Όσο πιο ακατάλληλος νιώθεις, τόσο είσαι ο πιο κατάλληλος να γεννηθεί μέσα σου ο Χριστός, να ακολουθήσεις τον Χριστό!

Αρχιμανδρίτης, π. Συμεών Κραγιόπουλος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

 
Η σύλληψις της Αγίας Άννης μητρός της υπεραγίας ημών Θεοτόκου

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=359655

Αν μια γυναίκα δεν γεννούσε, ήταν και όνειδος τότε στη Παλαιά Διαθήκη. Να πάμε τώρα πνευματικότερα, να πάμε στη ψυχή. Υπάρχουν πολλοί που αισθάνονται φτώχεια πνευματική, κάτι το άγονο, κάτι που είναι στείρο, κάτι που δεν γεννάει. Και θα έλεγε κανείς τι μεγάλο κακό συμβαίνει εδώ. Καθώς το νιώθουν μερικές υπάρξεις, και στενοχωρούνται και ταλαιπωρούνται και βασανίζονται και νιώθουν μειονεκτικά και νιώθουν στενάχωρα και άχαρα. Και όμως αυτό είναι προσόν από μια πλευρά. Κατά κάποιον τρόπο από αυτής της απόψεως της πνευματικής είμαστε όλοι όπως ήταν εδώ η αγία Άννα. Η αγία Άννα γέννησε την Παναγία. Άγονη, στείρα, αλλά γέννησε την Παναγία. Ήταν μέσα στο σχέδιο του Θεού.

Από πνευματικής απόψεως αν το δούμε το θέμα, όλοι είμαστε μέσα στο σχέδιο του Θεού. Κανένας δεν είναι λιγότερο μέσα στο σχέδιο του Θεού από τον άλλο. Όπως μας γέννησε ο Αδάμ –καταγόμαστε από τον Αδάμ– έτσι μας γέννησε ο Χριστός ως καινούργιους ανθρώπους. Γι᾽ αυτό σταυρώθηκε, πέθανε, ετάφη, ανέστη. Είναι ο δεύτερος Αδάμ, ο οποίος γεννάει τον καθένα, που θα πιστέψει σ᾽ αυτόν και θα δεχθεί να πεθάνει μαζί του, για να αναστηθεί και να ζήσει με αυτόν. Όλο αυτό το θαύμα γίνεται μέσα στην Εκκλησία διά του βαπτίσματος και των άλλων μυστηρίων. Και έγινε αυτό σ’ εμάς. Έγινε.

Σε κανέναν δεν έγινε λιγότερο από έναν άγιο. Να πάρουμε την περίπτωση ενός αγίου, που φούντωσε μέσα του η βαπτισματική χάρη. Ο καθένας πρώτα βαπτίστηκε και ύστερα έκανε οτιδήποτε άλλο. Στον άγιο λοιπόν φούντωσε το βάπτισμα, φούντωσε η χάρη του Θεού, φωτιά μεγάλη άναψε μέσα του, και έγινε φως, έγινε φωτιά Θεού και έγινε φοβερός και θαυμαστός ο άγιος. Όχι λιγότερο από τον άγιο έχει ο καθένας όλη αυτή τη δυνατότητα, όλη αυτή τη χάρη μέσα στη ψυχή του, καθώς διά του θανάτου του Χριστού πεθαίνει όλος ο παλαιός άνθρωπος δυνάμει εν τω βαπτίσματι. Δεν είναι για να ζήσει, δεν είναι για να υπάρχει ο παλαιός άνθρωπος.

Και εδώ είναι το μεγάλο δράμα των βαπτισμένων. Τα μικρά παιδιά δεν καταλαβαίνουν. Οι μεγάλοι καταλαβαίνουν, και θα έπρεπε ο καθένας να ανησυχήσει και το μέλημά του και ο καημός του να είναι να αναγεννηθεί εν Χριστώ, να βεβαιωθεί καλά ότι πέθανε μέσα του ο παλιός άνθρωπος και να κάνει το παν προς αυτή την κατεύθυνση. Όμως δεν το κάνει. Δεν το κάνει. Οι χριστιανοί λοιπόν, όπως έχουμε πει, ζουν χριστιανικά, έχουν αυτή τη θρησκεία και όχι άλλη, μέρα νύκτα μέσα στην εκκλησία μπορεί να είναι και να ασχολούνται με αυτά, και σε μοναστήρια μπορεί να ζούν, και τελικά δουλεύει κανείς για τον παλιό άνθρωπο.

