Ο Χριστός είναι άρχοντας. Δεν ζορίζει και δεν επιβάλλει τη θρησκεία Του με τίποτε!

Ιησούς Χριστός, (ψηφιδωτό), Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολη.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Οι άγιοι Κωνσταντίνος και Παύλος

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=345369

Μην ξεχνάμε, πως και ο Χριστός μας αγαπούσε την πατρίδα «ου ην τεθραμμένος». Και πήγαινε στη Ναζαρέτ. Κι εκείνοι δεν Τον ήθελαν. Κι αυτός επήγαινε. Και τους αγαπούσε. Πήγαν να Τον γκρεμίσουν και διά θαύματος έφυγε απ’ ανάμεσα τους. Και για να έχει πατρίδα, αφού Τον έδιωξαν, τελικά, πήγε και εγκατεστάθη, κατά την τριετή δημοσία δράση Του, στην Καπερναούμ, την παραθαλασσία.

Κι όπως θ’ ακούσουμε στο ευαγγέλιο της Κυριακής που έρχεται, που ‘ναι η θεραπεία των δαιμονιζομένων των Γεργεσηνών, της χώρας των Γεργεσηνών, και όταν Τον παρεκάλεσαν οι Γεργεσηνοί να φύγει από τα όρια τους, ποιος; Ο ευεργέτης. Ο Χριστός! Ο ήλιος. Το φως. Η χαρά. Η πάντων ζωή και Ανάστασις.

Όταν Τον παρεκάλεσαν να φύγει, έφυγε. Γιατί ο Χριστός είναι άρχοντας. Δεν ζορίζει και δεν επιβάλλει τη θρησκεία Του με τίποτε. Κι όσοι την επιβάλλουν με το ζόρι, στενοχωρούν το Χριστό. Και δυσφημίζουν την καλοσύνη και την αρχοντιά Τον.

Έφυγε, λοιπόν, από τη χώρα των Γεργεσηνών, και με το πλοιάριο διεπέρασε, λέει, πέρασε ανάμεσα στη λίμνη και ήλθε εις την ιδίαν πόλιν. Ίδιος, σημαίνει τον ιδικόν μας. Τον δικόνε μας. Ήλθε στη δική Του πόλη. Και αυτή η πόλις ήτο η Καπερναούμ.

Και η Εκκλησία πάντα αγαπά τις επίγειες πατρίδες της. Η Εκκλησία η ορθόδοξη στην Ελλάδα, ονομάζεται Εκκλησία της Ελλάδος. Και δεν λέγεται Εκκλησία των Ελλήνων. Γιατί δεν είναι μόνο των Ελλήνων η ορθόδοξη Εκκλησία. Είναι πάντων των εθνών. Ονομάζεται, όμως, ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος κι είναι η ορθόδοξη Εκκλησία, που ευρίσκεται στον ελληνικό χώρο.

Έτσι. Να τα ξεχωρίζουμε αυτά. Τι ωραία τα ‘χει η Εκκλησία! Τι δημοκρατικά, τι τίμια και τι δίκαια! Και αυτό είναι πάρα πολύ σπουδαίο και πάρα πολύ σημαντικό.

Επολεμήθη, λοιπόν, ο μέγας σαγηνευτής των εθνών. Διότι με την αγάπη του, την ουρανομήκη αγάπη του, την ένθεη αγάπη του, εφώτισε τα έθνη. Με τη χάρη, πάντα, του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Και έφερε στην Εκκλησία την οικουμένη και πάντα τα έθνη. Του οφείλομε αιωνία ευγνωμοσύνη. Και μην τον ξεχνάμε. Και να τον επικαλούμεθα και στην προσευχή μας. Και μάλιστα εδώ εμείς οι Αθηναίοι τον ‘χομε και ιδρυτή της Εκκλησίας των Αθηνών.

Να τον επικαλούμεθα. Γιατί ο απόστολος Παύλος δεν είναι μόνο φωτιστής και ευαγγελιστής και κήρυξ και απόστολος, αλλά είναι, ξέρετε και τι άλλο; Και θαυματουργός! Και θαυματουργός! Ανέστησε νεκρόν στην Τρωάδα, τον Εύτυχον. Και τα σιμικίνθια [ζωνάρια] και τα σουδάρια, τα μαντήλια και τα προσόψια, που χρησιμοποιούσε και σκούπιζε τον ιδρώτα του και το πρόσωπο ταυ και τη μύτη του, τι απέκτησαν; Θαυματουργικές ιδιότητες. Και τα έπαιρναν, γράφει στο βιβλίο Πράξεις Αποστόλων ο μέγας ευαγγελιστής Λουκάς, τα έπαιρναν οι χριστιανοί και εθεραπεύοντο.

