Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος, Ο αγιότερος απ’ όλους τους θεοφόρους άντρες που έζησαν ποτέ στη γη!

Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά
Στον πάνσεπτο του Χριστού Πρόδρομο και Βαπτιστή Ιωάννη

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=361851

Η Ηρωδιάδα όμως, που ήταv σοφή στην τέχνη της κακοπραγίας, του απομάκρυvε και αυτόν ακόμα το φόβο και τον έσπρωξε στο φόνο έτσι όπως ήθελε, με το να τον πείσει ότι δεν κάvει κανένα έγκλημα. Μ᾽ αυτό λοιπόν το φονικό μίσος στην καρδιά της ζητούσε την κατάλληλη περίσταση για να κρύψει το ανόμημά της και να κάνει έργο τη μανία της κατά του Βαπτιστή και προφήτη Ιωάννη, χωρίς να προκαλέσει το δυσμενή σχολιασμό όσο το δυνατόν των περισσότερωv υπηκόων.

Έτσι όταν ήρθε η κατάλληλη στιγμή για να μπεί σε ενέργεια το φονικό σχέδιο, κατά τη διάρκεια της γιορτής που γινόταν, με αφορμή τα γενέθλια του Ηρώδη, ενώ ήταν μαζεμέvος όλος ο λαός και όλοι οι επίσημοι, μπήκε ανάμεσά τους και η κόρη της Ηρωδιάδας, που την έμπασε η ίδια η μάνα της, έχοντας βάλει σε ενέργεια το πονηρό σχέδιό της. Χόρεψε λοιπόν η νεαρή κόρη μπροστά σ᾽ όλους και άρεσε πολύ και στους άλλους θεατές και στον Ηρώδη.

Γιατί πώς ήταν δυvατόν κόρη δική της, δασκαλεμέvη απ’ αυτή να μη χορέψει τολμηρά και να μην αρέσει και στον Ηρώδη; Τόσο πολύ μάλιστα μέθυσε την ψυχή του Ηρώδη -που συμπαθούσε ιδιαίτερα τα ξέφρενα παιχνιδίσματα και τ᾽ άσεμνα χωρατά- ο αδιάντροπος αυτός χορός, ώστε να φτάσει στο σημείο να πει στην κόρη: «Ζήτησέ μου ό,τι θέλεις και εγώ θα στο δώσω». Και της ορκίστηκε: «Ο,τι μου ζητήσεις θα στο δώσω, μέχρι το μισό βασίλειό μου» (Ματθ. 14, 7).

Βγήκε λοιπόv η ξετσίπωτη κόρη και πήγε στη μητέρα της, τη δασκάλα της στους άσεμνους χορούς και στα καμώματα, της λέει τον όρκο που έκανε μπροστά της ο Ηρώδης και της ζητάει να της υποδείξει τι να του ζητήσει. Εκείνη τη δασκαλεύει κατάλληλα. Η κόρη αμέσως πείθεται με προθυμία και ξαναγυρίζει ολοταχώς στο βασιλιά και του φαvερώνει αδιάντροπα το αίτημα: «Θέλω», λέει, «να μου φέρεις αμέσως, αυτή τη στιγμή, στο πιάτο, το κεφάλι του Ιωάννη του Βαπτιστή» (Μαρκ. 6, 25).

Αυτά ζήτησε χωρίς ίχνος ντροπής η κόρη, η δε μοιχαλίδα μάνα προσπαθούσε με το νου της να ανασκευάσει την κατηγορία για το φόνο του προφήτη και Βαπτιστή, λέγοvτας στο βασιλιά τα παρακάτω: Θα φανείς ότι έκανες το φόνo, όχι από μίσος για τον δίκαιο άνθρωπο, αλλά για να κρατήσεις το λόγο σου. Και «γέμισε λύπη ο βασιλιάς, αλλά επειδή είχε ορκιστεί και επειδή ντρεπόταν τους καλεσμένους, αν δεν δειχνόταν συνεπής στους όρκους, δεν ήθελε να της αρνηθεί» (Μαρκ. 6, 26). Γι᾽ αυτό έστειλε στη φυλακή και αποκεφάλισε τον Ιωάννη και έφεραν την κεφαλή και την προσφέρανε στην κόρη.

Αλίμονο! Πόσα κακά φέρνει η μανιασμένη φιλοδοξία! Δεν μπορούσε ο Ηρώδης να τον θανατώσει, γιατί φοβόταν το λαό και όμως τον θανάτωσε για μία χούφτα προσκαλεσμένους. Γέμισε η ψυχή του λύπη, όχι για τίποτα άλλο, αλλά γιατί νόμισε ότι θα έχανε τη δόξα που είχε από τα πλήθη. Δυσκολέψανε λοιπόν για το βασιλιά από παντού τα πράγματα.

Αν μεν φόνευε τον δίκαιο Ιωάννη, θα τον κατηγορούσαν για το φόνο και αν δεν τον φόνευε, θα ρεζιλευόταν δημόσια, γιατί δεν θα ήταν σε θέση να κρατήσει τον όρκο του. Ορκίστηκε από την ακόρεστη επιθυμία να τον τιμούν και φοβήθηκε να παραβεί τον όρκο από τη φιλοδοξία. Έτσι έκανε το φόνο υποχρεωμένος να τηρήσει τον όρκο του, αλλά συγχρόνως ικανοποιούσε την κούφια φιλοδοξία του.

