Ἀποδημητικὸ πτηνὸ τὸ γλυκύλαλο ἀηδόνι μᾶς ἔρχεται τὴν ἄνοιξη φέρνοντάς μας τὴν ἀνθοφορία καὶ προμηνύοντας τὸ ἐπερχόμενο καλοκαίρι μὲ τὴν πολύφορη καρποφορία.
Ἔρχεται μᾶς εὐφραίνει καὶ ὅταν φθάσει τὸ φθινόπωρο φεύγει γιὰ ζεστότερα κλίματα. Ἀποδημητικὸ ὢν καὶ ὁ ἄνθρωπος ἔρχεται στὴν γῆ στὴν ἄνοιξη τῶν γονέων του, ἀνθοφορεῖ καὶ εὐφραίνει τὸν μικρὸ ἢ τὸν μεγάλο του περίγυρο, καρποφορεῖ, γιὰ τὴν διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἢ τὴν πνευματικὴ αὐτοῦ ὡρίμανση μέσα ἀπὸ τὴν προσευχή, καὶ ἀποδημεῖ ἐπιστρέφοντας στὴν αἰώνια πατρίδα, στὴν ζεστὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ μας, ποὺ παραμένει ἀνοικτὴ γιὰ ὅλους μας καὶ περιμένει.
Ὅλοι μας ἐρχόμαστε ἀπόδημοι στὴν γῆ ἀπὸ τὴν οὐράνια πατρίδα καὶ σὲ αὐτὴν ἐπιστρέφουμε. Στὸν χρόνο τῆς παραμονῆς μας στὴν γῆ ἐμεῖς οἱ ἀπόδημοι τοῦ οὐρανοῦ, ἐμεῖς ποὺ «οὐκ ἔχομεν ᾧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ΄ 14), ὀφείλουμε, ὅπως τὸ ἀηδόνι, νὰ εὐφραίνουμε ὅλους μὲ τὴν γλυκειὰ παρουσία καὶ φωνή μας. Νὰ καρποφοροῦμε σὲ ἀρετές, νὰ δημιουργοῦμε θεάρεστα ἔργα καὶ νὰ μορφώνουμε κατὰ Χριστὸν τὰ παιδιά μας, γιὰ νὰ μὴν ἰσχύσει σὲ αὐτὰ ὁ παύλειος λόγος, ὅτι θὰ ἔχουν «μόρφωσιν εὐσεβείας, τῆς ὁποίας ὅμως ἀρνοῦνται τὴ δύναμη» ( Β’ Τιμόθ. γ΄ 2-5). Ἐπίσης νὰ ἀποδυόμαστε χωρὶς διακοπὴ σὲ νυχθημέρους πνευματικοὺς ἀγῶνες στηριζόμενοι στὴν συνεχῆ, τὴν ἀδιάλειπτη, τὴν νοερὰ προσευχή, αὐτὴ ποὺ ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῶν παθῶν ὁδηγεῖ στὶς φωτεινὲς ἐπάλξεις τῆς ἀπαθείας, λέγοντας ὅτι τὸ γένος τοῦ διάβολου, τὸ ὁποῖον «οὐκ ἐκπορεύεται εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ» (Ματθ. ιζ΄ 21), δὲν κάνει διακοπὲς καὶ πρέπει ὁ πιστὸς πάντοτε νὰ στέκεται, ὅπως ὁ καπετάνιος ἄγρυπνος μπροστὰ στὸ πηδάλιο τοῦ πλοίου του.
Γνωρίζοντας ὅτι εἴμαστε ἀπόδημοι δὲν δημιουργοῦμε γιὰ προσωπικὴ εὐημερία μόνον, δὲν πασχίζουμε νὰ κτίζουμε σπίτια καὶ μέγαρα. Μιὰ μικρὴ φωλιά, ὅπως αὐτὴ τοῦ ἀηδονιοῦ μᾶς ἀρκεῖ. Τί ὡραῖο τὸ σύνθημα ποὺ ἀναγράφεται ἔξω ἀπὸ κελλιὰ μοναχῶν: «Κελλίον, σήμερον ἐμοῦ, αὔριον ἑτέρου καὶ οὐδέποτε τινός». «Δὲν ἤλθαμε σὲ αὐτὴ τὴν ζωὴ γιὰ νὰ καζαντήσουμε, ἀλλὰ γιὰ νὰ φύγουμε», θὰ μᾶς πεῖ ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος, τῆς Βίτσας τοῦ Ζαγορίου. Ἡ παραμονή μας ὡς ἀποδήμων στὴν γῆ καλύπτει τὸ χρονικὸ διάστημα ἀπὸ τὴν ἄνοιξη μέχρι τὸ φθινόπωρο. Ἀπὸ τὴν ἄνοιξη τῆς γεννήσεώς μας στὴν γῆ, τῆς ἐπιδημήσεώς μας σὲ αὐτὴν ἀπὸ τὸν οὐρανό, μέχρι τὸ φθινόπωρο τῆς κοιμήσεώς μας στὴν γῆ καὶ τῆς ἀποδημίας μας πάλι γιὰ στὸν οὐρανό.
