Μη μένεις μόνος

Ο άνθρωπος ζει μέσα στα προβλήματα, φανερά ή κρυφά στους άλλους, μικρές και μεγάλες στεναχώριες. Θέλει κάποιο να τα μοιραστεί, όχι τόσο να συμβουλευτεί. Το μοίρασμα, η αναφορά τους, ξεκουράζει την ψυχή. Νιώθεις πως δεν είσαι μόνος, έχεις Κυρηναίο.Όμως, αυτό το «άνθρωπον ουκ έχω» είναι τραγική διαπίστωση.

Είναι προνομιούχοι όσοι έχουν ένα πρόσωπο, είτε ως φίλο, είτε ως σύντροφο, είτε ως αδελφό, είτε ως γονιό, είτε ως πνευματικό πατέρα, που να μπορούν να πουν τη δυσκολία τους, το αδιέξοδό τους, τον πόνο τους. Γιατί δεν φορτώνονται όλο το βάρος. Κι έτσι μπορούν να βαδίσουν το δρόμο της ζωής πιο άνετα, πιο ανάλαφρα.

Όμως υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν ένα πρόσωπο, ένα συνοδοιπόρο. Η σημασία του φαίνεται στις οριακές καταστάσεις της ζωής, όπως και ο πόνος για την απουσία του πιο δυνατός. Ενδεχομένως να μην είναι άμοιρος ευθυνών γι’ αυτή την απουσία, αλλά δεν είναιη ώρα που θα πούμε ποιος φταίει, αλλά η ώρα της συμπαράστασης, της κατανόησης.

Είναι «αποδεδειγμένο» πως δεν υπάρχει μόνο ό,τι γνωρίζουμε με τις αισθήσεις μας. Φαίνεται, μέσα από τις εμπειρίες πολλών, ότι ένας άλλος κόσμος υπάρχει, που υπερβαίνει τις αισθήσεις. Είναι ο κόσμος των ασωμάτων, των πνευμάτων. Σ’ αυτόν ανήκει ο Θεός, η Παναγία, οι άγγελοι, οι άγιοι, κι όσοι έφυγαν απ’ αυτόν τον κόσμο.

Ευρισκόμενος σ’ ένα κοιμητήριο, αφουγκράζεσαι τη σιωπή των κεκοιμημένων. Υπάρχουν απ’ αυτούς κάποιοι που μεταβήκαν «από το θάνατο στη ζωή» τελειοποιούμενοι με το μαρτύριο της ασθένειας ή και του ωδυνηρού τρόπου τού θανάτου τους. Δεν μεταφέρουν πια το βάρος του παλαιού εαυτού τους. Ελεύθεροι απ’ ό,τι τους «κρατούσε στη γη» – με την πνευματική έννοια – βλέπουν πρόσωπο Θεού κι έτσι μπορούν να παρακαλέσουν και να μεταφέρουν τα αιτήματα των αγαπημένων τους. Δεν μπορεί π.χ. να προσευχηθεί στο Θεό μια μάνα για το παιδί της που περνά τη δυσκολία του; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το εγκατέλειψε εγκαταλείποντας τον αισθητό κόσμο; Όπως, βέβαια, συμβαίνει με όλους τους κεκοιμημένους που, ένεκα του τρόπου θανάτου τους  ή δοκιμασίας που πέρασαν και τους καθάρισε, μπορούν να μεσιτεύουν για όσους τους παρακαλούν να το κάμουν.

Οι άγιοι, που ζήσαν για το Θεό, πιο πολύ μπορούν να μεσιτεύσουν για μας, ως αδελφοί μας, και να συμπορευτούν στις θλίψεις μας. Γι’ αυτό παρακαλώντας τους με ταπείνωση να το κάμουν, θα αισθανθούμε πως δεν είμαστε μόνοι.

Έτσι, αν έχουμε άνθρωπο, ας χαρούμε. Αν δεν έχουμε, ας βρούμε κάποιο δικό μας που αισθανόμαστε ότι, περνώντας στη χώρα των ζώντων, βλέπει πρόσωπο Θεού. Κι αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό, ας βρούμε τον «άγιο μας» που θα παρακαλεί για μας, αφού «απλά και ταπεινά» θα του εκθέσουμε τον πειρασμό μας, τη δυσκολία μας.

Ας μην μείνουμε μόνοι!

Ας μην διαλυθούμε στις δυσκολίες!

Ας εμπιστευτούμε το «Θεό των πατέρων ημών» και τους ανθρώπους Του. Για να γεμίσει η καρδιά μας φως, χαρά κι ελπίδα, προσδοκώντας τη Μεγάλη Ημέρα του Χριστού, όπου τα πάντα θα γεμίσουν με τη παρουσία της αγάπης Του.