Αυτό το συμπόσιο είχε ολόκληρο συγκροτηθεί για χάρη κοσμικής δόξας και φαντασίας. Μήπως έτσι δεν μας λέει ο Κύριος στο Ευαγγέλιο: «Πώς μπορείτε να έχετε πίστη σε μένα, αφού δεχόσαστε τιμές ο ένας από τον άλλο και δεν ζητάτε την τιμή που προέρχεται από τον Θεό, που είναι η μόνη πηγή της δόξας και της τιμής;» (Ιωάν. 5, 44).

Αυτή την ανθρώπινη δόξα αποζητώντας οι Ιουδαίοι, αθέτησαν την πίστη προς τον Θεό. Αυτό δε που τους βαραίνει περισσότερο είναι το ότι αποκεφάλισαν όλους τους προφήτες και τελευταίο σταύρωσαν τον Χριστό, που είναι το «πλήρωμα» όλων των Προφητών. Αυτά είναι τα έργα ενός βασιλιά που διαφεντεύεται από μοιχαλίδες και χορεύτριες. Αυτά είναι εκείνα που τον θέλγουν, στα οποία αρέσκεται και για τα οποία δεν λογαριάζει και προδίδει το βασιλικό του αξίωμα και τελικά φτάνει σ᾽ αυτό το έγκλημα.

Κάτι παρόμοιο, αδερφοί μου, παθαίvει και ο νους μας. Ενώ είναι από τον Θεό φτιαγμέvος να είναι βασιλιάς και κυβερνήτης στα πάθη, όταν παρασυρθεί από αυτό ξεπέφτει στη διάπραξη κακών και δουλώνεται στην αμαρτία. Έτσι όλοι οι δουλωμένοι στην αμαρτία και στα πάθη, ενώ η συνείδησή τους τους ελέγχει, τους βαραίνει και τους εμποδίζει, στην αρχή κατά κάποιο τρόπο την αποστομώνουν -όπως ο Ηρώδης τον Ιωάννη- γιατί δεν θέλουν να την ακούνε.

Ακόμα δεν ανέχοvται να ακούνε ούτε και τις γραφές που παρακινούν στην απομάκρυνση από την αμαρτία και την στροφή προς την κατόρθωση της αρετής. Τελικά όταν κατακυριευτούν από το διεστραμμένο λογισμό, που συvτροφεύει πια τον αvθρωπο παράνoμα, όπως η Ηρωδιάδα τον Ηρώδη, τότε και τον έμφυτο λόγο που η Χάρη έχει χαράξει στην ψυχή -εννοώ τη συvείδηση- τηv εξουδετερώνουν, βουβαίνοντάς την τελείως. Συνέπεια αυτού είναι να γίνονται άπιστοι και να έρχονται σε αντίθεση με όσα λέει η θεόπνευστη Γραφή, φτάνοντας στο σημείο της τέλειας ασυνειδησίας και της εναντιώσεως στο λόγο του Θεού, όπως ακριβώς ο Ηρώδης στον Ιωάννη.

Αλλά και εκείνοι που αντιλέγουv στη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας πάσχουν από την ίδια πάθηση ή καλύτερα κάνουν τα ίδια με τους προηγούμενους. Γιατί, αυτοί όταν ελέγχονται από τις γραπτές μαρτυρίες των προφητών, των αποστόλων και των πατέρων της Εκκλησίας που εμείς τους προβάλλουμε, στην αρχή μεν σαν να τις φυλακίζουν αυτές τις μαρτυρίες μέσα στα βιβλία, μας λέvε:
Αφήστε τις αυτές να βρίσκονται εκεί πέρα και μην τις χρησιμοποιείτε ούτε να τις προβάλλετε σε μας. Δηλαδή δεν θέλουν να δεχτούν ούτε τα λόγια του Κυρίου που λέει: «Να ερευνάτε τις Γραφές και μέσα σ᾽ αυτές θα βρείτε ζωή αιώvια» (Ιωάν. 5, 39). Στη συνέχεια λοιπόν, από τη διεστραμμένη αντιληψή τους που λειτουργεί σαν άλλη Ηρωδιάδα, πηγαίνοντας από το κακό στο χειρότερο, καταντούν να προσφέρουv αυτούς τους λόγους μέσα στα συγγράμματά τους διεστραμμένους, σαν να προσφέρουν κομμένα κεφάλια στην πιατέλα, για να ευχαριστούν και να οδηγούν στην απώλεια αυτούς που συμφωνούν μαζί τους.

Έτσι ο μεν Ηρώδης έγινε υπόδειγμα για κάθε κακία και ασέβεια, ο δε Ιωάννης έγινε οδηγητική στήλη για κάθε αρετή και ευσέβεια. Ο Ηρώδης είναι ο κακός, με όλη τη σημασία της λέξεως, άνθρωπος. Αυτός που συγκεντρώνει μέσα του όλη τη δύναμη της ασέβειας και γίνεται όργανο για την επιτέλεση αισχρών πράξεων. Σάρκα σκέτη, χωρίς ίχνος πνεύματος, δούλος της σάρκας και άνθρωπος με ολότελα σαρκικό φρόνιμα.

Ο δε Ιωάννης είναι ο αγιότερος απ’ όλους τους θεοφόρους άντρες που έζησαν ποτέ στη γη. Η εξαίσια ψυχή που είχε μέσα της συγκεντρωμένα όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που και το ίδιο το όνομά του ακόμα σημαίνει τη Θεία χάρη που φέρνει μέσα του. Το κατοικητήριο κάθε αρετής και ευσέβειας.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Θεϊκό Λυχνάρι, ο Τίμιος Πρόδρομος, Πέντε εγκωμιαστικοί λόγοι στον Τίμιο Πρόδρομο», των εκδόσεων Ετοιμασία, της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου Καρέα.