Γρηγόρης Αυξεντίου 66 χρόνια μετά, Η αιώνια αγωνία του

3 Μαρτίου 2023

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την στολή του έφεδρου αξιωματικού του ελληνικού στρατού και ως μοναχός της Μονής Μαχαιράς.

Κάθε χρόνο τέτοιες ώρες, τέτοια μέρα ο ηρωομάρτυρας του γένους Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957) ζει την αγωνία της ζωής του.

Αναμένει!
Τους Βρετανούς με τα φλογοβόλα!

Αλλά αυτοί αργούν!

Θέλει να αναμετρηθεί μαζί τους, ακόμη και μόνος με όλη την αυτοκρατορία, αλλά μοιάζει να έχουν εξαφανιστεί ως δειλοί!

Κανένας δεν τολμά να τον πλησιάσει, ακόμη να περάσει από τον χώρο που ελέγχει με το όπλο του!

Ο έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού και υπαρχηγός της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ).

Οι Βρετανοί ήδη σκέφτονται τα βασανιστήρια στα οποία θα τον υποβάλουν, και αν τα αντέξει του έχουν έτοιμη αγχόνη! Και φυλακισμένα μνήματα!

Τον έχουν απειλήσει ότι θα τον κάψουν και ήδη μυρίζει την βενζίνη που πότισαν την περιοχή του κρησφύγετου του.

Τόπος μαρτυρίου ο του Μαχαίρα τόπος!

Το μαρτύριο καθυστερεί!

Ο ίδιος έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του!

Ξέρει ότι από στιγμή σε στιγμή θα γίνει ολοκαύτωμα!

Ολοκαύτωμα για την μικρή πατρίδα που τα τελευταία χρόνια τράνεψε και έγινε ακόμη πιο ελληνική με τις θυσίες των παλικαριών της!

Με τον εξευτελισμό της κραταιάς αυτοκρατορίας, μιας από τις νικήτριες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, της ναζιστικής Γερμανίας!

Αλλά εδώ με τους Έλληνες δυσκολεύονται, παρ’ όλη την αριθμητική τους υπεροχή!
Σε στρατό, υπεροπλία!

Αυτή η αγάπη των Κυπρίων για την Ελλάδα, την Μητέρα πατρίδα τους, τους έχει τρελάνει σκέφτονται στα επιτελεία τους οι Άγγλοι!

Και ας είναι εντελώς μόνοι και ξεκομμένοι από τον λοιπό ελληνισμό!

Ακόμη και από την Κρήτη που είναι σχετικά κοντά!

Μόνοι τους αγωνίζονται!

Κανένας δεν μπορεί να τους βοηθήσει! Μόνον οι ίδιοι και η Ρωμαίικη ψυχή τους!

Και ας τρέχαν αυτοί εθελοντικά σε όλους τους αγώνες του γένους!

Ακόμη και τους Άγγλους συνέτρεξαν στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο οι οποίοι τους υπόσχονταν την παραχώρηση της αυτοδιάθεσης. Δηλαδή, την ένωση με την Ελλάδα!

Και ο ήρωας μας, πιο μόνος από μόνος στο κρησφύγετό του, και με όλο τον κόσμο τον ελληνικό μέσα του, αναμένει την αναμέτρηση με τον θάνατο! Την ίδια την ζωή!

Τους Βρετανούς ήδη τους έχει εξευτελίσει στρατιωτικά και δεν τολμούν να τον πλησιάσουν!

Και τώρα εδώ, και σε άλλες αναμετρήσεις, με τα άλλα παλικαριά της ΕΟΚΑ που εκπαίδευσε και συντόνιζε τον αγώνα τους!

Τι περιμένουν, όμως και δεν τον αποτελειώνουν;

Ίσως κατάλαβαν πως δεν τους συμφέρει να τον κάνουν υπερήρωα!

Ξέρουν τι επίδραση θα έχει η πράξη τους στους λοιπούς σκλάβους Έλληνες!

Και αυτός τους περιμένει έτοιμος!

Κάθε χρόνο τέτοιες ώρες, τέτοια μέρα!
Από το 1957 και εντεύθεν!

Αυτό το πανηγύρι της αγωνίας του Γρηγόρη…

Η αγωνία ότι πράγματι θα φανεί αντάξιος των προγόνων του!
Αυτή που τον ώθησε να πάει να γίνει στρατιωτικός! Εύελπις!
Δεν τα κατάφερε, όμως, γιατί μάλλον ήταν λίγος στα γράμματα.

Αυτό μέτρησαν…

Το κρησφύγετο του Γρηγόρη Αυξεντίου όπως είναι σήμερα.

Δεν μπορούσε να τους πει βάλτε με σε ένα κρησφύγετο και ρίξετε μου βενζίνη και μετά ανάψτε την να δείτε αν θα φύγω!

