Η εγκληματική, αισχρή και διεφθαρμένη συνοδεία του Ιουλιανού του Παραβάτη

1 Δεκεμβρίου 2022

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου,
Εις τον μακάριον Βαβύλαν
Λόγος δεύτερος
Και εναντίον του Ιουλιανού και των ειδωλολατρών

 

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=358947

 

ιδ’. Στην αρχή λοιπόν φάνηκε ότι κι αυτός σώπαινε γι’ αυτό, ύστερα όμως αποδείχτηκε πως ήταν δεμένος σε μεγάλη ανάγκη. Γιατί ο φόβος που σαν χαλινάρι ερχόταν και τον κυρίευε, τον εμπόδιζε να μεταχειρισθή τη συνηθισμένη απάτη εναντίον των ανθρώπων.

Από που φαίνεται αυτό; Μην ταραχθήτε γιατί προχωρώ τώρα σ’ αυτή την απόδειξη ύστερ’ από την όποια δεν θα μπορούν να μιλούν αδιάντροπα αυτοί που το έχουν σκοπό, ούτε για τους παλαιούς εκείνους, ούτε για τη δύναμη του μάρτυρα, ούτε για την αδυναμία του θεού τους.

Κι αυτό δεν έχω ανάγκη από στοχασμούς και συμπεράσματα για να το κάνω φανερό, αλλά θα φέρω τη μαρτυρία του ίδιου του θεού τους. Γιατί αυτός τους έδωσε θανάσιμο το χτύπημα και αχρήστεψε όλο τους το θάρρος.

Αλλά ας μην οργίζωνται εναντίον του οι πιστοί του, γιατί αυτό που έκανε δεν ήταν με τη θέλησή του, αλλά άλλη, ανώτερη δύναμη τον ανάγκασε.

Πώς έγινε αυτό και με ποιο τρόπο;

Όταν πέθανε ο βασιλιάς που είχε μεταφέρει το μάρτυρα [τον Ιερομάρτυρα Βαβύλα], τότε αυτός που του είχε δώσει την εξουσία παρουσίασε τον εξάδελφο του για να τον διαδεχθή.

Κι εκείνος δέχτηκε τη βασιλεία χωρίς το στέμμα, γιατί είχε τόσο μεγάλη εξουσία σαν συγγενής του βασιλιά που πέθανε.1

Κι όπως ήταν πλάνος και σιχαμένος [ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο Παραβάτης], υποκρινόταν στην αρχή ότι πιστεύει στο Χριστό γιατί του είχε δώσει την εξουσία. Μα όταν πέθανε ο αδελφός του έριξε πια το προσωπείο και με το πρόσωπο ακάλυπτο παρουσιάστηκε ειδωλολάτρης, όπως ήταν και πριν αλλά το έκρυβε, και το φανέρωσε τώρα σ’ όλους κι έστελνε σ’ όλη την οικουμένη προσταγές να επισκευάσουν τους ναούς των ειδώλων, να κτίσουν τους βωμούς, να προσφέρουν στους θεούς τις παλαιές τιμές, να μαζεύωνται γι’ αυτούς χρήματα πολλά από παντού.

Γι’ αυτό μάγοι και πλάνοι και μάντεις και οιωνοσκόποι και μηναγύρτες2 και κάθε απάτης τεχνίτες μαζεύονταν από κάθε μέρος της οικουμένης και μπορούσε να δη κανείς τις χώρες γεμάτες ανθρώπους άτιμους και φυγόδικους. Κι έτσι μερικοί που πέθαιναν πριν από την πείνα κι άλλοι που είχαν έργο τους να δηλητηριάζουν και να κακουργούν, που περνούσαν τη ζωή τους στις φυλακές, που ήταν κατάδικοι στα μεταλλεία, κι άλλοι πάλι που μόλις τα κατάφερναν να ζουν από αισχρά επαγγέλματα, παρουσιάστηκαν ξαφνικά να είναι ιερείς και μυσταγωγοί και νάχουν μεγάλες τιμές.

