«Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζομέν σε, τὴν μόνην Θεοτόκον». Ομιλία στην εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
17 Αυγούστου 2022Όταν η Παρθένος Μαρία επισκέφθηκε, μετά τον Ευαγγελισμό, την συγγενή της Ελισάβετ η οποία κυοφορούσε τον άγιο Ιωάννη Πρόδρομο, τότε κατά τον ασπασμό τους “ἐσκίρτησε τὸ βρέφος ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς· καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος ῾Αγίου ἡ ᾿Ελισάβετ”(Λουκ.1,41) και ανεγνώρισε τη Μαρία ως τη Μητέρα του Μεσσία, τη Θεοτόκο(Λουκ.1,43). Αμέσως μετά, πεπληρωμένη αγίου Πνεύματος, η Παναγία προφήτευσε και είπε “ἰδοὺ γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν μακαριοῦσί με πᾶσαι αἱ γενεαί”(Λουκ.1,48).
Τότε, κανείς από τους συγχρόνους της Ιουδαίους, ούτε αυτοί που ονείδιζαν τους γονείς της, Ιωακείμ και Άννα, για την ατεκνία τους, ούτε κανείς από εκείνους που ήθελαν να βλάψουν τον Υιό της και Θεό ημών Ιησού Χριστό και την ανάγκασαν με τον μνήστορα Ιωσήφ να καταφύγει στην Αίγυπτο για να τον προστατεύσει, αλλά ούτε και οι σταυρωτές του Υιού της οι οποίοι της προξένησαν ασύλληπτο πόνο, κανείς από αυτούς δεν μπορούσε να υποψιαστεί και να διανοηθεί ότι εμείς οι πιστεύοντες στο όνομα του Ιησού Χριστού, 2000 χρόνια και πλέον μετά θα είμαστε συναγμένοι επί το αυτό και θα αναφωνούμε μαζί με τον υμνωδό: “Αἱ γενεαὶ πᾶσαι, μακαρίζομέν σε, τὴν μόνην Θεοτόκον”, εκπληρώνοντας έτσι την προφητεία της Παναγίας.Όχι μόνο εμείς αλλά και οι γενεές πριν από εμάς, και οι γενεές που θα έρθουν, και μέχρι τη συντέλεια των αιώνων, αναρίθμητες ψυχές και παλλόμενες από πίστη καρδιές, ευσεβή χείλη θα ψελλίζουν ψαλμωδίες κατανυκτικές, ικετευτικά χέρια θα ανυψώνονται στον ουρανό προς εσένα Κυρία Θεοτόκε, γλυκυτάτη Μητέρα μας και θα ανυμνούμε τη μεγαλοπρέπεια του προσώπου σου.
Και αυτός ο ύμνος που προσφέρουμε δεν είναι εξαιτίας κάποιου δουλικού φόβου όπως έχουν οι υπήκοοι ενός βασιλιά, ούτε χάριν κάποιας συναλλαγής, για να τύχουμε κάποιας εύνοιας, όπως πράττουν οι υπηρέτες απέναντι στους κυρίους τους, αλλά διότι εκπλησσόμενοι από το μέγα μυστήριο αναφωνούμε και λέγουμε: “Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι, ἐν σοὶ Παρθένε ἄχραντε”. Πράγματι, μέσα στην ευλογημένη ύπαρξη της Θεοτόκου Μαρίας συντελέστηκε η ένωση κτιστού και Ακτίστου, αιωνίου και χρονικού, απείρου και πεπερασμένου, Θείας και ανθρώπινης φύσης, ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός.
