Οι προϋποθέσεις της συναντήσεως

Διάγομε ήδη τα μεθέορτα της μεγάλης και κοσμοσωτηρίου εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου και βιώνομε και εμείς, στο πρόσωπο του Θεοδόχου Συμεώνος και της Προφήτιδος Άννης, την χαρά όλων των ανθρώπων για την συνάντησή των με τον Κύριο, ο οποίος «επτώχυνε» για εμάς, γινόμενος άνθρωπος, για να πλουτίσωμε εμείς με την θεότητά Του (Γρηγ. Θεολόγος).

Έμπλεως της μεγάλης αυτής χαράς αναφωνεί και ο θείος υμνογράφος, στο Απολυτίκιο της εορτής, για τον Συμεώνα: «Ευφραίνου και συ, πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις τον ελευθερωτήν των ψυχών ημών, χαριζόμενον ημίν και την Ανάστασιν.»

Είναι πολλά και ποικίλα τα μηνύματα της εορτής αυτής και δεν είναι, ασφαλώς, εύκολο να αναλυθούν όλα σε ένα σύντομο άρθρο. Γι’ αυτό, με αφορμή την ιδιότυπη αυτήν συνάντηση και προϋπάντηση του σαρκωθέντος Κυρίου από τους δύο ανθρώπους, τον Συμεώνα και την Άννα, θα αναφερθούμε στις προϋποθέσεις της δικής μας συναντήσεως με τον Κύριο.

Δίκαιος και ευλαβής αποκαλείται ο Συμεών στην διήγηση του Ευαγγελιστού για την Υπαπαντή (Λουκ. β’ 22-40). Ήταν μάλιστα τόση η δικαιοσύνη και η ευσέβειά του, ώστε το Άγιο Πνεύμα «ην επ’ αυτόν» και του είχε αποκαλύψει την συνάντηση αυτήν, «πριν η ιδείν θάνατον». Έτσι «προσδεχόταν (=προσδοκούσε) την παράκλησιν του Ισραήλ».

Ο υμνογράφος, βεβαίως, στο Απολυτίκιο δεν κάνει λόγο μόνον για «παράκληση του Ισραήλ», αλλά μιλάει για έναν «ελευθερωτή των ψυχών ημών», που δεν θα σώση μόνον το Ισραήλ από τους φυσικούς του εχθρούς αλλά θα ελευθερώση και τις ψυχές των ανθρώπων -όλων των ανθρώπων- από την αμαρτία και θα τους αναστήση από τον θάνατο, «χαρίζοντάς των την ανάσταση».

Ένας τέτοιος Σωτήρας υπήρξε ο Χριστός μας, όπως ομολογεί στην συνέχεια ο Συμεών, όταν δέχεται στις αγκάλες του ως βρέφος τον Θεό: «…ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου (=είδα με τα μάτια μου την σωτηρία), φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ». Ο Συμεών, έχοντας την φώτιση του Αγίου Πνεύματος, δεν προτάσσει την δόξα του λαού του Ισραήλ, από τον οποίον προήλθε ο Σωτήρας Χριστός, διότι βεβαίως δεν ήλθε μόνον γι’ αυτόν τον λαό, αλλά τονίζει την αποκάλυψη του σωτηρίου φωτός σε όλα τα έθνη που έως τότε βρίσκονταν στο σκότος και στην σκιά του θανάτου και της αμαρτίας, όπως προφήτευε ο Ησαΐας. Αλλά και άλλες προφητείες στο Ισραήλ έκαναν λόγο για μια «προσδοκία των εθνών» (Γεν., 49, 10), σαν αυτή που εκφράζει και ο Συμεών, κατά την υπαπαντή του θείου βρέφους. Ανάλογες προρρήσεις υπήρχαν βεβαίως σε όλα τα έθνη για την έλευση ενός παγκόσμιου λυτρωτή, που θα ελευθέρωνε τους ανθρώπους από τα κοινά των πάθη.

Εκείνοι, όμως, από τους Ισραηλίτες που δεν ήθελαν να δούν τις προφητείες αυτές υπό το φως του Χριστού, παρέμεναν συχνά προσκολλημένοι στο γράμμα του νόμου και στους εξωτερικούς τύπους και έχαναν την ουσία, παρασύροντας τελικά και τον λαό στην δική των εσφαλμένη ερμηνεία και, συγκεκριμένα, στην προσδοκία ενός λυτρωτή των Εβραίων και όχι ενός κοινού σωτήρος από φυσικούς και πνευματικούς εχθρούς.

