Οι μεταθανάτιες λαμπρές και διαυγείς ψαλμωδίες των απαγχονισθέντων Μοναχών!

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Δύο μοναχοί του αββά Βαλεντίωνος

Ο ευσεβούς ζωής Βαλεντίων, ο οποίος στη συνέχεια, όπως γνωρίζεις, εδώ στην πόλη μας Ρώμη προέστη και της δικής μου μονής προηγουμένως διηύθυνε το δικό του μοναστήρι στην επαρχία της Βαλερίας.

Όταν ήρθαν σε αυτό εξαγριωμένοι οι Λογγοβάρδοι, όπως έμαθα από δική του διήγηση, κρέμασαν δυο μοναχούς του στα κλαδιά ενός δένδρου.

Αυτοί, όπως ήταν κρεμασμένοι, πέθαναν την ιδέα μέρα.

Όμως σαν βράδιασε, τα πνεύματα και των δύο άρχισαν να ψάλλουν με λαμπρές και διαυγείς φωνές, έτσι ώστε και αυτοί ακόμα οι ίδιοι που τους είχαν σκοτώσει, ακούγοντας τις φωνές των ψαλλόντων, έμειναν υπερβολικά κατάπληκτοι και έντρομοι.

Τις φωνές αυτές τις άκουσαν επίσης και όλοι οι αιχμάλωτοι που βρισκόντουσαν εκεί, και αργότερα έδωσαν μαρτυρία για αυτή την ψαλμωδία τους.

Ο Παντοδύναμος θεός θέλησε αυτές οι φωνές πνευμάτων να αγγίξουν αυτιά σωμάτων, ακριβώς για να αντιληφθούν όσοι ζουν μέσα στη σάρκα πως, αν υπηρετήσουν με ζήλο τον θεό, μετά τον θάνατο της σάρκας πιο αληθινά ζουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο, Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, «Βίοι αγνώστων ασκητών», έκδοση Ιεράς Καλύβης αγίων Αποστόλων – «Πατριάρχου». Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις, Ιερομονάχου Ιωάννου.