Εκείνος ο οποίος έχει ιδέα ότι κάτι είναι, λυπάται να χάσει τα προσόντα του, και δεν παραδίδεται στον Χριστό

Πατήρ Συμεών Κραγιόπουλος (1926-2015).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=359728

Φοβόμαστε να νιώσουμε ότι μας ανέλαβε ο Χριστός, ότι άρχισε να μας αγιάζει, ότι είμαστε μέλη του σώματός του. Φοβόμαστε. Φοβόμαστε αυτό που λέει ο άγιος: «Βλέπω το όλο σώμα μου, το όλο είναι μου αγιασμένο από τον Χριστό, και αμέσως δημιουργείται η απορία· Πώς θα μεταχειριστώ το όλο σώμα μου, τα μέλη του σώματός μου, αφού όλα αυτά είναι ο Χριστός»; Και ανάλογα φυσικά συμπεριφέρεται ο άγιος.

Να το προσέξουμε αυτό. Θέλει κανείς να είναι χριστιανός, θέλει να παίρνει χάρη Θεού, αλλά δεν θέλει να αφεθεί στα χέρια του Χριστού και να τον αναλάβει και να τον κάνει ο Χριστός αυτό που θέλει: να τον αγιάσει, να τον χαριτώσει, να τον φωτίσει, να τον καθαρίσει, να τον αναστήσει, να τον θεώσει. Δεν θέλει. Πάλι λέω ότι δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο. Όσο πιο ακατάλληλος νομίζεις ότι είσαι, τόσο πιο κατάλληλος είσαι να δεχθείς τη δύναμη του Θεού, διότι ακριβώς εκείνος που συνειδητοποιεί το τίποτέ του, ταπεινώνεται. Εκείνος όμως ο οποίος έχει ιδέα ότι κάτι είναι, λυπάται να χάσει τα προσόντα του, και δεν παραδίδεται στον Χριστό.

Όσο πιστεύει και όσο πλησιάζει και τα μυστήρια ακόμη, το κάνει μόνο και μόνο να περισώσει τα προσόντά του, να περισώσει αυτό το ότι αυτός κάτι είναι και ότι ξεχωρίζει από τους άλλους.

Παρακαλώ λίγο να προσέξουμε. Για σκεφτείτε τώρα που είμαστε εδώ μέσα στο ναό αυτή την ώρα και γίνεται το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, να αφεθούμε στα χέρια του Θεού για να μας χαριτώσει. Είμαστε μέσα στο ιερότερο μυστήριο. Δεν θα ήταν τόλμη να πούμε ότι, τρόπον τινά, και ο ουρανός είναι εδώ στη γη, καθώς τελείται το μυστήριο. Πώς γίνονται αυτά; Ο Θεός το γνωρίζει. Αλλά εφόσον υπάρχει ο κόσμος και η Εκκλησία, εφόσον υπάρχει η ιερωσύνη, και εφόσον τελείται το μυστήριο, τελείται αυτή η αναίμακτη θυσία –έχουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού– είναι εδώ τα πάντα: η αποκάλυψη της βασιλείας του Θεού, η φανέρωση της αγάπης του Θεού. Τα πάντα είναι εδώ!

Εμείς την ώρα αυτή και την όποια ώρα αφήνουμε τον εαυτό μας να τα ψηλαφά αυτά τα πράγματα; Διότι είναι ολοζώντανα όλα. Αν προσέξετε, θα δείτε ότι κρατούμε απόσταση, και λέμε ότι τάχα δεν μπορούμε να πιστέψουμε, ότι δεν έχουμε ακόμη πίστη, ότι τάχα μας λείπει η πίστη. Δεν θέλεις. Πίστη θα σου δώσει ο Θεός. Ό,τι χρειάζεται θα σου το δώσει ο Θεός. Δεν θέλεις.

