Γέροντας, π. Γεννάδιος Διακάκης, Πάντα και εσαεί εν τω μέσω ημών!

(Με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης μνήμης για τον Γέροντα, Αρχιμανδρίτη Γεννάδιο Διακάκη στην Ιερά Μονή Βλατάδων Θεσσαλονίκης)

 

Σήμερα ξημέρωσε μια μέρα μεγάλης χαράς για την πόλη Θεσσαλονίκη, την μεγαλόπολη του αγίου Δημητρίου, για τα πνευματικά τέκνα του Γέροντα, Αρχιμανδρίτη Γενναδίου Διακάκη (1916-1984).

Η επιστροφή του Γέροντα της Θεσσαλονίκης είναι γεγονός!

Ποιος αμφιβάλλει ότι σήμερα θα είναι εν τω μέσω ημών!

Αλλά και ποιος αμφιβάλλει ότι πάντα ήταν κοντά μας;

Άλλωστε, πόσες φορές δεν είπαμε τι θα έλεγε ο Γέροντας γι’ αυτό που έχουμε κατά νουν, γι’ αυτό που κάναμε, για την πορεία μας, για τα επί μέρους έργα;

Σήμερα, όμως, μοιάζει σαν να επιστρέφει μετά από πολλά χρόνια απουσίας και επισκέπτεται την πόλη του και τα πνευματικά του τέκνα, τα τεκνία του, όπως έλεγε ο ίδιος.

Και αυτοί, εμείς, έχουμε χαρά μεγάλη γι’ αυτήν την συνάντηση.

Ναι, για συνάντηση πρόκειται!

Αντίστοιχη χαρά έχει, σίγουρα, και ο ίδιος! Γι’ αυτό και χαιρόμαστε κι εμείς! Συγχαίρουμε!

Και τον βλέπουμε να λάμπει, όπως έλαμπε ο ίδιος κάθε βράδυ της Ανάστασης!

Χαρά που μετατρέπεται και σε συγκίνηση, και χάρισμα κατανύξεως, όπως οι λυγμοί που τον διακατείχαν την Κυριακή της Πεντηκοστής και δεν το άφηναν να συνεχίσει το διάβασμα των ευχών του εσπερινού του Αγίου Πνεύματος!

Σήμερα ο Γέροντας θα είναι εν τω μέσω ημών!

Ο αλεξιπτωτιστής του στρατιωτικού Ιερού Λόχου (1942-1945) μοιάζει να επιστρέφει σήμερα ανάμεσά μας σαν αλεξιπτωτιστής του παραδείσου έτοιμος για μια νέα αποστολή.

Πάντα αγάπης και προσφοράς!

Και εμείς έχουμε να τον δούμε τόσο υγιή, τόσο ακμαίο, αλλά και τόσο νέο από πριν επιβαρυνθεί η υγεία του!

Και, όπως μας έλεγε ο όσιος Παΐσιος όταν του ζητούσαμε να προσευχηθεί γι’ αυτόν, όταν βρισκόταν στο Θεάγενειο: «Θα λάβει μεγάλο μισθό! Θα λάβει μεγάλο μισθό»!

Αλλά τι συνέβη, τελικά; Έλαβε τον μισθό του και μας εγκατέλειψε;

Αφού μοιάζει σαν να επέβαλε ο ίδιος ένα γενικό σιωπητήριο γύρω από το όνομα και την υπόστασή του μετά την κοίμησή του.

Είναι εντελώς παράδοξο, αλλά αναμφίβολα πρόκειται για ένα πραγματικό γεγονός.

Και, όμως, επρόκειτο για τον Γέροντα της Θεσσαλονίκης!

Όταν την δεκαετία του ’70 και του ’80 έλεγες στην Θεσσαλονίκη ο «Γέροντας», όλοι ήξεραν πως αναφερόσουν στον π. Γεννάδιο Διακάκη.