Και ο βασιλιάς που απόδιωχνε στρατηγούς και άρχοντες και καθόλου δεν τους λογάριαζε, γύριζε σ’ όλη την πόλη και τα στενά, έχοντας κοντά του άνδρες ανήθικους και γυναίκες της πορνείας που τις πήρε από τα σπίτια που διεύθυναν. Ο ίππος ο βασιλικός και όλη η τιμητική συνοδεία ακολουθούσαν πίσω σε μεγάλη απόσταση, άνδρες σωματέμποροι όμως και γυναίκες μαστροποί κι όλη η σειρά των διεφθαρμένων είχαν κυκλώσει το βασιλιά και περνούσαν την αγορά λέγοντας τέτοια λόγια και χλευάζοντας με τέτοιο τρόπο που μόνο άνθρωποι του είδους τους ξέρουν.

Και ξέρομε βέβαια ότι οι δικοί μας άνθρωποι δε θα τα πιστέψουν αυτά γιατί είναι υπερβολικά άπρεπα, αφού και ο απλός άνθρωπος που ζη ανάξια κι αισχρά δε θα τολμούσε να φερθή άσχημα μπροστά στον κόσμο. Αλλά όσο γι’ αυτούς που ζουν ακόμα, δε χρειάζεται να μιλήσω, αφού αυτοί που είναι παρόντες και τα είδαν να γίνωνται αυτά τα ακούνε τώρα που λέγονται.

Γι’ αυτό ακριβώς τα γράφω3 τώρα που υπάρχουν ακόμα οι μάρτυρες, για να μη νομίζη κανείς που δεν τα ξέρει ότι λέω με την άνεσή μου ψέμματα όταν διηγούμαι τα παλιά. Εδώ ευρίσκονται και γέροι και νέοι που τα έχουν δει αυτά και απαιτώ από αυτούς νάρθουν και να με κατακρίνουν αν προσθέτω κάτι δικό μου.

Δε θα μπορέσουν να με κατακρίνουν ότι προσθέτω, αλλά ότι παραλείπω, γιατί δεν είναι δυνατό να παραστήση κανείς με λόγια την αδιαντροπιά που ξεπερνά κάθε όριο.

Και σ’ όσους δεν πιστέψουν παρ’ όλα αυτά, εκείνο θα μπορούσα να πω, ότι μια θεά τους, αυτή που τη λένε Αφροδίτη, δεν ντρέπεται να έχη τέτοιους ιερείς. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που κι εκείνος ο άθλιος, αφού μια φορά παραχώρησε τον εαυτό του στων δαιμόνων το γέλιο, να μη ντρέπεται γι’ αυτούς που αποτελούν το καύχημα και των θεών που λατρεύει.

Και τι να πη κανείς για τις νεκρομαντείες, για τις σφαγές των παιδιών;

Γιατί εκείνες τις θυσίες που τις τολμούσαν πριν από την παρουσία του Χριστού και που περιωρίστηκαν μετά την γέννησή του, τις τολμούσαν πάλι, κρυφά τώρα πια, γιατί αν κι ήταν βασιλιάς κι έκανε τα πάντα όπως ήθελε, όμως αυτά που γίνονταν ήταν τόσο ανόσια ώστε μπορούσε να κατακριθή αν κι είχε μεγάλη εξουσία. Τα τολμούσε όμως.

1. Εννοείται εδώ ο Ιουλιανός ο Παραβάτης. Είχε ανακηρυχθή Καίσαρ πριν το θάνατο του Κωνσταντίου. Περί του Ιουλιανού ο λόγος από δω και κάτω.

2. Οιωνοσκόποι ήταν αυτοί που παρατηρούσαν τους οιωνούς, τα σημάδια, και προφήτευαν. Μηναγύρτες, οι ιερείς της Μήνης, δηλαδή της σελήνης, της Κυβέλης.

3. Μία ένδειξη ότι το κείμενο αυτό είναι πραγματεία, αλλά πολλές προτάσεις και η επομένη ιδιαιτέρως, μαρτυρούν ότι πρόκειται περί ομιλίας προφορικής.

 

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=359472

 

Απόσπασμα από τον Δεύτερο λόγο, «Εις τον Άγιο Μάρτυρα Βαβύλα», του αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου, από την έκδοση «Ιωάννου του Χρυσοστόμου έργα», τόμος Ε’, τα «Εγκωμιαστικά β’», των εκδόσεων ο Λόγος. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Κων. Λουκάκης.