Ἀηδόνι ἀποδημητικὸ ὑπῆρξε καὶ ὁ Γέροντας Δανιήλ, τὸ γλυκύτατο ἀηδόνι τοῦ Ἄθωνος, ἀπὸ τὰ δυσπρόσιτα Κατουνάκια. Μὲ τὸ θεῖο δῶρο ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ὁ Κύριος εὔφρανε γῆ καὶ οὐρανό. Ἡ ψαλμωδία του ὄχι μόνο κατένυσσε ψυχές, ἀλλὰ ἄνοιγε τὶς πύλες τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἕνωνε σὲ κοινὸ πανηγύρι στρατευόμενη καὶ θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Ὄρθρου βαθέος, ὅπως τὰ ἀηδόνια στις ρεματιὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους δημιουργοῦν μουσικὴ πανδαισία ποὺ εὐφραίνει κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἔτσι καὶ ὁ γλυκύφθογγος Γέροντας Δανιὴλ εὔφραινε ψυχές, αὐτὲς ποὺ ἤθελαν νὰ ζήσουν στιγμὲς Παραδείσου, στιγμὲς χορωδίας ἀγγέλων. Ὅσοι ἀπήλαυσαν τῆς κατανυκτικῆς καλλιφωνίας του δὲν θὰ λησμονήσουν τὴν καταπληκτικὴ ἀπόδοση τῶν ὕμνων, ὄχι πρὸς ἀνθρώπινη δόξα, ἀλλὰ πρὸς Θεοῦ εὐαρέσκεια καὶ πιστῶν πνευματικὴ ἀγαλλίαση. Ἄλλωστε τὸ ταπεινό του φρόνημα, ἡ πνευματική του κατάρτιση καὶ τὸ γενεαλογικό του δένδρο δὲν ἐπέτρεπαν ἐγωϊστικὲς ἐξάρσεις. Ἐγγονὸς καὶ φερώνυμος τοῦ Ὁσίου Δανιήλ, τοῦ Κατουνακιώτου, ἀγωνίσθηκε στὴν ἔρημο καὶ ἀκολούθησε πιστὰ τὰ βήματα ἐκείνου, ποὺ ἦταν ὁ ἐκφραστὴς τῆς αὐτοσυνειδησίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὁ ὑπέρμαχος τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς, τὴν γνώμη τοῦ ὁποίου, ὡς ἐγγύηση Ὀρθοδοξίας, ζητοῦσαν ἀπὸ τὸν κόσμο μὲ ἐρωτήματα καὶ ἐπιστολὲς ἀγωνιῶντες γιὰ τὴν ἀποστασία καὶ τὶς παρεκκλίσεις Ὀρθόδοξοι πιστοί.
Ὁ ἀποδημήσας Γέροντας Δανιὴλ ξημερώματα τῆς 21ης Ὀκτωβρίου 2022 Ὀκτωβρίου διακρίθηκε ἐπίσης γιὰ τὴν πραότητά, τὶς πνευματικές του συζητήσεις, τὶς πάντοτε ὠφέλιμες, γιὰ τὸ γνήσιο Ὀρθόδοξο φρόνημά του, τὴν φιλαγιότητα καὶ φιλακολουθία του καὶ τὴν ἱλαρότατη πάντοτε φιλοξενία του. Ἀηδόνι τοῦ Ἁγίου Ὄρους πέρασε τὴν Ἀθωνικὴ ἄνοιξη καὶ το Ἀθωνικὸ καλοκαίρι καὶ στὸ ἐφετεινὸ φθινόπωρο γεμάτος πνευματικὲς ὀπῶρες καὶ εὐχὲς ἀπὸ ὅλους, ὅσους κατεύφρανε, οἰκοδόμησε, στήριξε, εὐεργέτησε, ἐπέστρεψε στὴν οὐράνια πατρίδα. Ἡ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τοῦ Ἀβραὰμ καὶ τοῦ παππού του, Ὁσίου Δανιήλ, τὸν περίμενε ἀνοικτή. Ἄλλωστε ἡ ἀποδημία πάντοτε τῶν ἀηδονιῶν γίνεται πρὸς τὰ ζεστὰ κλίματα. Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε.
