Όπου είναι έχθρες, φιλονικίες, θυμοί, φατρίες, διαμάχες, δεν αναπαύεται εκεί το πνεύμα της πραότητος!

Μέγας Βασίλειος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Μεγάλου Βασιλείου
Η απροσδόκητη καταιγίδα – οργή και θυμός

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=360370

Πώς μπορούμε να δαμάσουμε το πάθος αυτό;
Αν προηγουμένως ασκηθούμε στην ταπεινοφροσύνη, που ο Κύριος δίδαξε και με τα λόγια και με τα έργα.

Με τα λόγια είπε: «Όποιος θέλει να είναι ο πρώτος, θα πρέπει να γίνει ο τελευταίος απ’ όλους» (Μαρκ. 9:35).

Αλλά και έμπρακτα δίδαξε την πραότητα, όταν ήρεμα ανέχθηκε το ράπισμα του δούλου.

Ο Δεσπότης και Δημιουργός τ’ ουρανού και της γης, Αυτός που προσκυνείται απ’ ολόκληρη την ορατή και αόρατη κτίση, Αυτός που «συγκρατεί το σύμπαν με τη δύναμη του λόγου Του» (Εβρ. 1:3), δεν επιτρέπει ν’ ανοίξει η γη και να καταπιεί ζωντανό τον ασεβή δούλο ούτε τον στέλνει στον άδη, αλλά τον νουθετεί και τον διδάσκει: «Αν είπα κάτι κακό, πες ποιο ήταν αυτό· αν όμως μίλησα σωστά, γιατί με κτυπάς;» (Ιω. 18:23).

Αν συνηθίσεις να είσαι πάντοτε ο έσχατος, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, υπάρχει περίπτωση ν’ αγανακτήσεις στις άδικες κατηγορίες; Όταν σε βρίζει ένα μικρό παιδί, θεώρησε τα λόγια του σαν αφορμή για γέλιο.

Αλλά κι όταν κανείς μεγάλος κυριευθεί από μανία και ξεστομίζει ατιμωτικά λόγια, να τον θεωρείς άξιο συμπάθειας μάλλον παρά μίσους.

Δεν είναι τα λόγια που μας λυπούν. Είναι η υπεροψία μας απέναντι στον υβριστή και η μεγάλη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Αν λοιπόν αφαιρέσεις από μέσα σου αυτά τα δύο, τότε τα λόγια μόνα τους είναι ένας κούφιος θόρυβος.

«Πάψε να οργίζεσαι και άφησε το θυμό σου» (Ψαλμ. 36:8), ώστε να γλυτώσεις την οργή που εκδηλώνεται «από τον ουρανό, για να τιμωρήσει κάθε ασέβεια και αδικία των ανθρώπων» (Ρωμ. 1:18).

Αν με τη σύνεση μπορέσεις να κόψεις την πικρή ρίζα του θυμού, θα ξεριζώσεις μαζί της πολλά άλλα πάθη.

Γιατί η δολιότητα, η υποψία, η θρασύτητα, η απιστία, η κακοήθεια, η επιβουλή και όλα τα συγγενικά πάθη είναι γεννήματα αυτής της κακίας.

Ας μην κρύβουμε μέσα μας ένα τόσο μεγάλο κακό.

Είναι αρρώστια της ψυχής, σκοτείνιασμα του νου, αποξένωση από το Θεό, αιτία φιλονικίας, αφορμή συμφοράς, πονηρό δαιμόνιο που κυριαρχεί στην ψυχή και αποκλείει την είσοδο του Αγίου Πνεύματος.

Γιατί όπου είναι έχθρες, φιλονικίες, θυμοί, φατρίες, διαμάχες, που διαρκώς ταράζουν την ψυχική γαλήνη, εκεί το πνεύμα της πραότητος δεν αναπαύεται.

Ας συμμορφωθούμε λοιπόν, με την εντολή του αποστόλου Παύλου, «Διώξτε μακριά σας κάθε δυσαρέσκεια, θυμό, οργή, κραυγή, κατηγόρια, καθώς και κάδε άλλη κακότητα» (Εφ.
4:31), και ας περιμένουμε την εκπλήρωση της υποσχέσεως που έδωσε ο Κύριος στους πράους: «Μακάριοι είναι οι πράοι, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη της επαγγελίας» (Ματθ. 5:5).

Μεγάλου Βασιλείου, «Η απροσδόκητη καταιγίδα – οργή και θυμός» (απόσπασμα) από τη σειρά Φυλλαδίων της Ιεράς Μονής Παρακλήτου, αριθμός 4.