Για μας γίνεται το μυστήριο. Για μας γίνεται η Λειτουργία. Για μας είναι παρών ο Χριστός, το ίδιο το Σώμα του και το Αίμα του. Αυτό να το προσέξουμε. Το ότι δηλαδή είμαστε εμείς χριστιανοί, και πως το καταφέρνουμε και σαν παίζουμε με το όλο θέμα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με κάτι σπουδαίο, απλώς με κάτι ιερό, με κάτι το οποίο είναι πολύ σοβαρό. Αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Θεός. Έρχεται ο ίδιος, είναι παρών ο ίδιος, κάνει ό,τι κάνει ο ίδιος, και ούτε λίγο ούτε πολύ έρχεται μέσα στις καρδιές μας να μας μεταμορφώσει. Τι κάνουμε εμείς; Τι είδους πίστη είναι αυτή που έχουμε, που μια θυμόμαστε, μια δεν θυμόμαστε, μια συμμαζευόμαστε λίγο, και την άλλη σαν να μην συμβαίνει τίποτε;

Δεν είναι καθόλου καλό σημάδι αυτό συμβαίνει. Δεν προλαβαίνουμε, π.χ., να πούμε «Δι᾽ ευχών», και αμέσως αρχίζουν συζητήσεις, σαν να μην είμαστε μέσα στην εκκλησία, σαν να μην έγινε τίποτε εδώ, σαν να μην είχαμε καμιά επικοινωνία με τον Θεό. Αμέσως αρχίζει το κουβεντολόι για διάφορα άλλα πράγματα, πέρα από το ότι, και την ώρα που είναι κανείς εδώ, ποιος ξέρει που είναι ο νους του, ποιος ξέρει που είναι η καρδιά του. Ότι είναι έτσι, είναι. Είναι μια πραγματικότητα. Θέλεις δεν θέλεις είναι μια πραγματικότητα. Δεν πρέπει να ανησυχήσεις όμως; Δεν πρέπει; Να ανησυχήσεις, να φοβηθείς λίγο με την καλή έννοια ενώπιον του Θεού: «Πω, πω! Πώς το κάνω αυτό; Πώς είμαι σ᾽ αυτή την κατάσταση; Πώς ανέχομαι να είμαι σ᾽ αυτή την κατάσταση; Σε κάτι θα φταίω εγώ. Κάποια αφορμή θα δίνω εγώ, για να είμαι σ᾽ αυτό το χάλι».

Να ανησυχήσεις. Το είπαμε και άλλη φορά. Ό,τι είσαι, είσαι. Δεν μπορείς ούτε να κρυφτείς, ούτε να βγάλεις την αμαρτία αμέσως. Δεν μπορείς να βγάλεις από μέσα σου την αμαρτία, το κακό, όλη αυτή την κοσμικότητα, όλο αυτό το οποίο δεν είναι Θεός. Δεν μπορείς να το κάνεις. Ταπεινώσου όμως. Ταπεινώσου. Φώναξε, δείξε ότι είσαι αδύναμος. Γιατί προσπαθείς να περισώσεις την αμαρτία, τον παλιό άνθρωπο, την φιλαυτία και δεν αφήνεσαι στα χέρια του Κυρίου να σε φτιάξει; Αυτό είναι το θέμα. Και μοιάζει να μην έχει δύναμη ο Χριστός, να μην έχει δύναμη το Ευαγγέλιο, να μην έχει δύναμη η Εκκλησία. Και λέμε ότι είμαστε χριστιανοί. Από που ως που;

Και είναι καθολικό το φαινόμενο. Να έλεγε κανείς ότι υπάρχουν και κάποιες κακές εξαιρέσεις, αλλά το πλήρωμα της Εκκλησίας είναι αφημένο στα χέρια του Θεού για να το φτιάξει όπως θέλει. Δεν είναι έτσι. Πρέπει να τα πούμε αυτά τα πράγματα. Όλοι μας ζούμε πολύ φτωχικά πνευματικά, ενώ μπορούσαμε να έχουμε χάρη Θεού. Εμείς προσπαθούμε να σώσουμε τον πλούτο τον ανθρώπινο, τα χαρίσματά μας, τα προσόντα μας, τις εξυπνάδες μας, και φεύγει η χάρη. Από απόψεως χάριτος λοιπόν τίποτε δεν έχουμε, επειδή ακριβώς ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν.