Με τη δύναμη του αγίου Πνεύματος, “θεαρχίῳ νεύματι”, “ὁ πάντιμος χορός, τῶν σοφῶν Ἀποστόλων, ἠθροίσθη θαυμαστῶς, τοῦ κηδεῦσαι ἐνδόξως, τὸ σῶμά σου τὸ ἄχραντον”, και εμείς μαζί με τους αγγέλους, εξιστάμεθα και απορούμε και λέγουμε “Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἡ πηγὴ τῆς ζωῆς, ἐν μνημείῳ τίθεται, καὶ κλῖμαξ πρὸς οὐρανόν, ὁ τάφος γίνεται”. Άραγε όμως τι είδους θάνατος είναι αυτός που γέμισε την Οικουμένη και τις καρδιές μας με τη χαρά της αθανασίας; Αντί να θρηνήσουμε για την Παναγία που είναι μπροστά μας επάνω στην νεκρική της κλίνη, με κλειστά μάτια, με σταυρωμένα τα άχραντα χέρια της, που βάσταξαν τον Χριστό και τον ανάθρεψαν, αντί να θρηνήσουμε, αναφωνούμε με δάκρυα στα μάτια, πλην δάκρυα χαράς, γι’ αυτήν που γέννησε τον Άρτο της Ζωής: “Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής”. Έτσι η θλίψη μεταλλάσσεται σε χαρά, ο πόνος του αποχωρισμού από τη Μητέρα μας έχει μέσα του πλεγμένη τη χαρά και την ευφροσύνη, όντας χαρμολύπη, διότι “Ζωῆς ἀϊδίου καὶ κρείττονος, ὁ θάνατός σου γέγονε, διαβατήριον Ἁγνή, ἐκ τῆς ἐπικήρου πρὸς θείαν ὄντως καὶ ἄῤῥευστον”.
“Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων”, μας λέγει ο υμνωδός και έρχεται στο μυαλό μας εκείνη η ιεροσυλία και βλασφημία που ένας ασεβής επιχείρησε να διαπράξει όταν οι άγιοι Απόστολοι κήδευαν το πάνσεπτο σώμα της Παναγίας. Άπλωσε τα χέρια του για να πετάξει κάτω τη νεκρική κλίνη που μετέφερε το ιερό σκήνωμα. Τότε κόπηκαν τα χέρια του και θεραπεύθηκε αφού μετανόησε. Δυστυχώς, αμύητοι και άπιστοι, ή όπως θα έλεγε ο σοφός Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, αλιβάνιστοι και αλειτούργητοι, αποδεικνύονται πολλοί νεοέλληνες. Αρνούμενοι τις παραδόσεις των προγόνων μας απεμπολήσαμε τις αρετές που τους κοσμούσαν όπως η ευσέβεια, η ευλάβεια, η ταπείνωση, η ανιδιοτέλεια, το φιλότιμο. Αντί αυτών υψώσαμε τα είδωλα του εγωισμού, της έπαρσης και της φιλαυτίας. Οι καθημερινές ειδήσεις για ειδεχθή εγκλήματα, αποτρόπαιες πράξεις, διαρρηγμένες κοινωνικές σχέσεις, διαλυμένα σπιτικά, εξαρτημένα άτομα, κ.α., υποδεικνύουν ότι η μόνη λύση είναι η μετάνοια.
“Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ, ἡ ἱερὰ καὶ εὐκλεὴς Παρθένε μνήμη σου”. Με αυτήν την ταπεινή αλλά αγγελική μελωδία της Ορθοδοξίας που ηχεί μέσα στις ψυχές μας, ας υμνολογήσουμε με κατάνυξη βαθειά, θαρρετά και ταυτόχρονα με συστολή, με αγάπη αλλά και με σεβασμό, ως Μητέρα μας και ως Μητέρα του Θεού μας, “τὴν τοῦ ἀενάου φωτὸς Μητέρα”. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας για να φανερώσουμε στην Παναγία αυτά που κρύβει μέσα της ώστε να μας συμπονέσει και να μας βοηθήσει και να συνδράμει για να ανταπεξέλθουμε στις δυσκολίες και τους πειρασμούς του παρόντος βίου και να γίνουμε μέτοχοι της επουρανίου δόξης, του αγιασμού και της σωτηρίας.
Διαβάστε ολόκληρη τη μελέτη εδώ