Εις μνημόσυνον: Ιωάννης Ν.Νανάς, Καθηγητής Καρδιολογίας Ιατρικής Σχολής, ΕΚΠΑ

«Καλόν εις πάντα άνθρωπον είναι να γινώσκει τι οι προ αυτού έπραξαν ώστε να ρυθμίζει τον εαυτού βίον προς την εκείνων δικαιόσυνην και αρετήν και να προφυλάσσεται από των κακών, εις όσα τυχόν εκείνοι υπέπεσαν. Αλλ’ εκτός της ωφελείας και καθήκον έχουσιν οι μεταγενέστεροι να προσφέρωσιν τον οφειλόμενο ευγνωμοσύνης φόρον εις τους προγενέστερους όσοι ή την οικουμένην όλην ή την πατρίδα αυτών ωφέλησαν έργα μεγάλα πράξαντες ή ενιαυτούς παρασχόντες παράδειγμα αρετής εις τους ασθενέστερους». (Πρόλογος εις τον Συναξαριστή Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)

( Ιωάννης Ν Νανάς, Σκίτσο Δημήτρης Κύρκου)

Ο αοίδιμος ιατρός Ιωάννης Ν. Νανάς, Καθηγητής Καρδιολογίας του ΕΚΠΑ, γέννημα και θρέμμα ήτο της Αγναντερής Λαρίσης, καταγωγή δε είλκε από πολύτεκνη αγροτική οικογένεια Σαρακατσάνων της Αργιθέας των Αγράφων. Επεράτωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στη Λάρισα όπου και εγνώρισε- χάρις στην ευσεβή γιαγιά του Ουρανία- τον π. Αθανάσιο Μυτιληναίο. Εσπούδασε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών όπου συνδέθηκε στενά με τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο. Εκεί γνώρισε την συμφοιτήτρια του Μαρία, Ομότιμη Καθηγήτρια της Καρδιολογίας σήμερα, η οποία έμελλε να γίνει η σύντροφος στη ζωή του. Μαθητής ων, γνώρισε μέσω των Μετεώρων τον αείμνηστο Γέροντα π. Αιμιλιανό Βαφείδη και τον π. Δημήτριο Γκαγκαστάθη. Ειδικεύθηκε στη Καρδιολογία στην Αθήνα με το Καθηγητή Σ. Μουλόπουλο και μετεκπαιδεύθηκε στις ΗΠΑ με το Καθηγητή William Kolff, ασχολούμενος με τη τεχνική υποστήριξη της καρδιάς. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, πρωτοστάτησε στην εισαγωγή πρωτοποριακών μεθόδων της σύγχρονης καρδιολογίας κατασκευάζοντας ταυτόχρονα μια δικής του επινόησης αντλία-τεχνητή καρδιά (παρααορτική αντλία) και αναπτύσσοντας το τομέα της καρδιακής ανεπάρκειας. Αντιμετώπισε με καρτερία και χωρίς γογγυσμούς τις περιπέτειες της υγείας του και με αξιοπρέπεια, παρρησία και αμνησικακία τις μικροπρέπειες του ακαδημαϊκού και νοσοκομειακού περιβάλλοντος του. Τον αξίωσε ο Θεός να έχει πολλούς άξιους μαθητές στον ευρύτερο Ελλαδικό χώρο και στο εξωτερικό. Παράλληλα με το κλινικό, επιστημονικό και εκπαιδευτικό του έργο, πρωτοστάτησε στην υποβοήθηση του έργου της Ιεραποστολής στην Αφρική ιδρύοντας δυο Νοσοκομεία και ιατρεία – κέντρα υγείας σε απομακρυσμένες περιοχές και εμπνέοντας συναδέλφους ιατρούς να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Παράλληλα ενεθάρρυνε μή ιατρούς στην ιδρυση σχολείων (τεσσάρων), οικοτροφείων και εκκλησιών.

Ο αείμνηστος Ιωάννης αναπαύθηκε εν Κυρίω στις 24 Αυγούστου σε τροχαίο ατύχημα αφήνοντας μνήμη αγαθού ανδρός και σοφού ιατρού. Έζησε την ζωή του «εν τω κόσμω» όντας ταυτόχρονα «εκτός του κόσμου». Τον διέκρινε η αδιάλειπτη ευχαριστιακή διάθεση και η ανιδιοτελής προσφορά ενώ έκρυβε επιμελώς «υπό το μόδιον» τα χαρίσματα και τις αγαθοεργίες του. Έζησε τη ζωή του αθόρυβα και ταπεινά, θεωρώντας προνόμιο τη δυνατότητα που του δόθηκε να υπηρετήσει το Πανεπιστήμιο ως ιατρός και ως δάσκαλος. Διακρίθηκε για τη πρωτοπορία, τη ποιότητα και τον εστιασμό του ερευνητικού έργου, εντάσσοντας την επαγγελματική και επιστημονική του ενασχόληση σε μια πνευματική ζωή με ταπείνωση, αγάπη και μέριμνα για τον συνάνθρωπο αλλά και μνήμη θανάτου. Χωρίς να μιλά ποτέ για τη πνευματική του ζωή, στο περίγυρο του δημιουργούσε μια αύρα ασκητικής πνευματικότητας. Η εξόδιος ακολουθία του στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών παρουσία του Αρχιεπισκόπου, Επισκόπων από την Ελλάδα και την Αφρική, Ιερέων, Μοναχών και Πανεπιστημιακών άφησε την αίσθηση κηδείας ήρωα της πίστης, της πατρίδας και της ιατρικής.

Του μακαριστού αδελφού «Ιωάννου του ευλογημένου» αιωνία η μνήμη.