Άγιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος, Αποκάλυψη του αδιάφθορου σκηνώματός του!

Άγιος Ευδόκιμος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

[…] Τούτο το χώμα, το από τον τάφον του Αγίου, όχι μόνον ενεργούσε σε εκείνους που πήγαιναν εκεί, αλλά και εις εκείνους όπου ήσαν μακριά διότι εστέλλετο στους ασθενείς και εχρίοντο με αυτό και ο καθείς ελάμβανε, κατά την πίστιν, και την υγείαν του.

Και τούτο ακόμη ήταν υπερβολή χάριτος εις τούτον τον Άγιον, επειδή ευθύς ως εχρίοντο οι ασθενείς και επεκαλούντο το όνομά του, ευθύς θεραπεύονταν.

Αδύνατον πράγμα είναι να περιγράψη τις όλα τα θαύματα τούτου του Αγίου.

[…]

Η φήμη των θαυμάτων του Αγίου εξήλθε και πλεόνασε παντού, πολλοί δε θαύμαζαν και απορούσαν πώς ένας άνθρωπος νέος εις την ηλικία, ο οποίος βρισκόταν στο μέσω τόσων θορύβων, με αξιώματα και αριστοκρατίες, κατόρθωσε τόσες αρετές, τις όποιες μόλις κατορθώνουν οι ασκητές στις βαθύτατες ερήμους. Δείγμα, βεβαίως, της τόσης καθαρότητας και σωφροσύνης που έζησε.

Ακούοντας δε και τα άπειρα και ταχύτατα θαύματα που έκανε Άγιος, έμεναν όλοι εκστατικοί. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν πολλά να πουν γι’ αυτόν.

Η φήμη του θανάτου και των θαυμάτων του Αγίου Ευδοκίμου, έφτασε και στους γονείς του, οι οποίοι λυπήθηκαν μεν σφοδρότατα για τον θάνατον του γιου τους, ακούοντες, όμως, τα θαύματα όπου έκαμνε, παρηγορούνταν, και είχαν ολόθερμο έρωτα να βεβαιωθούν και με την όραση.

Λοιπόν, η μήτηρ του Αγίου, νικωμένη από το πάθος της φιλοτεκνίας, δεν έβαλε στον νουν της το μάκρος του τόπου, ούτε εσυλλογίσθη τους κόπους και τους κινδύνους της οδοιπορίας, αλλά ξεκίνησε με μεγάλη προθυμία και πήγε στον τάφον του φιλτάτου και αγιωτάτου αυτής υιού.

Βλέπουσα δε εκεί το πλήθος των μετά πάσης ευλαβείας προσερχομένων και τα θαύματα, τα όποια γίνονταν από το ιερόν εκείνο μνήμα, όπου δαιμονιζόμενοι και από άλλα διάφορα πάθη πάσχοντες εθεραπεύοντο ταχύτατα, έπεσε και ενηγκαλίσθη τον τάφον του υιού της και έκλαιγε μεν αυτόν ως νεκρόν, ευλαβουμένη δε και θαυμάζουσα για την χάρην των θαυμάτων την οποίαν έλαβε παρά του Θεού, εκαυχάτο και αυτή, ως μήτηρ του Αγίου.

Θρήνος και έπαινος από την μητέρα του αγίου

Γι’ αυτό και η ευλογημένη εκείνη γυναίκα θρηνούσε, έχοντας, όμως, μπλεγμένο στον θρήνο της και τον έπαινον, λέγουσα:
«Τέκνον μου γλυκύτατον· τέκνον, το φως των ματιών μου· τέκνον, ανεκδιήγητον καλόν εις ημάς τους γονείς σου· πώς έλαβες τόση μεγάλη χάρη ιαμάτων; Βέβαια, αυτή η χάρη δίδεται από τον Θεό σε εκείνους, οι οποίοι πολιτεύονται με καθαρότητα και αγώνες, με κρυπτούς πόνους και αρετές· αυτή η χάρη δίδεται από τον Θεόν εις τους αληθινούς δούλους του, σαν προοίμιον των μελλόντων εκείνων αγαθών της ουρανίου Βασιλείας· διά μέσου σου, τέκνον μου, και έγινα και ονομάζομαι μήτηρ μακαρία και τρισόλβιος· δεν συνθέτω πλέον εις τον εαυτόν σου θρήνους και οδυρμούς μητρικούς, αλλά  ως σε κάποιον φίλο και αγαπημένο Θεού προσφέρω άσματα και ύμνους πνευματικούς· δεν σε ονομάζω πλέον καρπόν της εμής κοιλίας, αλλά υιόν Θεού κατά χάριν, εγώ σε εγέννησα σαρκικώς, αλλά τώρα αντιγεννώμαι από σε πνευματικώς· δεν αισχύνομαι να σε ονομάσω πατέρα μου· επειδή για τις αρετές σου δικός σου πατέρας είναι αυτός ο πατήρ ο ουράνιος· συγγενείς έχεις τους Αγίους Αγγέλους και τους χορούς των Αγίων· κάμε την χάρη, φίλτατε, και εις ημάς τους γονείς σου, τους οποίους περισσότερον μας δαμάζει η λύπη σου, παρά το πολυχρόνιον γήρας· θα απέδιδες πληρωμή για την ανατροφή σου σε εμένα την σαρκική σου μητέρα, αν με την μεσιτείαν σου με φέρεις κοντά στον ουράνιό σου πατέρα· ως ανταμοιβή εις τον γεννήσαντά σε πατέρα θα δώσης, ανίσως και προξενήσης εις αυτόν ανάπαυση του γηρατείου του, τον κόλπον του Αβραάμ.