Θα διαπιστώσετε, έτσι, στα σίγουρα πως θα πεθάνω για την πατρίδα!

Λέγονται τέτοια πράγματα;

Τον έστειλαν όμως στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού.
Κάτι ήταν και αυτό!

Μια προετοιμασία για το ολοκαύτωμα που προετοίμαζε -αν χρειαζόταν βεβαίως!

Κι αυτό ήταν ένα άλλο καμίνι που δεν μετριόταν, ούτε μπορούσε να το προβάλει.

Και δεν ήταν χωρίς αιτία, χωρίς λόγο!

Το ίδιο το φιλότιμο της σκλάβας πατρίδας!

Και αυτό δεν σιγόκαιγε μέσα του, τον πυρπολούσε!

Και έτσι καμιά φωτιά εξωτερική δεν μπορούσε να τον κάψει!

Ήταν συνηθισμένος από φωτιές, από πυρκαγιές.

Και από δίκιο και δεν θα έβγαζε ποτέ το χέρι από την φωτιά αν ήξερε ότι ήταν με το μέρος του!

Και το δίκιο ήταν και εθνικό-πολιτικό, και για την αποικιοκρατική οικονομική αφαίμαξη της νήσου και των ανθρώπων της, και την εν γένει καταπίεση, και την προσπάθεια των αποικιοκρατών να αφελληνίσουν τον λαό!

Και πλέον ήταν ολόκληρος ο ίδιος ένα με το δίκιο!

Ένας μικρός ήλιος της Δικαιοσύνης που δεν θα βασίλευε, αλλά θα ανέτελλε για να φωτίσει τις ολοφώτεινες κυπριακές μέρες!

Έπρεπε η Κύπρος να δοκιμαστεί στο πρόσωπο του και σε ολόκληρο το σώμα του, ψυχή τε και σώματι, όπως οι κάμποι της στον καύσωνα, στην αστοσιάν, τις φοβερές ανομβρίες!

Αλλά οι κάμποι της έπρεπε να μείνουν άκαυτοι!

Και οι ήρωες όπως οι μάρτυρες άκλαυτοι!

Γιατί δεν κλαις τους μάρτυρες! Αλλά το χάλι σου!

Η λεβεντιά και η αφοσίωση μόνο δάκρυα κατάνυξης φέρνουν και όχι λύπησης!

Και η μαρτυρία των μαρτύρων ανανεώνει τις υποσχέσεις!

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την σύζυγό του Βασιλού με την οποία τέλεσε μυστικό γάμο κατά την διάρκεια του αγώνα.

Κάθε όμορφη υπόσχεση! Κάθε δυνατή ευγενική σχέση!

Και οι σχέσεις αυτές δεν σκοτώνονται, δεν πεθαίνουν, δεν γίνονται παρανάλωμα καμιάς φλόγας!

Ακόμη και ένα καμίνι μπορεί να τις ανανεώσει!

Του έρχεται στον νου η χρυσή πεδιάδα της Μεσαορίας στην οποία ήταν το χωρκό του η Λύση.

Μετά το Πάσχα όλος ο κάμπος θα γινόταν χρυσός από τα ώριμα στάχυα!

Μέσα στους άνυδρους καύσωνες που θα ακολουθούσαν!

Και αλοίμονο αν άναβε μια σπίθα!

Αλλά, τώρα, για τους Άγγλους έπρεπε ολόκληρη η Κύπρος να γίνει καμένη νήσος!
Ένας απέραντος τόπος μαρτυρίου!
Από την μια μεριά μέχρι την άλλη!

Και η ίδια η Μεγαλόνησος δεν αρνιόταν να γίνει μια καμένη βάτος για να αποδείξει την αλήθειά της!

Ακόμη και αν δεν της αναγνώριζαν!

Έπρεπε η ίδια και τα παλικάριά της να αποδείξουν την αλήθειά της!

Και η αλήθεια αποδεικνύεται μέσα στην καιομένη βάτο!
Τα ονόματα μόνον διαφέρουν… «Αζαρίας, Ανανίας και Μισαήλ»

Η μνήμη σας μπορεί να συμπληρώσει τα ονόματα των νεομαρτύρων του κυπριακού αγώνα, ότι η δική μου αρνιέται μήπως ξεχάσει και αδικήσει κάποιον!

Ότι όλοι μαζί ήσαν σ’ αυτήν την προσπάθεια της πατρίδας!

Από μικρά παιδιά, εφήβους, ενήλικες και ηλικιωμένους!

Και ενωμένους!

Και η ντροπή μένει(;) στους πυρπολούντες τους παίδες!
Πασών των ηλικιών, γιατί οι Έλληνες αεί παίδες!

Βεβαίως όποιος δεν ντρέπεται έχει τον κόσμο ούλλον!
Και αυτοί τον είχαν!