Και βέβαια ο κύκλος του δεν ήταν μόνον ο κόσμος της Θεσσαλονίκης, αφού διετέλεσε και πνευματικός στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπως και εγγεγραμμένος στον κατάλογο Υποψηφίων Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Θυμάμαι την όμορφη και εντελώς «αφελή», αλλά και φευγάτη ερώτηση που μου έκανε ένας φίλος λίγο καιρό μετά την κοίμηση του πνευματικού μας:
«Τι να κάνει άραγε ο Γέροντας»;

Ενώ ένα άλλο τεκνίο κάθε τόσο με ρωτούσε:
«Τον είδε κανένας τον Γέροντα; Εμφανίστηκε σε κάποιον στο όνειρό του»;

Δεν αμφιβάλλω πως όλα αυτά τα χρόνια όλοι τον ζούσαμε ιδιωτικά και προσωπικά ή ακόμη και στην πιο βαθιά μοναξιά και κάθε δυσκολία μας!

Ακόμη και σαν μια οδυνηρή απουσία!

Αλλά γενικώς είχε χαθεί από ανάμεσά μας συλλογικά, αφού δεν είχε γίνει καμία άλλη ανάλογη συνάντηση, όπως η σημερινή, δεν είχε κυκλοφορήσει κάποιο βιβλίο για τον βίο, την πολιτεία του!

Αν αναζητήσουμε πληροφορίες γύρω από αυτόν θα βρούμε ελάχιστα δημοσιεύματα και αναφορές! Για ένα πρόσωπο ιδιαίτερα σημαντικό για την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Αναφέρομαι τόσο στο πνευματικό όσο και στο κοινωνικό και φιλανθρωπικό του έργο.

Ενώ δεν είναι καθόλου γνωστό το μυστικό προσωπικό του έργο το οποίο έκανε δίκην καταδρομέως -όπως στις πολεμικές επιχειρήσεις στα νιάτα του- ήτοι να περιέρχεται τα σοκάκια της Άνω Πόλης και να αφήνει εν τω μέσω της νυκτός σακούλες με τρόφιμα σε σπίτια φτωχών και απόρων και να εξαφανίζεται.

Άλλωστε την στρατιωτική κάλυψη, απόκρυψη την ήξερε πολύ καλά!

Και το άγιο ράσο που τίμησε -όπως και την στολή του έλληνα αξιωματικού- του έδινε την δυνατότητα να χάνεται μέσα στα σκοτάδια, τις ομίχλες και τα ψιλόβροχα της Θεσσαλονίκης.

Την μαρτυρία για τις προσωπικές νυκτερινές… καταδρομικές φιλανθρωπικές του ενέργειες, μού την έδωσε επιφανής θεσσαλονικιός δημοσιογράφος, συγγραφέας και διευθυντής εφημερίδας πριν από χρόνια. Την πληροφορία αυτή την έχει καταγράψει, όπως μου είπε, και μάλλον και άλλα περιστατικά από την ζωή του Γέροντα.

Όσο για το ευρύτερο και εις το φως της ημέρας φιλανθρωπικό του έργο, το επιτελούσε ως μέλος της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Ανδρών Θεσσαλονίκης της οποίας αποτέλεσε μέλος, όπως και μέλος του διοικητικού της συμβουλίου και πρόεδρος του.

Αντίστοιχο έργο έκανε και ως ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, παράλληλα, βεβαίως, με το λοιπό σημαντικό του έργο με το οποίο στήριξε την ίδια την Ιερά Μονή.

Μετά απ’ όλα αυτά, και ιδιαίτερα με το εκκλησιαστικό πνευματικό του έργο, ως εξομολόγος και καταφύγιο πολλών ανθρώπων, με την κοίμηση του την παραμονή των Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου το 1984, ο Γέροντας επέβαλε σιγή!

Εκείνη την ημέρα ο π. Γεννάδιος έπρεπε να τελέσει για άλλη μια φορά με μεγαλοπρέπεια τον πανηγυρικό Εσπερινό στο παρεκκλήσι του Αποστόλου Παύλου στην Άνω Πόλη, που βρίσκεται πάνω από τα κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας. Και την επόμενη μέρα να τελέσει την Θεία Λειτουργία. Η εκκλησία αυτή ανήκει στην Φιλόπτωχο Αδελφότητα Ανδρών Θεσσαλονίκης.