Συμβαίνει κάτι, και είναι μια καλή ευκαιρία να συνειδητοποιήσει κανείς ότι υπάρχει ο παλιός άνθρωπος και να ανησυχήσει και να πει: «Αχ, Θεέ μου, ας πάθω ό,τι κι αν πάθω, μόνο το γρηγορότερο να γλιτώσω από τον παλιό άνθρωπο». Όμως τίποτε. Θα αμυνθεί, θα υπερασπιστεί τον εαυτό του, θα προσπαθήσει να περισώσει τον παλιό άνθρωπο. Κρίμα, κρίμα. Μεγάλο κρίμα.

Κανείς λοιπόν κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να χαριτωθεί λιγότερο από έναν άγιο μέσα στο σχέδιο και την επαγγελία του Θεού και μέσα σ᾽ αυτόν τον δρόμο που τον λέμε σωτηρία. Κανείς. Όλοι το ίδιο. Σε όλους ο Κύριος δίνει τη χάρη του. Εκείνος ο οποίος από πλευράς ανθρώπινης είναι άχαρος, φτωχός, είναι άγονος, στείρος, είναι ένα χάλι, ας πούμε, αυτός είναι ακόμη πιο κατάλληλος για να απλωθεί μέσα του η χάρη, η δύναμη του Θεού, για να πραγματοποιηθεί μέσα του το όλο σχέδιο του Θεού, διότι όλα αυτά, καθώς γεννήθηκε ο Χριστός από την Παναγία και υπάρχει ο Χριστός και απέθανε, όπως είπαμε, και ανέστη, τα κάνει ο Χριστός.

Πού είναι το πρόβλημα λοιπόν; Πού είναι η δυσκολία, τη στιγμή που, όσο πιο αδύναμος, όσο πιο άγονος, όσο πιο στείρος είσαι, όσο είσαι ένα τίποτε, είσαι ο πιο κατάλληλος; Και αυτό διότι δεν υπάρχουν εμπόδια μέσα σου. Σε βοηθάει αυτή η κατάσταση, πρέπει όμως να συνειδητοποιήσεις το άγονό σου, το άχαρό σου και το στείρο, και να ταπεινωθείς. Και –ω του θαύματος– έρχεται μέσα σου ο Χριστός. Όπως γεννήθηκε η Παναγία από την αγία Άννα, ο Χριστός από την Παναγία –εκ Πνεύματος Αγίου βέβαια ο Χριστός– έτσι εκ Πνεύματος Αγίου γεννιέται μέσα σου ο Χριστός.

Δεν χρειάζεται εδώ καμιά συνάφεια, αν επιτρέπεται να το πω έτσι. Η κάθε ψυχή είναι μοναδική νύμφη του Χριστού, και το Πνεύμα το Άγιο, που υπάρχει στην Εκκλησία, ακριβώς γεννά τον Χριστό στην ψυχή του καθενός, όσο άγονη κι αν είναι ακριβώς όταν είναι άγονη, Το Άγιο Πνεύμα γεννά, μορφώνει μέσα στην καθεμιά ψυχή τον Χριστό, όπως λέει ο απόστολος Παύλος. Ο καθένας, τρόπον τινά, κυοφορεί και γεννά τον Χριστό.

Όσο κι αν από την ανθρώπινη πλευρά μοιάζει να μη διαθέτει κανένα προσόν και καμιά δύναμη. Έτσι έχουν τα πράγματα. Επιτρέπεται εμείς χριστιανοί όντες να μην τα λαμβάνουμε υπ᾽ όψιν αυτά;

Προσέξτε να δείτε. Έχουμε αυτή την τάση: δεν ερχόμαστε κοντά στην αλήθεια, κοντά στον Χριστό, κοντά στο θαύμα αυτό που κάνει στην καθεμιά ψυχή ο Χριστός. Θέλουμε να είμαστε από απόσταση. Να τα τιμούμε βέβαια, να τα σεβόμαστε, να τα ευλαβούμαστε όλα τα θεία πράγματα, αλλά να είναι μακριά από εμάς· όχι κοντά σ’ εμάς.

Είναι τόσο απλό. Όσο πιο ακατάλληλος νιώθεις, τόσο είσαι ο πιο κατάλληλος να γεννηθεί μέσα σου ο Χριστός, να ακολουθήσεις τον Χριστό. Είσαι ο πιο κατάλληλος εσύ ο αδύνατος να γίνεις δυνατός, εσύ ο οποίος δεν έχεις καθόλου φως, να γεμίσεις φως, εσύ ο οποίος δεν έχεις, τρόπον τινά, καθόλου χάρη, να γεμίσεις χάρη Θεού. Είσαι ο πιο κατάλληλος και όμως δεν το κάνεις. ενεργείς ανάλογα. Μη νομίσετε ότι δεν γίνεται επειδή είναι δύσκολο να γίνει. Όχι. Δεν το θέλεις. Από μακριά.

Συνεχίζεται