, στο μυαλό και στα μάτια, δηλαδή θεότυφλος. Στην προκειμένη περίπτωση έχουμε τύφλωση στα μάτια της ψυχής και παρόλα αυτά πλησιάζει μετανοιωμένος προς τον Κύριο, γιατί ο Κύριος είναι το «υπέρλαμπρον φως» σε αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι. Είναι γνωστή η ρήση του Κυρίου «εγώ ειμί το φως του κόσμου», όπως και η προσφώνηση του υμνωδού του απολυτικίου των Χριστουγέννων ως «ο Ήλιος της Δικαιοσύνης». Αυτό το υπέρλαμπρο φως φωτίζει τα βήματα των ανθρώπων στη ζωή τους.
Ὁ Οἶκος
Ῥεῖθρόν μοι δώρησαι Χριστέ, σοφίας τῆς ἀρρήτου, καὶ γνώσεως τῆς ἄνω, τὸ φῶς τῶν ἐν τῷ σκότει, καὶ πλανωμένων ὁδηγέ, ἵνα διηγήσωμαι, ἅπερ ἡ θεία βίβλος ἐδίδαξε τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, δηλονότι, τὴν τοῦ Τυφλοῦ θαυματοποιΐαν, ὅτι ἐκ γενετῆς τυφλὸς ὑπάρχων, ὀφθαλμοὺς τοὺς αἰσθητοὺς ἀπολαμβάνει, καὶ τοὺς τῆς ψυχῆς, ἐν πίστει ἀνακραυγάζων· Σὺ τῶν ἐν σκότει, τὸ φῶς τὸ ὑπέρλαμπρον.
Σχόλιο
Ο υμνωδός παρακαλεί τον Χριστό, που είναι το φως γι αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι και στην πλάνη, να του δώσει ποταμούς άρρητης σοφίας και ουράνιας γνώσης, για να διδάξει τα θεία ευαγγελικά κηρύγματα της ειρήνης για τον θαυματουργικό τρόπο που απόκτησε ο εκ γενετής τυφλός και απολαμβάνει όχι μόνο τα σωματικά του μάτια αλλά και τα ψυχικά. Αλλά δεν κρατιέται και με πίστη αναφωνεί ότι ο Κύριος είναι το «υπέρλαμπρον φως» αυτών που βρίσκονται στο σκοτάδι.
ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ
Κοντάκιον Αὐτόμελον Ἦχος πλ. β’
Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν πληρώσας οἰκονομίαν, καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἑνώσας τοῖς οὐρανίοις, ἀνελήφθης ἐν δόξῃ, Χριστέ ὁ Θεὸς ἡμῶν, οὐδαμόθεν χωριζόμενος, ἀλλὰ μένων ἀδιάστατος, καὶ βοῶν τοῖς ἀγαπῶσί σε· Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.
Σχόλιο
Δυο αποστολές είχε ο Κύριος εδώ στη γη και τις εκπλήρωσε και τις δύο. Η μία να φέρει εις πέρας το σχέδιο της θείας οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου και η δεύτερη να ενώσει τα επίγεια με τα επουράνια. Τώρα έμεινε να αναληφθεί, για να δείξει στους μαθητές του την θεία του δόξα, την θεία του καταγωγή και την θεία του αποστολή και κυρίως ότι δεν έπαψε να είναι ο Θεάνθρωπος, δηλαδή Θεός και άνθρωπος, χωρίς να χωριστεί η μία του φύση από την άλλη. Η πιο μεγάλη όμως υπόσχεση σε αυτούς που τον αγαπούν είναι αυτή: «Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν». Σε αυτήν την διαβεβαίωση πίστεψαν οι μαθητές του Κυρίου και αντιμετώπισαν τυράννους, βασανιστές και άγρια θηρία. Αν ο Κύριος είναι μαζί τους κανένας δεν μπορούσε να είναι εναντίον τους και να τους καταβάλει, να τους νικήσει.