Και κάποτε, θυμάμαι, είχανε πάει στον Γέροντα Πορφύριο, από ένα χωριό της Βοιωτίας, κάποιοι χριστιανοί, που είχαν ανάγκη, που ‘χαν έναν άρρωστον, και τους μάλλωσε, αφού τους ερώτησε: «Ποια εκκλησιά έχετε στο χωριό»; «Τους αποστόλους Πέτρο και Παύλο». «Κι ήλθατε, βρε, σε μένα; Τον τελευταίο και ελάχιστο, αφού έχετε αυτούς τους μεγάλους γιατρούς της Εκκλησίας και της οικουμένης».

Και τους ανέλυσε τη θαυματουργική δύναμη των αποστόλων Πέτρου και Παύλου.

Τους είπε για τα μαντήλια. Τους είπε για τη σκιά του Πέτρου. Όπου πήγαινε ο Πέτρος κι έπεφτε η σκιά του επάνω σε αρρώστους, τους εθεράπευε. Και με τα μαντήλια και με τη σκιά τους και με το λόγο μόνο, εθεράπευαν τους αρρώστους και εφώτιζαν τους εσκοτισμένους.

Και τους ξανάστειλε, λοιπόν, ν’ ακούσουν και να παρακαλέσουν τους αποστόλους Πέτρο και Παύλο ο Γέροντας. Μάλιστα!

Αυτός είναι ο μέγας σαγηνευτής των εθνών. Που όσα κι αν λέμε, δεν τελειώνουν. Δεν τελειώνουν. Ο βίος και η πολιτεία και τα έργα του αποστόλου Παύλου δεν τελειώνουν ποτέ, ερευνώμενα και μελετώμενα κι αναδιφώμενα. Γι’ αυτό, ας πέφτομε κι ας τον παρακαλούμε, να μας προστατεύει. Μαζί και με τον πρωτοκορυφαίο απόστολο Πέτρο.

Κι όπως λέει ακριβώς και το ωραίο απολυτίκιο της κοινής εορτής των: «Των αποστόλων πρωτόθρονοι και της οικουμένης διδάσκαλοι ο τω δεσπότη των όλων πρεσβεύσατε». Για δύο πράγματα: «Ειρήνην τη οικουμένη δωρήσασθαι και ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος».
Και ποιο είναι το μέγα έλεος του Θεού; Κατά τους ερμηνευτάς του Ν’ Ψαλμού, που λέει, «Ελέησόν με ο Θεός, κατά το μέγα έλεός σου», το μέγα έλεος του Θεού είναι ο Χριστός μας. Ο Χριστός μας! Οι απόστολοι μας έδωσαν τον Χριστό μας. Και τους παρακαλούμε και πάλι, να φέρουνε και να παρακαλούν για την ειρήνη του κόσμου και να δοθεί στον καθένα μας ο Χριστός. Να είμεθα πραγματικοί χριστιανοί. Λόγω τε και έργω. Γι αυτό λέει ο απόστολος και ευαγγελιστής Ιωάννης: «Μη αγαπώμεν λόγω αλλά έργω και αληθεία».

Μην αγαπάμε μόνο με τα λόγια, «λόγω και γλώσση», λέγει επί λέξει, «αλλ᾽ έργω και αληθεία». Αλλά με το έργο και με την αλήθεια. Στην πραγματικότητα. Κι εκείνο το οποίο πείθει τους συνανθρώπους μας είναι η έμπρακτη αγάπη. Γιατί λέει κάπου ο χρυσορρήμων Ιωάννης, «ουδέν ψυχρώτερον χριστιανού, ετέρους μη σώζοντος». Δεν το εξηγώ, το καταλαβαίνετε.

Συνεχίζεται

Εξεφωνήθη την 4η Ιουλίου 2001.

Από το βιβλίο του μακαριστού Αρχιμανδρίτη, π. Ανανία Κουστένη, «Αγιολόγιο», τόμος δ’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2009.