Η έξοδος του Μικρασιάτη

Mε τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, (1922-2022), οι Έλληνες όπου γης, ποιούμε αναφορά και μνημόσυνο τιμής, για όλους τους Αδερφούς μας Μικρασιάτες, που υπέστησαν όλα τα πάθη, όλα τα μαρτύρια, που υπέστησαν το θάνατο και τον βάρβαρο εξολοθρεμό από τις πατρογονικές τους εστίες.

Οι πληγές αυτές δεν πρόκειται να επουλωθούν ποτέ. Η Εθνική Μνήμη θα έρχεται  σε κάθε ευκαιρία και με κάθε αφορμή να μας τις θυμίζει.

Όλο αυτό το ιστορικό υλικό, που αναφέρεται στη Μικρασιατική Καταστροφή, είναι καταγραμμένο και χαραγμένο ανεξίτηλα, με ακρίβεια και με ατράνταχτες αποδείξεις, στις Δέλτους της Ιστορίας. Αυτό το υλικό, στο απροσδιόριστο μέλλον, θα αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους δραματουργούς, που θα θελήσουν να ασχοληθούν και να συνθέσουν έργα, αντλώντας τα θέματά τους, όχι από μύθους, αλλά από τη μεγάλη τραγωδία της Μικρασίας.

Οι τραγικοί αυτοί δημιουργοί θα δυσκολεύονται να βρίσκουν τρόπους εξόδου, ελέου και κάθαρσης του θεατή, γιατί θα έρχεται, και τότε, βαρύς και έντονος, ο βουβός πόνος και  το σπαραχτικό κλάμα του Μικρασιάτη. Θα ηχεί στ΄αυτιά τους εκείνο το μοιρολόγι της εξόδου από τις χαμένες πατρίδες:

«Αλοίμονο μου! Η μοίρα η ανελέητη ζυγώνει του θανάτου. Και εγώ δεν έχω που τα βήματα να σύρω! Και τώρα ποια ελπίδα, ποια, μπορεί να με στηρίξει! Ωχ, ας ήταν νάρθεις Νέμεση του μαύρου κακού το κύμα να γυρίσεις! Δεν αγροικώ πια τον πολύθρηνο χτύπο. Πεθαίνοντας είμαι χαμένος μα και γλυτώνοντας παίρνω τέτοιον πόνο, που  νοιώθω σαν νάμαι πεθαμένος!… Στην έξοδό μου από τη γη μου, κράξε, ανάκραξε, στέναξε, ω γη της Μικρασίας, ω γη των πατέρων μου, ω γη των νεκρών μου, ω γη των Ιερών μου!».