Κοσμοκράτορες αποικιοκράτες με καμίνους, αγχόνες, απάνθρωπα έως θανάτου βασανιστήρια. Δολοφονίες πολλές στο ιστορικό τους!

Μοίρασμα λαών, εθνών, κρατών, διαμελισμό ανθρωπίνων σωμάτων!
Ότι διαίρει και βασίλευε!
Βρετανικά «έπη» ανά τον κόσμο!

Και τον κόσμο της μικρής ως ελαχίστης Κύπρου, Ελληνίδας τεράστιας από αρχαιοτάτων χρόνων!

Ήτοι τόπος, τρόπος και κόπος ελληνικός!

Στην γωνία της ελληνικής ιστορίας!

Ένθετη, παλιότερα, στην δεξιά κάτω γωνία των επιτοίχιων χαρτών της Ελλάδας!

Και η αγωνία του Αυξεντίου δεν άρχισε τώρα!

Αλλά μετά την λήξη του Τρωικού πολέμου και την άφιξη στην Κύπρο πολεμιστών για να εγκατασταθούν! Αχαιών ακτή…

Και πιο πριν ακόμη!

Η αγωνία του δεν έχει καμία σχέση με την προδοσία της ανταρτικής του κρυψώνας!

Και δεν ήταν κάτι το προσωπικό!

Κάποια δική του έγνοια που δεν τον άφηνε τα βράδια να κοιμηθεί!

Μια βεντέτα.

Αντάρτες της ΕΟΚΑ με τον αρχηγό Διγενή.

Αλλά τώρα ο Γρηγόρης Αυξεντίου περιμένει την «ετυμηγορία» των κατακτητών!

Την τελική τους επίθεση!

Έχει διώξει τους συντρόφους του, γιατί τους έχει εμπιστοσύνη ότι δεν θα προδώσουν μυστικά του αγώνα!

Ήξερε πως με ένα λόγο του θα είχαν αναφλεχθεί ακαριαία μπροστά του!

Αλλά δεν υπήρχε κανένας λόγος!

Τους είχε εμπιστοσύνη!

Τους μοναχικούς ανταρτοπαίδες σιμά και κάτωθεν από την μονή της Παναγίας Μαχαιρά!

Ο ίδιος, όμως, θα έπρεπε σίγουρα να πυρποληθεί για να πυρπολήσει τους πυρπολούντες!

Έτσι καίγονται οι αρμάδες, οι ναυαρχίδες και οι υπεράριθμοι στρατοί!

Με ηρωισμό και βαρύ εξευτελισμό!

Κάθε χρόνο τέτοιες ώρες, τέτοια μέρα ο Γρηγόρης Αυξεντίου ζει την δική του αγωνία και αναρωτιέται πότε θα βάλουν φωτιά για να του κάμψουν το φρόνημα, να του κάψουν την ελληνική λεβεντιά, την ανταρτική μεγαλοπρέπεια που ντύθηκε όταν μπήκε στον αγώνα για την ένωση με την Ελλάδα.

Αγωνία, λοιπόν, που συνεχίζεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα παρόλο που έχει γίνει ήδη μάθημα στα σχολεία, ποίηση και όνομα σε πλατείες και δρόμους…

Η φωτιά όμως δεν τον σιμώνει ποτέ!
Γι’ αυτό και η αγωνία του!

Μπορεί να έχει καεί όλο το τοπίο, το ίδιο του το λημέρι, ακόμη και τα ρούχα του και ο ίδιος, μα αυτός χαρούμενος και με δέος τραγουδά και ψάλλει μια τον εθνικό ύμνο, μια το «Τη υπερμάχω στρατηγώ…», ενώ ακούει στα αυτιά το «ον παίδες ευλογείτε ιερείς ανυμνείτε…»!

Έγινε το κρησφύγετο Μεγάλη Παρασκευή; Αναρωτιέται!

Μα είναι νωρίς ακόμη για το Πάσχα!

Μα δίκαιο έχει, αντί για βενζίνη και σάρκα ανθρώπινη όλα μυρίζουν άνθη επιταφίου!
Και χαρές, και πρώτη ανάσταση!
Και η καμπάνα της Παναγίας του Μαχαιρά δεν κτυπά πένθιμα, αλλά χαρμόσυνα!
Και δεν σταματάει!

Τι κέφια είναι αυτά;
Το Πάσχα της πατρίδας;
Τι συμβαίνει;

Τι δεύτερος γάμος μυστικός είναι ετούτος!

Σταυροκοπιέται!

Και χαμογελά! Χαμογελά! Χαμογελά!

Έτσι θα είμαι πάντα, πλέον, σκέφτεται! Χαμογελαστός!
«Γιατί το έζησα το μαρτύριο! Ναι, το έζησα»!

Μυστήριο μέγα!