Γρηγόρης Αυξεντίου, Τρομοκράτησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία και πυρπόλησε τις καρδιές των πανελλήνων!

Γρηγόρης Αυξεντίου, υπαρχηγός της ΕΟΚΑ (1928-1957).

Επέτειος του ολοκαυτώματός του

Θα πρέπει, πράγματι, να το παραδεχτούμε: Ο Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957) ήταν ένας «τρομοκράτης», όπως τον αποκαλούσαν οι Βρετανοί.

Κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία!

Μέχρι και λίγη ώρα πριν από τον θάνατο του ήταν μάχιμος και τους προκαλούσε απώλειες, φόβο και τρόμο. Γι’ αυτό και επέλεξαν την απάνθρωπη εξόντωση του με εμπρησμό του κρησφυγέτου στο οποίο βρισκόταν.

Ήταν 3 Μαρτίου του 1957.

Αλλά μήπως και μετά τον θάνατό του ή ακόμη μετά την ταφή του έπαψε να τους τρομοκρατεί και να τον φοβούνται;

Ο ευρύτερος πανικός που σκόρπισε η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) στους αποικιοκράτες Βρετανούς στην Μεγαλόνησο αποδεικνύεται και μόνον από την ενίσχυση του στρατού τους στην Κύπρο με στρατεύματα από διάφορες βρετανικές αποικίες.

Όπως και να έχει, δεν δίστασαν να καλέσουν έναν ολόκληρο ειδικό στρατό για να αντιμετωπίσει μιαν δράκα… κουρελήδων, πρόχειρα εκπαιδευμένων και ακόμη πιο πρόχειρα εξοπλισμένων. Κάτι που θυμίζει, βεβαίως, και την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν ανεπαρκείς σε όλα, αλλά είχαν υπερεπάρκεια στο φρόνημα, αφού μόνη τους έγνοια ήταν η Ελλάδα. Η υπερδύναμη πολιτισμού. Έτσι, πώς αλλιώς να την αντιμετωπίσουν οι Βρετανοί παρά με τα όπλα και τα στρατεύματά τους; Με Beatles; Μα δεν είχαν, ακόμη, εμφανιστεί στο προσκήνιο και τα αποτελέσματα και πάλιν θα ήταν άδηλα εκεί στις ακτές των Αχαιών της Κύπρου.

Εξάλλου, ο Γρηγόρης Αυξεντίου σε έναν γράμμα του από την Ελλάδα προς την μητέρα του της έγραφε, ότι έχει βρει μια άλλη μάνα να τον φροντίζει, την Ελλάδα, που αν και είναι φτωχή σε υλικά, είναι πολύ πλούσια σε πνευματικά αγαθά.

Έτσι, μ’ αυτήν την βαριά και εκρηκτική κληρονομιά φτάσαμε στην 1η Απριλίου, της ΕΟΚΑ την αρχή, δηλαδή την εξέγερση για το αποτίναγμα του αγγλικού ζυγού. Στα 1955. Έναν αγώνα που σήμερα τον λένε αντιαποικιακό, αλλά μάλλον οι αγωνιστές δεν είχαν καμιά σχέση με κάτι τέτοιο. Ο αγώνας τους ήταν για την ένωση της Κύπρου με την μητέρα πατρίδα. Αυτό είναι γνωστό και από το σύνθημα, «Την Ελλάδα θέλουμε και ας τρώγωμεν πέτρες» που φωτογράφησε ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης σε ορεινό χωριό της Κύπρου!

Και με αυτό μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο αγώνας τους  ήταν μάλλον… φιλοαποικιακός, αφού τόσο οι αγωνιστές όσο και ο λοιπός κυπριακός λαός ήθελαν η Κύπρος να γίνει αποικία! Μάλιστα! Ελληνική αποικία και επικράτεια ελληνική!

Όπως είχαν γίνει, άλλωστε και πολλές άλλες περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας από την Πελοπόννησο μέχρι την Δυτική Θράκη, ακόμη και περιοχές που βρίσκονταν κάτω από την επικυριαρχία των Βρετανών (Επτάνησα), αλλά και των Ιταλών (Δωδεκάνησα). Για να μην μιλήσουμε και για τις πρόσκαιρα ελληνικές… ιμπεριαλιστικές κατακτήσεις στην Μικρά Ασία, όταν ο ελληνισμός της περιοχής, όπως και άλλες εθνότητες υφίσταντο  εθνοκτονίες, γενοκτονίες, χριστιανοκτονίες!

