Η πείρα του πόνου

10 Αυγούστου 2022

Στις δύσκολες ώρες, στα απανωτά προβλήματα, στις απρόσμενες δοκιμασίες, η ανθρώπινη λογική δεν μπορεί να δει την ετοιμαζόμενη σοφία, την πείρα που θ’ αποκτηθεί κι άρα την ερχόμενη ωριμότητα.

Συγκρίνοντας το πριν της ζωής μας με το τώρα ή, ακόμα, τη νεότητα με την ενηλικίωση, θα διαπιστώσουμε τη διαφορά που υπάρχει στην ποιότητα. Ενώ, δηλαδή, προηγουμένως ζούσαμε την ομορφιά των εκπλήξεων, των γνώσεων, των νέων εμπειριών, συγχρόνως αγνοούσαμε τον σκληρό πόνο που οι αποτυχίες, οι απογοητεύσεις, οι άτσαλες ενέργειές μας θα έφερναν.

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος θα πει πως σ’ αυτούς που καλούνται να διδάξουν τους άλλους, ο Θεός παραχωρεί να δοκιμαστούν, ώστε, όσα λένε, να τα λένε από την πείρα τους[1]. Όλοι μας, όμως, καλούμαστε να γίνουμε λίγο ή πολύ, στους εγγύς ή στους μακράν, σημεία που θα δείχνουν τη ζωή του Χριστού. Ο καθένας στο περιβάλλον που ζει, είτε το κατανοεί είτε όχι, γίνεται ή όχι κήρυκας της αγάπης, της ταπείνωσης, της ζωής του Χριστού.

Οι διάφορες δοκιμασίες, κατά το μέτρο αντοχής αλλά και του ρόλου που καλείται να διαδραματίσει κάποιος, καθίστανται, γι’ αυτόν που τα περνά, μέσα που του μαθαίνουν στην πράξη τι σημαίνει να πιστεύεις στο Χριστό και να καλείσαι να Τον ακολουθήσεις «όπου αν υπάγει». Έτσι, σε τελευταία ανάλυση, οι δοκιμασίες μεταποιούνται σε ευλογίες, αν, βέβαια, ο άνθρωπος υπομένει, εμπιστεύεται το Θεό της αγάπης, προσεύχεται και εγκαταλείπει τον εαυτό του και τους άλλους στην αγκαλιά Του.

Είναι γνωστός ο λόγος του Μεγάλου Αντωνίου ότι «ουδείς ανήλθε στον ουρανό μετ’ ανέσεως» κι ότι «κανένας άνθρωπος που δεν πέρασε από θλίψεις και δοκιμασίες δεν θα γίνει δεκτός στη Βασιλεία του Θεού».[2] Ποιος θα μπορούσε να αποκτήσει κάποιο πτυχίο, να μάθει μια τέχνη, να πετύχει κάτι σημαντικό χωρίς κόπο; Ποιος θα γνώριζε εμπειρικά το Θεό χωρίς εκούσιο πόνο, με τη μετάνοια, ή ακούσιο με τις δοκιμασίες;

Δεν είναι, βέβαια, ο πόνος ο στόχος αλλά το μέσο, ο δρόμος που μας οδηγεί στο στόχο. Ούτε, ακόμα, χρειάζεται να τον επιδιώκουμε με μαζοχιστική διάθεση, αλλά να τον αποδεχόμαστε με αξιοπρέπεια και λεβεντιά ως δυνατότητα ωριμότητας. Τότε, όταν θα έχει περάσει, θα καταλάβομε τι μας έδωσε, τι μας έκανε ως πρόσωπα, ώστε στον επόμενο πόνο να είμαστε προετοιμασμένοι και να τον αντιμετωπίσουμε πιο ήρεμα και πιο σοφά.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι τα χρόνια από μόνα τους δεν ωριμάζουν τον άνθρωπο. Η ηλικία του σώματος δεν συμβαδίζει πάντα με την ωριμότητα και η πείρα δεν αποκτάται χωρίς δοκιμασίες.

Το σχέδιο που έχει ο Θεός για τον καθένα μας έχει πολλές εκπλήξεις και πολλά απρόσμενα. Ως ιδιαίτερο πρόσωπο ο καθένας μας δεν ταυτίζεται με κανένα κι άρα κανένας δεν μπορεί να αντιγράψει τη ζωή του άλλου.  Όλοι, όμως, επηρεαζόμαστε μεταξύ μας, λίγο ή πολύ, έτσι ώστε η πείρα που πηγάζει από τον πόνο της προσωπικής μας ζωής να γίνει ευλογία για τους άλλους καθώς θα τους δείχνει με βεβαιότητα ότι, τελικά, η χαρά έρχεται «δια του σταυρού», όπως και η Βασιλεία του Θεού.

 

[1] Αββά Ισαάκ του Σύρου, Οι Ασκητικοί Λόγοι, έκδ. Απόστολος Βαρνάβας, σελ. 7

[2] Θ. Χαμπάκη, Γεροντικό, εκδ. Λυδία, Θεσσαλονίκη 1993, σ. 387

isagiastriados.com