† Μητροπολίτης Αμφιλόχιος: Για το αυτοκίνητο που πήγε χωρίς βενζίνη, για την αγιότητα του οσ. Ιουστίνου

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 Για την συντριβή της καρδίας
και άλλα πνευματικά θέματα – απαντήσεις
του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου Βανάτου κ. Αμϕιλοχίου

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=360137

Σεβασμιώτατε, θέλετε να μας ειπήτε κάτι και για τον μακαριστό Γέροντά σας, τον π. Ιουστίνο;
Ναι, ευχαρίστως.Μια φορά καθόμασταν και έλεγα στον π. Ιουστίνο για το Άγιον Όρος, ό,τι είχα ιδή και ζήση εδώ. Του έλεγα – του έλεγα και έβλεπα ποτάμια δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του. Κι έλεγε: «Ε, Ιουστίνε! Πώς πέρασε η ζωή σου; Τι έκανες έως τώρα στην ζωή σου; Αυτά είναι, αυτά είναι… Δε μου λες πάτερ, έχω μια ελπίδα. Ελπίζω στις προσευχές αυτών των ανθρώπων, ότι θα ιδώ κι εγώ κάποια γωνιά εκεί, υπό την σκέπην του Κυρίου. Ότι αυτοί, ότι αυτοί θα με βοηθήσουν». Σαν μικρό παιδί τα έλεγε.

Μια εβδομάδα προτού να κοιμηθή ο Γέροντας, όταν πια είχε καταπέσει, μας ειδοποίησαν από το Μοναστήρι ότι είναι σε δύσκολη κατάστασι και τρέξαμε. Ήμασταν ο π. Ν.Ι. Διδάκτωρ της Σχολής μας και νυν καθηγητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, και εγώ. Μου λέει ο π. Ν.Ι. «Δεν έχομε βενζίνη και ξέρω αν θα μπορέσουμε να πάμε».

Του λέω: «Πήγαινε και οι άγιοι Αρχάγγελοι θα μας φέρουν». Και πραγματικά φθάσαμε ίσα-ίσα στο Μοναστήρι· δέκα μέτρα δεν θα μπορούσε να αυτοκίνητο· είχε πραγματικά σωθή η βενζίνη. Μπήκαμε τρέχοντας στο κελλί. Είχαν μαζευθεί οι αδελφές ήταν και ο π. Αθανάσιος [ο μακαριστός Μητροπολίτης Αθανάσιος Γιέφτιτς]. Όταν μπήκα στο δωμάτιο, να τον ιδώ ψυχορραγούντα, αλλ᾽ αυτός είχε ανασηκωθή και έλαμπε από μέσα του μια τέτοια αγαλλίασι, μια τέτοια χαρά, που έλεγες ότι όλοι εμείς γύρω είμαστε άρρωστοι και εκείνος ο μόνος υγιής. Έλαμπαν τα μάτια του τόσο χάρηκε που ήλθαμε!

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι σημαίνει όντως «άγιος άνθρωπος», για τον οποίον ο θάνατος είναι πραγματική μετάβασις, όχι στο σκότος, αλλά στη ζωή και στο φως. Σαν και εκείνα που διαβάζει κανείς στους βίους των αγίων. Έλεγε μάλιστα ότι είναι καλό για τον χριστιανό, προτού φύγει από τον κόσμο, να κακοπάθη· πολύ καλό αυτό, πολύ καλό.

Έμεινα κοντά του όλη την εβδομάδα μετά από αυτήν την επιδείνωσι της καταστάσεώς του. Τις ημέρες εκείνες περίμενε να έλθη ο π. Θεόφιλος από τη Μονή Καόνα, στον οποίο εξωμολογείτο τελευταία. Προηγουμένως εξωμολογείτο σ’ έναν Ρώσο έγγαμο Ιερέα του Βελιγραδίου τον π. Νεκτάριο, έναν πολύ άγιο άνθρωπο που άφησε όνομα στο Βελιγράδι.

Έβλεπα λοιπόν τον π. Ιουστίνον με πόση χαρά περίμενε να έλθη ο εξομολόγος, σαν παιδάκι: «Δες, μήπως έρχεται ο π. Θεόφιλος να εξομολογηθώ».

Μου έκανε τεράστια εντύπωσι.  Το περίμενε σαν κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή του.

Ακριβώς αυτό το πνεύμα, αυτή τη συντριβή, αυτή την ταπείνωσι που προέρχεται από τη συντριβή, αυτό το μαλάκωμα της ψυχής, διά του οποίου αποκτάται η διαύγεια και τα δάκρυα της μετανοίας, αυτή την ειρήνη της ψυχής που δεν προέρχεται από τον αιώνα τούτον· αυτό έβλεπα στον π. Ιουστίνο.

Μας είπατε, Σεβασμιώτατε, ότι η βάσις της χριστιανικής ζωής είναι αυτό το πνεύμα της μετανοίας και της συντετριμμένης καρδίας. Πέστε μας, παρακαλούμε, πώς μπορούμε να έχουμε διαρκή την αίσθησι αυτή και την αναζήτησι αυτού του πνεύματος. Διότι δεν υπάρχει μόνον στον κόσμο η δυσκολία, αλλά και εδώ σε μας ζη ο «παλαιός άνθρωπος», μας παγώνει πολλές φορές τον πόθο και τον ζήλο. Έρχεται η ακηδία, έρχονται στιγμές που δεν έχομε τον ζήλο τον πνευματικό και η καρδιά μας πετρώνει και δεν αναζητεί τον Θεό. Αν θέλετε πέστε μας, να μας βοηθήσετε σ’ αυτό,

Εκεί στο Τυπικαριό, στις Καρυές είναι ένα Γεροντάκι Σέρβος, ο π. Ιωακείμ. Πολύ ενάρετος, ψυχούλα! Μια φορά είχα ανεβεί από την Καψάλα σ’ αυτόν. Αυτός έσκαβε. Τον χαιρέτησα, χαιρέτησε, καθήσαμε.
Του λέω: «Γέροντα, καμμιά φορά έρχονται ώρες πνευματικής οκνηρίας, ακηδίας κλπ. Πώς θα τα πολεμήση κανείς αυτά»; Με κύτταξε καλά-καλά και μου είπε «Να αγωνισθής, να αγωνισθής. Κι’ εμένα, ξέρεις, μου ερχόταν αυτό πολεμούσα. Να μην αφήσης. Δώσ᾽ του εγώ! Η ακηδία εμένα κι εγώ την ακηδία. Δώσ᾽ του στο κεφάλι. Να μην αφήσης… θέλει ξυλοδαρμό».

Με ποιόν τρόπο;
Αυτό θέλω εγώ από σας να το μάθω.

Συνεχίζεται

Απόσπασμα από την ετήσια έκδοση της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου «Όσιος Γρηγόριος», περίοδος β’, έτος 1988, τεύχος 13.