Αν σ’ αγαπώ…

Σύντομο σημείωμα συγγραφέως

Οι ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα οι πολύ στενές, οι συζυγικές, συντροφικές σχέσεις δοκιμάζονται πολύ στην σύγχρονη εποχή των πολλαπλών αναταραχών, της τελείας σύγχυσης και αταξίας σε κάθε επίπεδο. Ιδιαίτερα τώρα στους δύσκολους καιρούς πoυ διανύουμε εν εξελίξη του κορωνοϊού και τις απρόβλεπτες ψυχο-κοινωνικές επιπτώσεις που θα επιφέρει στην ζωή μας μετά την παρέλευσή της «απειλής» του.

Θα λέγαμε, ότι κύρια αιτία που οι συζυγικές και οικογενειακές σχέσεις «πάσχουν» είναι, διότι δεν δίνουμε την δέουσα αξία και περιεχόμενο στην αγάπη, την αγάπη που δεν κρύβει μέσα της ιδιοτέλειες και συμφέροντα, σε αυτό δηλαδή το είδος της αγάπης «που δεν ζητεί τα εαυτής» κατά τα αποστολικά λόγια του θείου Παύλου. Με άλλα λόγια, δεν μάς έχουνε μάθει από την τρυφερή μας ήδη ηλικία πώς να αγαπάμε Χριστοκεντρικά αντί φίλαυτα και εγωκεντρικά, έχοντας ως κέντρο της ύπαρξής μας τον ίδιο τον Χριστό, έτσι ώστε να ανθεί τόσο η αγάπη όσο και η χαρά στη ζωή μας. Το ίδιο και οι δια-προσωπικές μας σχέσεις με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.

Το σύντομο κείμενο που ακολουθεί το αφιερώνω στην μνήμη του πολύ αγαπητού μας μακαριστού Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης κυρίου Παύλου που αγαπούσε με όλη του την καρδιά τους νέους ανθρώπους και είχε την καλή ανησυχία για την πορεία του γάμου και της οικογένειας στους σύγχρονους καιρούς της απαξίωσης του Χριστιανικού ήθους και τρόπου ζωής.

Μάς λείπει η φωτεινή παρουσία του ταπεινού και συνάμα δυναμικού Ποιμένα της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, η πατρική του αγάπη, μα ξέρουμε πώς η αληθινή αγάπη του είναι πάντα παρούσα γιατί απλώς δεν πεθαίνει ποτέ.

Λευκωσία, Άγιο Πάσχα 2020

Αν σ’ αγαπώ…

Αν σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ από επιλογή και όχι από ανάγκη, σ’ αγαπώ κι αυτό θα πει σε εμπιστεύομαι, μάς εμπιστεύομαι. Θυμάμαι ότι η αγάπη μας είναι πιο δυνατή από κάθε κύμα, από κάθε θαλασσοταραχή, από κάθε απρόβλεπτο, δυνατό άνεμο, γιατί δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι μαζί μας Εκείνος που μάς ένωσε. Είναι μαζί μας ο Χριστός. Είναι η Θεία Χάρη Του που μάς περιβάλει και μάς συνδέει τόσο άρρηκτα μεταξύ μας, που τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να εισχωρήσει ανάμεσά μας και να μάς χωρίσει, φτάνει να έχουμε δυνατή και ακλόνητη τη πίστη μας στον Θεό. Τίποτα δεν πρόκειται να μάς συμβεί, εάν δεν είναι για το δικό μας καλό, αφού όλα παραχωρούνται από τον Πανάγαθο Θεό. Και έτσι αφήνω τα πάντα και τις δοκιμασίες της αγάπης μας στα άχραντα, εσταυρωμένα Του χέρια και ηρεμώ, ειρηνεύω, αναπαύομαι.

Αν σ΄ αγαπώ είναι που ο καθρέφτης των ματιών σου δεν μού άφηνε άλλη επιλογή παρά να επιλέξω εσένα για σύντροφο της ζωής μου, αφού μού’ δείχνε με μια απίστευτη καθαρότητα και διαύγεια, ότι εσύ πρώτος από όλους, θα χαιρόσουν πάντα γι’ αυτό που είμαι και όχι αυτό που θα σε βόλευε να είμαι. Ναι, τα καστανά μάτια σου σαν τα πρωτοαντίκρισα μού μιλούσαν με μια γλώσσα καθαρή και ατόφια, μια γλώσσα ξένη από τον κόσμο τούτο, πως θα χαιρόσουν με την χαρά μου και θα λυπόσουνα στην λύπη μου. Θα χαιρόσουνα με την καρδιά ενός αθώου παιδιού με την όποια επιτυχία μου, θα είχες την ίδια χαρά σαν με πρωτοσυνάντησες, γι’ αυτό που έμελλε να γίνω, γι’ αυτό τον άνθρωπο που θα εξελισσόμουνα με το πέρασμα του χρόνου, μαζί σου, δίπλα σου, μέσα από το κοινό ταξίδι της ζωής μας.

Αν σ’ αγαπώ, είναι που η αγαπητική ματιά σου με ενέπνεε αυτή την σιγουριά, πώς θα είχα την θερμή αγκαλιά σου στα εύκολα και στα δύσκολα που θα συναντούσαμε, θα σκούπιζες τα δάκρυά μου χωρίς να τα κρίνεις, χωρίς να με κρίνεις, θα είχα το φιλί και το χάδι σου ακόμη και στις πτώσεις μου. Ακόμη και στις πιο δύσκολές μου στιγμές θα είχα εσένα τον άνθρωπό μου. Αν σ’ αγαπώ, είναι που ο καθαρός ουρανός της αγαπώσας καρδιάς σου δεν με γέλασε, αφού μού αποκάλυπτε δίχως να το ξέρει, ότι δεν είχε τα μαύρα σύννεφα του φθόνου και της ζήλιας, πώς δεν θα κρατούσες καμιά κακία και πικρία σε μένα που επέλεξες ανάμεσα στο απέραντο πλήθος του κόσμου για μονάκριβό σου ταίρι.

Αν σ’ αγαπώ, σε αγαπώ γιατί είσαι ωραίος στα δικά μου μάτια, στα μάτια της καρδιάς μου. Γιατί ξέρω καλά πια ότι «το σ’ αγαπώ» σημαίνει να σε δέχομαι όπως είσαι, με τις αρετές και τα ψεγάδια σου, τα λόγια και τις σιωπές σου, με το ανθρώπινο ψυχικό σου μεγαλείο και τις πτώσεις σου. Αν σ’ αγαπώ, σε προσλαμβάνω όπως είσαι, δεν σε κάνω είδωλό μου, δεν σε θεοποιώ και δεν επιδιώκω να σε αλλάξω με οποιονδήποτε τρόπο. Κι αν οι αδυναμίες σου με πληγώνουν καμιά φορά, όπως και οι δικές μου εσένα, δεν είναι επειδή το θέλουμε, όμως δεν μπορέσαμε και πάλι από αδυναμία να το αποφύγουμε.