Ο βασιλιάς, η κόρη και ο γάιδαρος

Μια φορά κι έναν καιρό, σ’ ένα μακρινό βασίλειο, υπήρχε ένα βιβλίο. Κάθε ένας που ένοιωθε στενόχωρα, προσέθετε και μία σελίδα. Έτσι με τον καιρό, το βιβλίο έγινε τεράστιο και κανείς δεν μπορούσε να το διαβάσει για ν’ αντλήσει κάτι από τα παραδείγματά του.

Ο βασιλιάς γύρισε πόλεις και χωριά για να βρει κάποιον σοφό να τον βοηθήσει να μικρύνει το βιβλίο της στενοχώριας. Όπου κι αν πήγαινε όμως, τίποτα καινούργιο δε μάθαινε και κανείς δεν τον βοηθούσε.

Αφού έφτασε κατάκοπος στο πιο απομακρυσμένο χωριό, ήταν μεσημέρι και μόνο ένα γαϊδούρι βρισκόταν δεμένο στη σκιά ενός μεγάλου δέντρου. Σταμάτησε κι ο βασιλιάς και παρατηρούσε το γαϊδούρι.

«Σάμπως κι ο άνθρωπος σαν το γαϊδούρι δεν είναι δεμένος με τις στενοχώριες…», σκεφτόταν. Και κάπως έτσι τον πήρε ο ύπνος κάτω από ένα πλατάνι.

Όταν ξύπνησε, είδε μια όμορφη κοπέλα που κουβαλούσε νερό για το γαϊδούρι κι επειδή κι εκείνος διψούσε αρκετά, σκέφτηκε να της ζητήσει λίγο νερό να δροσιστεί. Προσπαθώντας να μην την τρομάξει, φώναξε απαλά:

«Ε, κόρη, μήπως υπάρχει νερό και για μένα;»

Η κόρη έγνεψε καταφατικά και με το χέρι της έκανε νόημα να περιμένει. Πήγε κοντά ο βασιλιάς και κοιτώντας το γαϊδούρι, περίμενε την κόρη να φέρει το γάργαρο νερό. Μόλις όμως το έπιασε στα χέρια σταμάτησε και αναλογίστηκε τί τον φέρνει σε τόπους μακρινούς. Το μυαλό του γύρισε στο βιβλίο της στενοχώριας… Η κόρη το κατάλαβε και μεμιάς του λέει: «Πιες παλληκάρι και οι στενοχώριες ας περιμένουν».

Ήπιε αυτός κι αφού ξεδίψασε, τη ρώτησε: «Ο άνθρωπος τί μπορεί να κάνει για να γλυτώσει από τα βάσανα; Μοιάζει σαν το δεμένο γαϊδούρι. Δεμένος κι εκείνος με τις στενοχώριες». Η κόρη χαμογέλασε και είπε: «Ο άνθρωπος είναι το μόνο γαϊδούρι που δε χρειάζεται να υπομένει τα βάσανά του. Βλέπεις τη θηλιά που δένει το γαϊδούρι στο δέντρο; Ο άνθρωπος μπορεί να το πάρει και να το πάει όπου θέλει.

Ο βασιλιάς μπροστά στην αλήθεια της κόρης, ξαφνικά φωτίστηκε. Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε βιβλίο της στενοχώριας! Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, χωρίς στενοχώρια! Αρκεί να την αφήνει πίσω του και να κοιτάζει προς το θείο φως! Τότε κάθε στενοχώρια εξαφανίζεται.

Τη σοφή αλλά και γεμάτη ταπεινοφροσύνη κόρη, ο βασιλιάς την παντρεύτηκε και από τότε ολόκληρο το βασίλειο γέμισε φως και χαρά! Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.