Ὁ Οἶκος
Τὰ τῆς γῆς ἐπὶ τῆς γῆς καταλιπόντες, τὰ τῆς τέφρας τῷ χοῒ παραχωροῦντες, δεῦτε ἀνανήψωμεν, καὶ εἰς ὕψος ἐπάρωμεν, ὄμματα καὶ νοήματα, πετάσωμεν τὰς ὄψεις ὁμοῦ καὶ τὰς αἰσθήσεις, ἐπὶ τὰς οὐρανίους πύλας οἱ θνητοί, νομίσωμεν εἶναι τοῦ Ἐλαιῶνος εἰς ὄρος, καὶ ἀτενίζειν τῷ λυτρουμένῳ ἐπὶ νεφέλης ἐποχουμένῳ· ἐκεῖθεν γὰρ ὁ Κύριος εἰς οὐρανοὺς ἀνέδραμεν, ἐκεῖ καὶ ὁ φιλόδωρος τὰς δωρεὰς διένειμε τοῖς Ἀποστόλοις αὐτοῦ, καλέσας ὡς Πατήρ, καὶ στηρίξας αὐτούς, ὁδηγήσας ὡς Υἱούς, καὶ λέξας πρὸς αὐτούς, οὐ χωρίζομαι ὑμῶν. Ἐγώ εἰμι μεθ’ ὑμῶν, καὶ οὐδεὶς καθ’ ὑμῶν.
Σχόλιο
Ο υμνωδός μας καλεί σε μια έξαρση. Μας καλεί να μεταφερθούμε στο «όρος του Ελαιώνος», εκεί που έγινε η Ανάληψη του Κυρίου, και να συμμετάσχουμε σ΄ αυτήν «ψυχη τε και σώματι», με μια ψυχική ανάνηψη και από εκεί να σηκωθούμε κι εμείς, όπως ο Χριστός, σε ύψος και να κατευθύνουμε όλες μας τις αισθήσεις στις ουράνιες πύλες, εκεί που ανέβηκε ο Χριστός, για να ατενίσουμε τον Λυτρωτή μας «εποχούμενον επί των νεφελών». Από εκεί ο Χριστός ανέβηκε προς του ουράνιους θόλους, όπου κατοικεί ο Ουράνιος Πατήρ, για να διανείμει τα δώρα προς τους Αποστόλους, δηλαδή να τους στηρίξει ο Πατήρ, να τους οδηγήσει ο Υιός και να τους διαβεβαιώσει ότι: «μπορεί προς το παρόν να αναλήφτηκα αλλά δεν έφυγα από κοντά σας. Εγώ δεν πρόκειται να σας αποχωριστώ. θα είμαι πάντα μαζί σας και κανένας δεν μπορεί να σας πολεμήσει».
Ο Κύριος κάνει αισθητή την θεϊκή του παρουσία, θέλοντας να τονώσει το ηθικό των αποστόλων, γιατί πρόκειται να ακολουθήσουν δραματικά γεγονότα και γι’ αυτό θα πρέπει να τα αντιμετωπίσουν πεπεισμένοι για την θεϊκή Του αποστολή.
Η διαβεβαίωση του Κυρίου ότι δεν θα μας εγκαταλείψει αλλά θα είναι πάντα κοντά μας και στις χαρές μας και στις θλίψεις μας και στις εύκολες στιγμές και στις δύσκολες, παντού και πάντοτε, πρέπει να μας γεμίζει τη ψυχή με ελπίδα, πίστη και αυτοπεποίθηση. «Γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ’ ημών ο Θεός» και «εί μεθ΄ημών ο Θεός τις καθ΄ημών;». Το Παντοδύναμο χέρι του Θεού μας σκεπάζει και μας προστατεύει. Ας έχουμε λοιπόν εμπιστοσύνη στο Θεό και ας μη φοβόμαστε τίποτα.
(Συνεχίζεται)
