Οι φίλοι του Χριστού και δικοί μας φίλοι

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων αποτελεί προέκταση της Μεγάλης Εορτής της Πεντηκοστής, της καθόδου του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Αυτή η κάθοδος συγκροτεί τον θεσμό της Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού και καθιστά κάθε πιστό μέλος της κοινωνό της πνευματικής οικογένειας με προσανατολισμό την Βασιλεία του Θεού.

Η πληθώρα των προσώπων της εορτής των Αγίων Πάντων, ενέργεια της  θείας Χάριτος, κινείται μέσα σε διάφορους τόπους, χρόνους, αξιώματα, θέσεις και επαγγέλματα, που όλα μαζί μας φανερώνουν την βίωση της εν Χριστώ ζωής. Οι Άγιοι Πάντες, γνωστοί και άγνωστοι, δεν μας προσφέρουν μια σελίδα από την επί της γης παρουσία τους ή μια καλή συμπεριφορά και μόνον, αλλά όλη την εν γένει ζωή τους.

Οι Άγιοι μας καλούν στην μετοχή της αγιότητας του Χριστού, που ως παραδείγματα, μέσα από τα μαρτύρια και τα βασανιστήρια, τις στερήσεις και τις κακουχίες, την άσκηση και τα ασκητικά παλαίσματα, μας λένε ότι δεν έχει σημασία το κόστος. Το κόστος αυτό, είναι μικρό, είναι περιορισμένο, είναι πρόσκαιρο. Γι’ αυτό βλέπουμε με χαρά να προσέρχονται στο μαρτύριο, χιλιάδες χριστιανοί, μοναχοί, πιστοί, ιερείς, μη υπολογίζοντας στο πρόσκαιρο, αλλά στο αιώνιο.

Κοινά γνωρίσματα των Αγίων Πάντων είναι, η ομολογία του Χριστού, η πτωχεία του πνεύματος, η ταπείνωση, ο πλούσιος βίος με αρετές και η ταπείνωση. Οι Άγιοι Πάντες ομολόγησαν τον Χριστό, όχι με τα χείλη, αλλά και με τις πράξεις τους, όχι με την ηθική άλλα με τον τρόπο που ζούσαν την εν Χριστώ καινή Κτίση και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Επιπροσθέτως ομολόγησαν τον Χριστό, όχι νομικίστικα, με κραυγαλέες ανούσιες φωνές, αλλά με νέο ήθος, αυτό της αγιότητας. Πολλές φορές αποκτούμε ανοσία μεταξύ της ομολογίας και των έργων μας, διχοτομούμε την πίστη από την πράξη, πράγμα που σε κανέναν Άγιο της Εκκλησίας μας δεν συναντάμε. Πίστη άλλωστε χωρίς έργα είναι νεκρή. Τα κατορθώματα των Αγίων Πάντων, που μνημονεύει ο Απόστολος Παύλος σε μια από τις επιστολές του, έγιναν γιατί οι Άγιοι είχαν πίστη ακράδαντη, ελπίδα βεβαία στον Χριστό, αποτυπωμένη στην ζωή τους.

Να μερικές πράξεις ομολογίας του σήμερα!

Ζούμε σε μια σύγχρονη κοινωνία και είμαστε συνεχώς σε θέσεις και αντιθέσεις, σε προβλήματα και κοινωνικές καταστάσεις, στην καθημερινή μας βόλτα στην αγορά, σε διχογνωμίες συζητήσεων μεταξύ μας. Φοβόμαστε να κάνουμε τον Σταυρό μας, άλλοι ίσως ντρέπονται να το κάνουν, όταν πρέπει ή όταν επιβάλλεται. Στο χώρο εργασίας μας μπορεί να μας χλευάσουν και   περιγελάσουν. Η ομολογία μας όμως δεν πρέπει να είναι χλιαρή και ανούσια, δεν πρέπει να είναι περισσότερο αντίδραση αρνητική για τους άλλους. Αυτές είναι περιπτώσεις που οδηγούν στην ανάγκη προσευχής και παρακλήσεως στους Αγίους Πάντες για να μας ενισχύσουν. Οι Άγιοι πλημυρισμένοι από την χάρη του Αγίου Πνεύματος ήταν ήρεμοι και γαλήνιοι, δεν προσπαθούσαν να πείσουν κανέναν και για τίποτα, θέλησαν να μεταδώσουν αυτό που ζούσαν. Αυτό το νέφος των μαρτύρων, Πάντων των Αγίων, υπέμειναν καρτερικά τους βασανισμούς και τα μαρτύρια. Αυτά όλα φανέρωναν τους πραγματικούς αγώνες. Τίποτα δεν ήταν ευχάριστο, ήταν πολύ δύσκολες και σκληρές οι δοκιμασίες.

Ο Θεός σήμερα μας προσφέρει μια υπενθύμιση, μια μνήμη, όχι ιστορική αλλά διαχρονική. Το νέφος των μαρτύρων, αναμένει και εμάς, προσμένοντας και την δική μας είσοδο στην Βασιλεία του Θεού. Το νέφος των μαρτύρων μας, υπέμεινε μέχρι τέλους. Να ένα ενθαρρυντικό σημείο. Ήταν και αυτοί άνθρωποι, όπως είμαστε και εμείς. Υπέστησαν και αυτοί πολλά. Είχαν πειρασμούς και δοκιμασίες, δυσκολίες και αγώνας ανάμεσα στην αγιότητα και την αμαρτία και τελικά πέτυχαν, κάπως έτσι και εμείς μπορούμε να τα καταφέρουμε αν το θελήσουμε.

Τους Άγιους Πάντες, τους γνωστούς και τους αγνώστους πρέπει να τους έχουμε συνοδοιπόρους, φίλους και οικείους, ως φίλους του Θεού. Έχουμε και φίλους που δεν τους γνωρίζουμε και αυτοί όμως είναι δίπλα μας. Τέτοια φιλία, ίσως με τα κοσμικά δεδομένα ανύπαρκτη, απίστευτης οικειότητας και αλληλοβοηθείας, έχουμε μόνο μέσα στην Εκκλησία. Ας μην τους λησμονούμε. Δεν θα χάσουμε.