Ταλαιπωρία και αγαλλίαση

Πώς γίνεται να επιθυμείς τον άλλο και να μην επικοινωνείς μαζί του με κάποιο τρόπο, όταν, μάλιστα, δεν υπάρχει άρνηση εκ μέρους του;

Πώς γίνεται να θέλεις να νιώσεις τη χαρά του Θεού μέσα σου, για να αισθανθείς τη γλυκύτητα τής παρουσίας Του και να μην προσεύχεσαι;

Πώς γίνεται να λες “αγαπώ το Θεό” και τις εντολές Του δεν εφαρμόζεις;

Πώς λες στο συνάνθρωπό σου, που πράγματι σου έφταιξε, “σε συγχωρώ” και συνεχίζεις να είσαι ψυχρός κι αδιάφορος απέναντί του;

Πώς ζητάς να σε συγχωρέσει αυτός που πληγώθηκε από σένα, που αδικήθηκε, που έσφαλες απέναντί του, χωρίς να έχεις αλλάξει και να το δείξεις με έργα;

Πώς γίνεται να θέλεις άλλα και να κάνεις άλλα;

Γίνεται! Όλα τα πιο πάνω και πολλά άλλα, της καθημερινής και πνευματικής ζωής (αν μπορούμε να το διαχωρίσουμε…) γίνονται! Γιατί είμαστε απόγονοι του πρώτου Αδάμ, μέσα στην πτώση και την ακαταστασία μας. Εκφράζοντας αυτή την κατάσταση έγραφε ο Απόστολος Παύλος στους Ρωμαίους: “Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ, ποιός θα με ελευθερώσει από το σώμα του θανάτου τούτου;”.

Όπως επηρεαστήκαμε αρνητικά από τον προπάτορά μας, επειδή είμαστε άνθρωποι, μπορούμε να επηρεαστούμε θετικά από το Νέο Αδάμ, το Χριστό, επειδή βαφτιστήκαμε κι ανήκουμε στην Εκκλησία που είναι το σώμα Του.

Γι’ αυτό, έλεγε αργότερα ο Απόστολος Παύλος για τον εαυτό του: “ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί, Χριστός” (Γαλ. 2, 20). Όμως, προηγουμένως πάλευε με το “Θέλω” του, ώστε να λέει: “Η θέληση να κάνω το καλό υπάρχει, αλλά δεν έχω τη δύναμη να το κάνω, διότι δεν κάνω το καλόν που θέλω, αλλά το κακόν που δεν θέλω, αυτό κάνω” (Ρωμ. 7,19).

Είναι ενθαρρυντικό να γνωρίζουμε ότι κι άλλοι, και μάλιστα μεγάλοι άγιοι, πάλευαν όπως εμείς. Απομακρύνει την απογοήτευση το να ξέρουμε ότι σ’ αυτό τον σκληρό αγώνα δεν είμαστε μόνοι. Όμως, η προσπάθεια να πάμε παραπέρα, να νικήσουμε τον εαυτό μας που μας ταλαιπωρεί με τα πάθη του, βρίσκεται στην ελευθερία και στην «πεπληρωμένη χαράν» που μας αναμένει.

Ωστόσο, είναι αναγκαίο να καταλάβουμε πως το αποτέλεσμα είναι της Χάριτος του Θεού. Δική μας είναι η θέληση. Έτσι, ο αγώνας δεν είναι πια εξουθενωτικός ούτε χωρίς χαρά. Αρχίζοντας να θέλεις ν’ αλλάξεις και να γίνεις ένας «μικρός Χριστός», ζώντας τη ζωή Του, αρχίζει η χαρά και η ελευθερία να ανατέλλουν χειροπιαστά μέσα σου. Τότε η γλυκύτητα αυτή γεμίζει την ύπαρξή σου και γίνεται κίνητρο για παραπάνω πορεία.

Δεν είναι η ζωή μας μόνο οι αποτυχίες μας, οι πτώσεις μας, οι ακαταστασίες μας. Είναι και όσα μας χαρίζουν ομορφιά, πληρότητα, νόημα και αγαλλίαση: η μετάνοια, η συγχωρητικότητα, η καλοσύνη και η αυτοθυσία, η ταπείνωση και η ανοικτοσύνη της καρδιάς. Αυτά, δηλαδή, που ο Χριστός χαρίζει σ’ όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή Του και το παλεύουν.

www.isagiastriados.com