Αλλά ο Απόστολος Παύλος φαίνεται πως εκείνη την χρονιά ήθελε να τον ξεκουράσει από τις ποικίλες κακουχίες που έζησε στο σώμα και την ψυχή σε εμπόλεμους και ειρηνικούς καιρούς.

Εκείνο το βράδυ όταν το πληροφορήθηκα κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας για τους Πρωτοκουρυφαίους Αποστόλους στο ναό της Α’ Φοιτητικής Εστίας Θεσσαλονίκης και πήγα να το πω στον πανεπιστημιακό Ιερέα, μόλις με είδε μου είπε αμέσως εκείνος: «Κοιμήθηκε ο πατήρ Γεννάδιος»;

Ένιωσα, σαν να το διάβασε πάνω μου! Και, μάλλον, έτσι έγινε!

Ο πανεπιστημιακός Ιερέας, είχε διατελέσει διάκονος στον Ιερό Ναό του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης Αγίου Δημητρίου, όταν ο Γέροντας λειτουργούσε εκεί. Τον γνώριζε πολύ καλά! Ήταν αμοιβαία η αγάπη και η εκτίμηση!

Ο μεγαλοπρεπής Αρχιμανδρίτης, π. Γεννάδιος στόλιζε ψυχικά την λαμπρή πεντάκλιτη βασιλική εκκλησία του Πολιούχου της πόλης, αλλά ήξερε και να ταπεινώνεται και να υπερυψώνεται ταυτόχρονα, όταν τον… μετακινούσαν στα κοιμητήρια της Ευαγγελίστριας.

Ενώ τα τελευταία χρόνια στην Αχειροποίητο της Υπεραγίας Θεοτόκου, στον άλλο μεγαλοπρεπή ναό της Πόλης, απ’ όπου και βασίλευσε, αποτέλεσε για όλους όσους τον ζήσαμε τα χρόνια αυτά την αγκαλιά της Πλατυτέρας των Ουρανών!

Το γραφείο, όπου έκανε τις ακροάσεις των ψυχών, έμοιαζε να είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο τον ναό.

Ορισμένες φορές έφτανε να μπεις στον προθάλαμο, και από εκεί να βρεις ανάπαυση και να σου μεταδώσει την ευρυχωρία, την εγκαρδιότητα, αλλά και την τόλμη, την αποφασιστικότητα, ή αν μου επιτρέπεται την πνευματική ανδρεία και… ιδιαίτερα την πνευματική «μαγκιά» που είχε ο ίδιος.

 

Πολλά χρονιά μετά, σχεδόν 40, στην πραγματικότητα 38, ξανασυναντιόμαστε σήμερα με τον Γέροντα Γεννάδιο, αφού το κάλεσμα της Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας, και η συνάντηση αυτή γίνεται στο όνομά του.

Οπότε, ίσως, μπορώ σήμερα να απαντήσω στον τότε φοιτητή, φίλο που με ρώτησε τι να κάνει ο Γέροντας.

Θα του έλεγα, λοιπόν:
«’Ζει και βασιλεύει’! και εν τω μέσω ημών»!

Όσο για τον φίλο που είχε την αγωνία και κάθε τόσο αναρωτιόταν αν εμφανίστηκε σε κάποιον, δεν με ξαναρώτησε όταν του είπα πως:
«Ναι, εμφανίστηκε! Ήταν καθισμένος στο κρεβάτι του, έκανε κάτι σαν μετάνοια, δηλαδή διπλώθηκε στα δύο και είπε: ‘Προσδοκώ ανάσταση νεκρών’»!

Να έχουμε την ευχή του!

Τον ευχαριστούμε για τα πριν, τα μετά, την σημερινή μέρα, και όλα τα επόμενα!

Γέροντας, π. Γεννάδιος Διακάκης, Πάντα και εσαεί εν τω μέσω ημών!