Να ξαναγυρίσωμε όμως στα παραδείγματα του Συμεώνος και της Άννης. Εκείνος, ο Συμεών, με την δικαιοσύνη και την ευλαβική προσμονή της εκπληρώσεως της προς αυτόν προφητείας, εκείνη, η Άννα, με την προσευχή, την νηστεία και την εξ ολοκλήρου αφιέρωσή της στον ναό του Κυρίου, μας δείχνουν τον δρόμο για την δική μας προετοιμασία προς συνάντησή Του.

Εν όψει, μάλιστα, της εισόδου μας στην ευλογημένη περίοδο του Τριωδίου χρειάζεται να κάνωμε, και πάλι, εφέτος, τις απαραίτητες προετοιμασίες, όχι ασφαλώς μόνον εξωτερικές αλλά κυρίως βαθύτερες, πνευματικές, για να υποδεχθούμε τον Κύριο στον οίκο της ψυχής μας. Χρειάζεται, λοιπόν, να ευαρεστήσωμε και εμείς στον Κύριο, με την πίστη και τα δίκαια έργα, όπως ο πρεσβύτης Συμεών, ώστε να μας κάνη και Εκείνος, με την σειρά του, την χάρη, -διότι για χάρη πρόκειται- να δεχθή να κατοικήση μέσα μας και, στην συνέχεια, να μας καταστήση δοχεία της πλουσίας χάριτός Του. Χρειάζεται, από την άλλη, να μιμηθούμε την γηραιά Άννα στον σώφρονα και ασκητικό της βίο, αλλά κυρίως στην υπομονή και επιμονή της, για τα οποία αξιώθηκε από τον Κύριο όχι μόνον να φτάση και αυτή την κατάλληλη στιγμή, για να τον συναντήση, αλλά και να γίνη κήρυκας του Λόγου «πάσιν τοις προσδεχομένοις λύτρωσιν εν Ιερουσαλήμ.» (Λουκ., β’ 37-38).

Δεν υπάρχει, άλλωστε, πιο ευλογημένη στιγμή από αυτήν, κατά την οποία ο Κύριος μεταβαίνει στον οίκο Του και συναντάει εκεί ανθρώπους που τον περιμένουν σαν έτοιμοι από καιρό να Τον υποδεχθούν. Πράγματι, όσοι έχουν κάνει την κατάλληλη προετοιμασία, όπως ο Συμεών και η Άννα, λαμβάνουν εγκαίρως το μήνυμα εξ ουρανού για τον τόπο και τον χρόνο της μοναδικής αυτής συναντήσεως και σπεύδουν με χαρά να Τον προϋπαντήσουν.

Από την άλλη, ο Κύριος δεν απογοητεύει ποτέ εκείνους που τον «προσδέχονται», αλλά αργά η γρήγορα προσέρχεται σε συνάντησή των. Μπορεί, βεβαίως, η προσμονή να διαρκέση μια ολόκληρη ζωή, όπως στην περίπτωση του Συμεώνος και της Άννης, όσο διαρκεί εξ άλλου και η προετοιμασία τις περισσότερες φορές, ώστε να είναι μάλλον πιο γλυκιά η παρηγοριά των προσδεχομένων, όταν έρθη η ευλογημένη αυτή ώρα της συναντήσεως με τον αγαπημένο Κύριο.

Έτσι η «αποκάλυψη» του Κυρίου στον Συμεώνα και στην Άννα, λίγο πριν από τον θανατό των, είναι μια τονωτική ένεση για όλο το ανθρώπινο γένος που νικημένο συχνά από την συνεχή πτώση, την φθορά και τον θάνατο, προσδοκά αλλά και αγωνιά και συχνά απελπίζεται ότι δεν θα έλθη ο Λυτρωτής.

Επειδή, όμως, «Κύριος οίδε καιρούς και χρόνους», προς δικό μας, ασφαλώς, όφελος, ας προετοιμαζώμαστε εμείς καταλλήλως, με ευσέβεια, σωφροσύνη, δικαιοσύνη και αγάπη, όπως ο Συμεών και η Άννα αλλά και οι δίκαιοι και οι άγιοι όλων των εποχών, ώστε, όταν Εκείνος έλθη και πάλι κατά την δευτέρα και ένδοξο παρουσία Του, θα ειδοποιήση εγκαίρως και εμάς και όλους όσους προσκαρτερούν να τον συναντήσουν με πίστη, υπομονή και αγάπη, για να πορευθούμε πλέον μαζί Του προς την αιώνια Βασιλεία Του.

«Ελθέ» και πάλι, Κύριε, προς συνάντησή μας και «μακροθύμησον επί τας αμαρτίας ημών» των προσδεχομένων εξ άπαντος την σωτηρία σου, και «ελέησον ημάς»! Γένοιτο!