Κουβεντούλες με τον παπα-Θεόληπτο. Η αγάπη έχει πρόσωπο
17 Οκτωβρίου 2022«Πάτερ μου, δεν αγαπώ!»
«Μπράβο σου!»
«Μπράβο μου που δεν αγαπώ;»
«Όχι, όχι! Άλλο εννοώ».
«Δηλαδή, τι»
«Θα καταλάβεις στη συνέχεια. Μόνο πες μου, τι εννοείς ΄΄δεν με αγαπάς΄΄;»
«Εννοώ πως αισθάνομαι την καρδιά μου πέτρα. Δεν με νοιάζουν οι άλλοι. Δεν ενδιαφέρομαι για το διπλανό μου. Είναι φορές που το πρόβλημα του αδελφού μου γίνεται αιτία χαράς που δεν έχω το ίδιο πρόβλημα εγώ. Κατακρίνω. Κι άλλοτε, η χαρά του αδελφού μου γίνεται φθόνος, που με τρώει».
«Και θά ΄θελες να αγαπάς;»
«Τα πάντα θα ΄δινα».
«Καλά έκανα λοιπόν και σου είπα ΄΄μπράβο΄΄. Και όπως βλέπω, το ‘’μπράβο’’ πρέπει να είναι διπλό».
«Α, διπλό κιόλας!»
«Βεβαίως, διπλό! Πρώτα, γιατί έχεις φρόνημα συντριβής. Δεν κατάλαβες πως με τα λόγια σου ουσιαστικά εξομολογείσαι; Μπορεί να μη φοράω πετραχήλι, αλλά ο δρόμος της μετανοίας σου είναι πλέον ανοιχτός. Άγγιξες το σημείο της συνειδητοποίησης της ανεπάρκειας των ανθρώπινων δυνάμεων».
«Και το άλλο;»
«Το δεύτερο ‘’μπράβο’’ είναι γιατί κατάλαβες πως η αγάπη δεν είναι κατόρθωμά μας αλλά δώρο. Η απουσία της μας συντρίβει. Η νοσταλγία της είναι αβάσταχτη. Δεν καταλαβαίνεις πως σου λείπει κάτι που ύπαρξή σου το γνωρίζει αλλά δεν μπορεί να το γευτεί; Πού έμαθες να ζητάς αγάπη; Ποιος σου τη δίδαξε ώστε να σου λείπει τόσο; Δε Βλέπεις πως πλαστήκαμε να αγαπάμε κι αγάπη δεν χαιρόμαστε; Συντρίφτηκες και κατάλαβες. Αυτά είναι τα δυο σου ‘’μπράβο’’».
«Το αποτέλεσμα όμως μένει ίδιο. Εμένα ο εαυτός μου δεν μου αρέσει. Τι να κάνω;»
«Πρώτα, υπομονή. Η αγάπη έχει τους δικούς της ρυθμούς και το δικό της πρόγραμμα».
«Δηλαδή, όποτε της έρθει;»
«Κύριε Νίκο μου, η αγάπη είναι πρόσωπο ή μάλλον είναι τρόπος ύπαρξης ενός προσώπου. Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, δεν είναι σωστή ισορροπία ορμονών. Δεν είναι ένστικτο. Είναι πρόσωπο. Όπως εσύ, έτσι και εκείνο θα αποφασίσει για το εάν και πότε θα σε συναντήσει».
«Και μέχρι τότε;»
«Μέχρι τότε, έργα αγάπης. Όσα περισσότερα μπορείς. Από τα πιο ασήμαντα μέχρι τα πιο σπουδαία».
«Μα, αφού είπαμε πως αγάπη ακόμη δεν έχω».
«Μα δεν χρειάζεται. Εγώ σου μίλησα για έργα αγάπης. Και τέτοια έργα γνωρίζεις καλά ποια είναι».
«Τι; Έτσι μηχανικά;»
«Άκουσέ με: οι Πατέρες της Εκκλησίας μας γνωρίζουν πόσο εύθραυστα και ευμετάβλητα όντα είμαστε. Ξέρουν επίσης πως είμαστε σώμα και ψυχή. Και τα δύο συμμετέχουν στην πορεία προς τη θέωση. Το σώμα συμβάλλει με την πρακτική εφαρμογή των αρετών. Η ψυχή, μέσω της πνευματικής ζωής, φωτίζεται και βλέπει τον οφθαλμό της, δηλαδή το νου, να βρίσκεται σε θέση να ατενίσει τα φώτα της αιωνιότητας. Όλα βέβαια ξεκινούν από την εσωτερική ζωή και όσο ο άνθρωπος προκόβει σε αυτήν, η εξωτερική ζωή του, οι πράξεις του δηλαδή, αποκαλύπτουν αυτή την προκοπή. Υπάρχει όμως και η αντίστροφη διαδικασία. Τα έργα της αγάπης-η ελεημοσύνη, το αλάφρωμα του διπλανού σε ό,τι τον βαραίνει, αλλά και η σωματική λατρεία, οι μετάνοιες, η ανάγνωση της Γραφής, η απαγγελία των προσευχών, είναι η συμβολή του σώματος, ώστε η ψυχή να κάνει μία νέα επανεκκίνηση».
«Μα θα είναι όλα τυπικά, άδεια, σαν μία εφαρμογή κανόνων καλής συμπεριφοράς».
«Έτσι φαίνεται αλλά δεν είναι έτσι. Τα έργα, και μάλιστα τα άδεια όπως εσύ τα αποκαλείς, δεν αρκούν. Δεν είναι εφαρμογή ενός καταλόγου αγαθοεργίας για να μας αγαπήσει ο Θεός. Τα έργα, ιδίως όταν γίνονται με το πνεύμα που σήμερα μου φανερώσεις στα λεγόμενά σου, είναι προετοιμασία για μία συνάντηση που οπωσδήποτε θα γίνει. Δεν ξέρουμε το ‘’πότε’’ και το ‘’πώς’’ αλλά θα γίνει. Και επειδή ο Θεός, όπως στην περίπτωση του προφήτη Ηλία, έρχεται διακριτικά και ευγενικά, σχεδόν ανεπαίσθητα σαν ελαφρό αεράκι, εμείς πρέπει να βρεθούμε έτοιμοι, δεκτικοί, ευαίσθητοι. Τα έργα της αγάπης μάς ετοιμάζουν συναντήσουμε το πρόσωπό της αγάπης. Όταν αυτό γίνει, τα έργα θα γίνονται φυσικά, αυθόρμητα, αυτονόητα. Πριν τη συνάντηση αυτή όμως ο εαυτός μας θέλει πίεση, πειθαρχία, εγρήγορση, αυτομεμψία, όχι όμως ένοχη. Σε ό,τι μου είπες σήμερα, αυτός μόνο είναι ο κίνδυνος: Να νομίζεις ότι απέτυχες και να κατηγορείς τον εαυτό σου για αυτό. Κι όμως, αδελφέ μου, ούτε εσύ ούτε εγώ ούτε κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι παραπάνω από το να διαπιστώνει την ανεπάρκεια του».
«Και δεν φοβάσαι πάτερ μου, με τόσους επαίνους σήμερα, μην πάρουν τα μυαλά μου αέρα;»
«Για σήμερα τουλάχιστον δεν σε φοβάμαι. Είσαι θωρακισμένος από την ασπίδα της αυτομεμψίας. Την άλλη φορά, βλέπουμε».
