Ο «Συγκύπτων» Αρχισυνάγωγος

Δεκαοχτώ ολόκληρα χρόνια έπασχε η δυστυχισμένη γυναίκα, η «συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές», όπως ο Ευαγγελιστής Λουκάς ιστορεί στη σχετική περικοπή του Ευαγγελικού Αναγνώσματος (ιγ΄10-17) της Κυριακής.

Έσυρε λοιπόν, κάποιο Σάββατο, τα αργά βήματά της, σχεδόν έρποντας, ως τη συναγωγή, για να προσευχηθεί και ν΄ακούσει τη σχετική διδαχή. Εκείνο το Σάββατο «έτυχε» να διδάσκει και ο Ιησούς εκεί και υπήρχε πολύς κόσμος. Ο Κύριος, όταν είδε αυτή τη δυστυχισμένη ύπαρξη, τη σπλαχνίστηκε και χωρίς καν να του ζητήσει η ίδια βοήθεια θέλησε να την θεραπεύσει. «Γύναι απολέλυσαι της ασθενείας σου», είπε. Έθεσε πάνω της τα θεϊκά Του χέρια και αμέσως ανωρθώθηκε το σώμα της συγκύπτουσας και η ιαθείσα εδόξαζε το Θεό.

Εάν τα πράγματα έμεναν ως εδώ, θα ήταν και αυτό ένα από τα πολλά θαύματα του Χριστού, που αποδείκνυαν κάθε φορά τη θεία Του Φύση.

Τα πράγματα όμως εκείνο το Σάββατο εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά. Ο αρχισυνάγωγος είδε το θαύμα και αντέδρασε με τρόπο εντελώς παράλογο που δεν κατανοεί εύκολα νους ανθρώπου. Με αγανάκτηση και οργή απευθύνθηκε στο λαό και είπε ότι ο «Νόμος απαγορεύει την ….εργασία την ημέρα του Σαββάτου και κακώς ο Χριστός, ημέρα Σαββάτου, ….εργάστηκε και θεράπευσε την συγκύπτουσα γυναίκα!…».

Ο Χριστός τότε απευθύνθηκε στον αρχισυνάγωγο και τον αποστόμωσε. Τον αποκάλεσε υποκριτή και του είπε το απλό, ότι το Σάββατο από λύπηση όλοι λύνουν και οδηγούν τα ζώα τους για να τα ποτίσουν και αυτή η θυγατέρα του Αβραάμ, που δεκαοχτώ χρόνια ήταν δεμένη από το σατανά δεν έπρεπε να απαλλαγεί από τα δεσμά επειδή ήταν Σάββατο;

Ας δούμε όμως πώς αντέδρασε στο συμβάν αυτό και ο παριστάμενος κόσμος. Ο Ευαγγελιστής Λουκάς μάς περιγράφει την αντίδραση αυτή. Όσοι ήσαν αντίθετοι με το Χριστό και τοποθετημένοι με το μέρος του αρχισυνάγωγου, μετά την απάντηση του Χριστού, «κατησχύνοντο πάντες οι αντικείμενοι αυτώ», δηλαδή καταντράπηκαν οι αντικείμενοι στο Χριστό, για τη στάση του αρχισυνάγωγου. Όλος ο υπόλοιπος λαός καταχάρηκε για τα υπέροχα πράγματα που είδε!…

Δηλαδή ο αρχισυνάγωγος τελικά έμεινε μόνος του, στο παραλήρημα της υποκρισίας του και στην μανία της κακότητάς του. Τίποτα δεν τον συγκρατούσε. Έβγαζε δυσωδία από μέσα του. Δεν τον συγκίνησε η θεραπεία της καταδυστυχισμένης συγκύπτουσας γυναίκας, που ήταν νέα και γέρασε με την ανίατη ασθένεια και τη βαριά αναπηρία. Δεν χάρηκε με τη θεραπεία της. Φάνηκε ότι μέσα του δεν είχε ίχνος ανθρωπιάς. Ήταν εντελώς ψυχρός, ξερός και στείρος. Γεμάτος φθόνο και μίσος για το Χριστό, που έδειξε ευσπλαχνία, συμπόνια και αγάπη για την ταλαίπωρη «θυγατέρα του Αβραάμ».

Ο αρχισυνάγωγος προσηλωμένος μόνο στον τύπο και το στεγνό γράμμα του νόμου θέλησε να κλονίσει το κύρος τού Κυρίου και να μειώσει την απήχηση, που είχε στο λαό. Ήθελε ο δόλιος να αποδείξει ότι η δράση του Χριστού ήταν αντίθετη με το νόμο και τους Προφήτες. Αλλά ματαιοπονούσε. Η ψυχή του έμεινε άκαμπτη, στεγνή, ανάπηρη, κολλημένη στη γη, στραμμένη στο χώμα. Ανήμπορη να ανορθωθεί, να ατενίσει προς τα άνω, προς τα υψηλά και τα επουράνια. Κατάντησε δηλαδή στο τέλος να γίνει ο ίδιος ένας αθεράπευτος «συγκύπτων» αρχισυνάγωγος!…

Ο «τύπος» αυτός υπήρχε σε όλες τις εποχές. Υπάρχει και σήμερα. Έχει βέβαια άλλη μορφή, άλλο πρόσωπο, άλλα χαρακτηριστικά. Μπορεί να βρίσκεται μέσα μας, γύρω μας, στη δουλειά μας, ακόμα και στο Ναό μας!….