Για τον τάφο του φιλάργυρου Μοναχού!

Σχέδιο Ιωάννης Βράνος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Κοντά σ’ ένα Κοινόβιο είχε την καλύβα του κάποιος ερημίτης, που φαινόταν πολύ φτωχός, γιατί γύριζε ξυπόλυτος και κουρελιασμένος.

Ο Ηγούμενος του Κοινοβίου, που ήταν πολύ ελεήμων, συχνά του έστελνε ρούχα και τρόφιμα κι’ ό,τι άλλο είχε ανάγκη.

Κάποτε ο Ερημίτης αρρώστησε βαριά κι οι αδελφοί του Κοινοβίου, που τον νόμιζαν πολύ φτωχό και υστερημένο τον περιποιήθηκαν με μεγάλη καλωσύνη και προθυμία.

Όταν όμως εκείνος πέθανε, βρήκαν κάτω από το στρώμα του ένα πουγγί γεμάτο χρυσά νομίσματα.

Μόλις το είδε ο Ηγούμενος, έβγαλε βαθύ στεναγμό και, κουνώντας λυπημένος το κεφάλι του είπε στους αδελφούς:
– Επειδή, ούτε όσο ζούσε, ούτε και στις τελευταίες του στιγμές φανέρωσε πως είχε κρυμμένα χρήματα, αλλά στήριζε σ’ αυτά τις ελπίδες του και όχι στον Θεό, εγώ ούτε να τα ιδώ δεν θέλω. Πάρτε τα και θάψτε τα μαζί του.

Μόλις λοιπόν έβαλαν στον φρεσκοσκαμμένο τάφο τον φιλάργυρο μοναχό, μαζί με τον θησαυρό του, κατέβηκε παρευθύς φωτιά από τον ουρανό κι έκαψε ολόκληρο τον τόπο εκείνο μαζί με τις πέτρες και το χώμα κι έμεινε σημάδι φοβερό σ’ εκείνους που το έβλεπαν.

Απόσπασμα από το βιβλίο, «Γεροντικόν, Σταλαγματιές από την Πατερική σοφία», έκδοση της Ορθοδόξου Χριστιανικής Αδελφότητος «Λυδία», Θεσσαλονίκη 1987.