Εγκράτεια και ολιγάρκεια

Στις 26 Φεβρουαρίου θα ακούσουμε στην εκκλησία την περικοπή από το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο (κεφ. ΣΤ’, στίχοι 14-23) όπου ο Χριστός, στην επί του όρους ομιλία Του, τμήμα της οποίας αποτελεί η περικοπή αυτή, ορίζει τρία πράγματα. Ότι πρέπει να συγχωρούμε τους άλλους αν θέλουμε να μας συγχωρεί και εμάς ο Θεός, ότι δεν πρέπει να επιδεικνυόμαστε για τη νηστεία που κρατούμε και ότι δεν πρέπει να είμαστε φιλάργυροι και προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά.

Με την περικοπή αυτή η εκκλησία μας μάς προετοιμάζει για να μπούμε στην μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Θα σταθώ στις δύο τελευταίες εντολές.

Η νηστεία θεωρείτο τότε μεγάλη αρετή που την θαύμαζαν οι άνθρωποι. Ο Χριστός ζητάει να νηστεύουμε ταπεινά, χωρίς επίδειξη, με σκοπό να κάνουμε το θέλημα Του Θεού.

Σήμερα οι περισσότεροι δεν εκτιμούν τη νηστεία, δεν θαυμάζουν όσους νηστεύουν, αλλά μάλλον τους κοροϊδεύουν. Η νηστεία της εκκλησίας μας, όμως, έχει μεγάλο πνευματικό περιεχόμενο διότι έχει σκοπό να μας βοηθήσει να ασκηθούμε στην εγκράτεια, να εντείνουμε τον αγώνα κατά των παθών μας και να εξοικονομήσουμε πόρους με την κατανάλωση λιγότερων και φθηνότερων τροφών ώστε να βοηθούμε περισσότερο όσους έχουν ανάγκη.

Παράλληλα με αυτά, ξέρουμε σήμερα πως η νηστεία της εκκλησίας μας είναι ό,τι καλύτερο για την υγεία αλλά και για το περιβάλλον.

Η εντολή της ολιγάρκειας έχει και αυτή πρακτικό αλλά και σπουδαίο πνευματικό περιεχόμενο. Μας θυμίζει ότι τα υλικά αγαθά είναι πρόσκαιρα και φθαρτά, ενώ τα ουράνια αιώνια και άφθαρτα. Μας συμφέρει, λοιπόν, να συγκεντρώνουμε πνευματικά αγαθά και τελειώνει υπενθυμίζοντάς μας πως όπου βρίσκεται ο θησαυρός μας εκεί είναι προσκολλημένη και η καρδιά μας.

Η προσπάθεια για εγκράτεια και για ολιγάρκεια μπορούμε να πούμε ότι συνδέονται και ότι η μία βοηθάει την άλλη.