Πατήρ Σάββας Ζαράρης, Η φιλανθρωπία και η αγάπη του στα παιδιά!

Πατήρ Σάββας Ζαράρης (1913-1998).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Ο παπα-Σάββας σχετικά με την φιλανθρωπία έλεγε:
– Εγώ οφείλω να έχω τα χέρια μου πάντα ανοικτά. Ξέρω, και το έχω δει πολλές φορές στην ζωή μου ότι όταν δίδω πέντε, ο Καλός Θεός μου στέλνει δέκα.

Και φυσικά όταν οι αδελφές [οι Μοναχές του Ορφανοτροφείου Θηλέων Ρόδου] του υπενθύμιζαν ότι έχει παιδιά και πρέπει κάπως να μετριάζη τις δόσεις, εκείνος έλεγε ότι τα χέρια του παπά πρέπει να είναι μόνον ανοικτά και ποτέ σφικτά.

Στις μεγάλες εορτές της Εκκλησίας μας συνηθιζόταν τότε στο νησί της Ρόδου, όπως π.χ. την Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως ή την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού να τοποθετούν οι εφημέριοι δίπλα στα Σταυρολούλουδα ένα δίσκο. Όποιος προσκυνούσε τον Τίμιο Σταυρό και ελάμβανε από τα χέρια του εφημερίου τα Σταυρολούλουδα άφηνε ένα φιλότιμο στο δίσκο για τον παπά.

Συνέβη κάποια Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως στο Ναό της Αγίας Ειρήνης να τοποθετήση και ο παπα-Σάββας τον δίσκο δίπλα στα Σταυρολούλουδα. Πέρασε πολύς κόσμος και άφησε ο,τι είχε ευχαρίστηση. Στη θεία Λειτουργία ήταν παρούσα και η πρεσβυτέρα του. Όταν ο παπα-Σάββας πήγε στο σπίτι, η παπαδιά του του είπε για τα χρήματα, με τα οποία ήθελε να τακτοποιήση κάποιες ανάγκες για τα παιδιά τους.

Φυσικά ο παπα-Σάββας μέχρι να φθάση στο σπίτι του τα είχε μοιράσει όλα καθ’ οδόν σε οικογένειες που τα είχαν ανάγκη. Στην επιμονή όμως της πρεσβυτέρας η οποία είχε καταλάβει ότι μοιράσθηκαν τα χρήματα και προκειμένου να την καθυσηχάση, της έλεγε ότι πονάει η καρδιά του, κι έτσι ηρεμούσε την πρεσβυτέρα του και δεν συνέχιζε τις ερωτήσεις ή τις απαιτήσεις.

Μία χαρακτηριστική εικόνα του παπα-Σάββα που μένει βαθειά χαραγμένη μέσα στις οπτικές παραστάσεις πολλών Ροδίων ήταν να τον βλέπουν τις Κυριακές να είναι φορτωμένος με τσάντες με πρόσφορα.

Συνήθως τις τσάντες αυτές τις έβαζε κάτω από το ράσο του. Οπότε έφευγε φουσκωμένος. Τις τσάντες αυτές τις μοίραζε σε σπίτια που είχαν ανάγκες. Φυσικά όταν έφθανε στο σπίτι του πήγαινε με άδεια χέρια.

Ενθυμούνται οι αδελφές του Ορφανοτροφείου Θηλέων Ρόδου ότι ο παπα-Σάββας είχε ένα κουτάκι-κουμπαρά στο άγιο Βήμα όπου έβαζε τα χρήματα που του έδιδε ο κόσμος για τις μνημονεύσεις. Μετά το πέρας της κάθε θείας Λειτουργίας ο παπα-Σάββας έπαιρνε από το κουτάκι του αυτό χρήματα και έδιδε σε κάθε παιδί που βοηθούσε από πέντε δραχμές. Συνήθως είχε έξι με επτά παιδιά στο άγιο Βήμα.

Έλεγε σε μία αδελφή που τον έβλεπε να πράττη έτσι και πιθανόν να παραξενευόταν από αυτή του την κίνηση:
– Τι να κάνουμε, αδελφή μου, αν δεν τα καλοπιάσουμε τα παιδάκια πώς θα έρχονται στο άγιο Βήμα.

Εκτός των παιδιών του Ορφανοτροφείου τα οποία υπεραγαπούσε ο παπα-Σάββας υπήρχε κι ένα σχολείο δίπλα με πάρα πολλά παιδιά. Πάνω από διακόσια. Στα διαλείμματα όταν τα παιδιά έβλεπαν τον παπα-Σάββα έτρεχαν να πάρουν την ευχούλα του.

Γνώριζαν όμως ότι όταν πάρουν την ευχή του θα έπαιρναν και την καραμελίτσα τους ή κάποια σοκολάτα ή γκοφρέτα. Στα παιδάκια δεν έδιδε χρήματα για να μην κακομαθαίνουν. Σε όλα όμως έδιδε κάτι γλυκό.

Από το βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο», Άγιον Όρος.