Τέτοια παράκληση προσφέρουν σε σένα, τέκνον μου ευλογημένο, γήρας πατρικό, και πόνοι κοιλίας μητρικής, και μαστοί γάλακτος τους οποίους εθήλασας, και σειρά των συγγενών σου· γνωρίζω, ότι παρακαλούμενος από σε ο Θεός θέλει σου εισακούσει για χάρη των γεννητόρων σου, τους οποίους, είναι ιδική του εντολή, να τιμούν τα τέκνα· επειδή η τιμή όπου γίνεται από τα τέκνα εις τους γονείς, εις τον Θεόν αναφέρεται, διότι αυτός είναι πάντων πατήρ και δημιουργός».

Παράδοξον θαύμα!

Αφού είπε αυτά η ευλαβής μήτηρ του αγίου Ευδοκίμου, πρόσταξε και σήκωσαν την πλάκα από το μνήμα και έβγαλαν έξω την λάρνακα όπου βρισκόταν το ιερόν λείψανον.

Και τότε αποκαλύφθηκε παράδοξο θαύμα! Παρ’ όλο που είχαν περάσει δεκαοκτώ μήνες που ενταφίασαν τον Άγιον, τόσον δε καιρόν ευρισκόμενον μέσα εις την γην εκείνο το σεβάσμιον λείψανον δεν έπαθε καμία αλλοίωση, από όσα συμβαίνουν αναγκαίως στα νεκρά σώματα· ούτε άλλαξε το πρόσωπο· ούτε έγινε καμία σήψη, ή ολίγη καν διαφθορά εις κανένα μέλος του σώματος· ούτε εμαράνθη, ούτε εμαύρισε ποσώς εκείνο το αγιώτατο σώμα· αλλ’ εφαίνετο το πρόσωπον φαιδρό, ανθηρό, χαριέστατο με όλους τους χαρακτήρες, παρόμοιον με ανθρώπου κοιμωμένου και όχι νενεκρωμένου· μόνον δε ένα κίνημα έλειπε, διά να φανή ο Άγιος ζωντανός.

Ακόμη και τα ενδύματα, με τα όποια τον ενταφίασαν, έμειναν καθώς τα έβαλαν εις την αρχήν. Ξέρομεν όλοι ότι εις τα νεκρά σώματα ακολουθεί, χωριστά από την δυσωδίαν του σώματος, και τα ενδύματα να αναδίδουν κάποια μούχλα βαριά και σήψη· άλλα στον τρισόλβιον Ευδόκιμον και αυτό το σώμα και τα ενδύματα ανέδιδαν ευωδία θαυμάσια και ηδονή, και εις την όραση και εις την όσφρηση τόσον, ώστε δεν εφαίνετο ότι ανοίχθηκε τότε μνήμα νεκρού, άλλα κανένα περιβόλι ωραιότατο με φυτά και άνθη ευωδέστατα.

Εκεί βρέθηκε τότε εις Ιερομόναχος, ονόματι Ιωσήφ, ο όποιος έλαβε το ιερόν λείψανον, για να το σηκώση όρθιον, αμέσως δε μόλις το αγκάλιασε στάθηκε όρθιο, σαν να ήταν ζωντανό. Και φοβηθείς φόβον μέγαν, έπεσε μπροστά στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσε σαν να μιλούσε σε κάποιο ζωντανό άνθρωπο να αφήση να πάρουν τα ενδύματά του ως ένδειξη ευλάβειας.

Έτσι, άρχισε πρώτα και αφαίρεσε τον χιτώνα και του φόρεσε άλλον· έπειτα αφαίρεσε από τα πόδιά του εκείνα όπου εφόρει, με τόσην ευκολίαν, ώστε φαινόταν, σαν να βοηθούσε και ο ίδιος ο Άγιος σ’ αυτό.

Συμπεραίνεται, λοιπόν, ότι κατά θείαν πρόνοια ανοίχθηκε τελικά ο τάφος του Αγίου, για να φανή η μεγίστη χάρη, με την οποίαν τον δόξασεν ο Θεός, ώστε να φυλάξη υπέρ φύσιν το σώμα του αδιάφθορον.

Όταν φανερώθηκε το άγιο σκήνωμα έφριξαν οι δαίμονες και έφευγαν ως υπό αστραπής διωκόμενοι· και βέβαια αν κρυπτόμενον στην γην το εφοβούντο και έφευγον από τους ανθρώπους, πόσο μάλλον το φοβούνταν φαινόμενον και εν δόξη αγιότητος απαστράπτον.

Ο άγιος Ευδόκιμος γιορτάζει στις 31 Αυγούστου.

Διασκευή από τον Μέγα Συναξαριστή της Εκκλησίας, μήνας Ιούλιος, τόμος ζ’.