Επειδή λέτε ότι βλέπετε, γι᾽ αυτό δεν έχετε φως, είπε κάποια φορά ο Κύριος. Έτσι έχουν τα πράγματα. Απλά είναι όλα, πολύ απλά, πολύ σαφή, πολύ καθαρά. Ας πούμε ακόμη μια φορά ότι εύκολα είναι, γιατί δεν περιμένει ο Κύριος εμείς να σηκώσουμε κανένα βουνό, δεν περιμένει να κάνουμε τίποτε ακατόρθωτο. Να ταπεινωθούμε ενώπιον του, να θελήσουμε, αφού μας έκανε χριστιανούς, να είμαστε χριστιανοί και να τον ακολουθούμε σιγά-σιγά, ταπεινά-ταπεινά, μετανοημένα, και –ω του θαύματος– θα μας αναλάβει ο Κύριος και θα μας χαριτώσει. Διότι όλο το θέμα είναι να σε αναλάβει ο Κύριος, και να το δεις αυτό και να ανταποκριθείς με ευγνωμοσύνη και χαρά. Αλλιώς, αν όλη η στάση σου είναι έτσι ώστε να κρατάς τον εαυτό σου μακριά, μην περιμένεις χάρη Θεού. Ο Θεός, είναι ο Θεός, το εγκρίνεις αυτό, το αναγνωρίζεις· οι άγιοι, είναι οι άγιοι, αλλά μακριά από σένα, μη τυχόν πλησιάσεις και μη τυχόν σε πλησιάσουν.

Ο άνθρωπος που είναι λογικό πλάσμα, ευθύς εξ αρχής επλάσθη από τον Θεό κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν. Και αν αυτό ίσχυε προ της πτώσεως, πολύ περισσότερο ισχύει τώρα, που ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος. Αν είσαι έξω από αυτήν εδώ την πραγματικότητα, ότι είσαι κατ᾽ εικόνα και καθ᾽ ομοίωσιν Θεού, και η συνέπεια αυτού είναι ότι ακολουθείς τον Χριστό, αφήνεις τον εαυτό σου στον Χριστό να σε φτιάξει όμοιό του, αν είσαι έξω απ᾽ αυτό το πνεύμα είσαι ένα δυστυχέστατο πλάσμα.

Και είσαι, όταν έχεις περί πολλού τον εαυτό σου, όταν έχεις περί πολλού τις αρετές σου, τα προσόντα σου, που είναι ένα τίποτε, όταν έχεις περί πολλού τη φτώχεια σου, τα κουρέλια δηλαδή του παλιού ανθρώπου. Έτσι, δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση ο Κύριος μαζί σου. Δεν τον αφήνεις να έχει· όχι τίποτε άλλο. Με το ζόρι δεν θέλει να έρθει μέσα σου.

Παρακαλώ, να προσέξουμε και απόψε, ενόσω θα είμαστε εδώ, και σε όλη μας τη ζωή. Μέσα στο πνεύμα αυτό να είμαστε συνεχώς, και πολύ-πολύ γρήγορα θα δούμε ότι όλα αυτά είναι αλήθειες. Και ο Κύριος θα μας χαριτώσει, θα μας γλυκάνει, θα μας παρηγορήσει, θα μας βεβαιώσει ότι μας ανέλαβε, ότι είμαστε δικοί του. Θα μας οδηγήσει τελικά στην αιώνια βασιλεία του.

Από την ιστοσελίδα του Ιερού Ανδρώου Ησυχαστηρίου «Η Αγία Τριάς» Πανόραμα Θεσσαλονίκης. https://agia-triada-panorama.gr/texts/120-%E1%BC%A1-%CF%83%CF%8D%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B9%CF%82-%CF%84%E1%BF%86%CF%82-%E1%BC%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1%CF%82-%E1%BC%84%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BC%CE%B7%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%82-%CF%84/