Μικρασιάτισσα μάνα

Δεν ξέρω τι θα θυμούνται μετά από 100 χρόνια. Οι τελευταίοι της Σμύρνης, μικρά παιδιά τότε, έχουν φύγει πια από τη ζωή. Πόσο ν΄ αντέξουν οι μνήμες; Πόσο να αντέξουν οι λέξεις; Ένα μεγάλο πηγάδι γεμάτο καλώδια και οθόνες καταπίνει τα πάντα. Δεν με νοιάζει! Θα μείνω εγώ, μνήμη ζωντανή της Μικρασιάτισας μάνας μου και της Μικρασιάτισας γιαγιάς μου. Μέχρι να φύγω από αυτή τη ζωή, το σπίτι μου θα λάμπει, σε κάθε γιορτή και κάθε σκολή θα βγάζω τα καλύτερα σερβίτσια μου.

Δεν θα πάψω ποτέ να ρουφάω τις στιγμές γεμάτη ευγνωμοσύνη για τη ζωή που μου χαρίστηκε, όπως με την καρδιά τους γλεντάγαν στα σοκάκια της Σμύρνης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως πλούτη και βιός μπορεί από τη μία στιγμή στην άλλη να τα πάρει ο αγέρας και πως, αυτό που μένει, είναι όταν την ώρα της φτώχειας σου, είχες καρδιά που να χωρέσει και το διπλανό σου.

Η Μικρασία έζησε σε νέα χώματα γιατί ο ένας έγινε στήριγμα στον ώμο του διπλανού του και όλοι μαζί γίνανε μία αγκαλιά τις ώρες της συμφοράς και τις ανέχειας.

Θα κάνω πάντα ένα σταυρό την ώρα του εσπερινού και θ΄ ανάβω το θυμιατό στο περβάζι όταν ξεσπάει η καταιγίδα, όπως έκανε η γιαγιά μου.

Όταν πέφτει κάτω το ψωμί θα το σταυρώνω και θα το τρώω, σίγουρη πως δεν θα πάθω τίποτα.

Κι όταν χτυπάει η καμπάνα, θα θυμάμαι πάντα την Παναγιά την Προσφυγόπουλα κι όλες εκείνες τις ψυχές, που η Μικρασία τις κράτησε στην αγκαλιά της.

Δεν θα μιλάω στα παιδιά για τότε. Δεν θα καταλαβαίνουν. Εγώ θα γίνω η ζωντανή τους μνήμη κι  όταν κι εκείνα με θυμούνται, θα ΄χουν να λένε:

«Είχα μάνα αρχόντισσα, μάνα Μικρασιάτισσα. Κι  είμαι κι εγώ από κει».