Σίγουρα, όμως, και μετά τις τραγικές εξελίξεις στην Ιωνία το 1922, λόγω του εθνικού διχασμού η Κύπρος έμοιαζε για τις ελληνικές κυβερνήσεις να κείται μακράν. Όπως και η Κρήτη παλαιότερα, αλλά και αυτή ήδη είχε προσαρτηθεί στον εθνικό κορμό και την ελληνική επικράτεια.

Οι απλοί και πρόχειρα εκπαιδευμένοι κύπριοι αγωνιστές, αλλά ωραίοι ως Έλληνες, τρώγοντας πέτρες και ζώντας εν μέσω ρωγμών και πετρών στα κρησφύγετα των ορέων, έγιναν οι νέοι Κλέφτες του ελληνισμού και της Ρωμηοσύνης. Έπρεπε φαίνεται να εκπληρώσουν ή ακόμη και να πληρώσουν και αυτοί το εθνικό τους φιλότιμο και το αντίστοιχο μερτικό στην ευρύτερη εθνική υπόθεση της καθολικής απελευθέρωσης του ελληνισμού. Πάρα πολύ κοντά στην εποχή τους ήταν και το έπος του ’40, η εθνική αντίσταση εναντίον της τριπλής κατοχής στην Ελλάδα εναντίον Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων…

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο μετέπειτα υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, αφού απέτυχε να εισαχθεί στην Σχολή Ευελπίδων υπηρέτησε ως εθελοντής στον ελληνικό στρατό, ενώ φοίτησε και στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (ΣΕΑΠ) της Σύρου.

Η απόλυση του με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού από τον ελληνικό στρατό μετά την θητεία του, του άνοιξε τον δρόμο για την ένταξή του στους ήρωες και τους μάρτυρες του Γένους.

Προηγουμένως, όμως, οργάνωσε, εκπαίδευσε και διοίκησε ανταρτικές ομάδες οι οποίες έπληξαν βρετανικούς στόχους με ενέργειες οι οποίες πανικόβαλαν τους άγγλους στρατιωτικούς! Πώς μπορούσαν να μην τον αποκαλούν τρομοκράτη τόσο αυτόν όσο και τους λοιπούς αγωνιστές της ΕΟΚΑ; Αφού τους είχαν τρομοκρατήσει! Και ας ήταν ένας αγώνας σε έναν τόπο ασφυκτικό και… κλειστοφοβικό! Χωρίς μεγάλες δυνατότητες καταφυγής πέραν από τα θαλάσσια σύνορα! Οι αγωνιστές θα έπρεπε να κρυφτούν μέσα στον… εαυτό τους. Άντε και μέσα στα σπίτια τους, όταν τα κρησφύγετά τους στα βουνά εντοπίζονταν -συνήθως κατόπιν προδοσίας!

Ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου με εμφάνιση μοναχού και με στολή ανθυπολοχαγού του ελληνικού στρατού.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου είχε το σθένος και την παλικαριά σε δύσκολες στιγμές να αναλαμβάνει δράσεις με τις οποίες διέσωζε τους συναγωνιστές του, ακόμη και τον ίδιο τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή. Κάτι τέτοιο συνέβη στα Σπήλια στις 11 Δεκεμβρίου του 1955, όταν είχε προδοθεί το σημείο στο οποίο βρισκόταν ο αρχηγός Διγενής.

Ο Αυξεντίου ως πιο έμπειρος από όλους ανέλαβε την κάλυψη των υπολοίπων ανταρτών, και πρώτα πρώτα του αρχηγού τους. Με μια παράτολμη κίνηση, εν μέσω πυκνής ομίχλης κατάφερε η μία ομάδα άγγλων στρατιωτών να βάλλει εναντίον της άλλης, στήνοντας μεταξύ τους μάχη με θύματα.

Αυγουστής Ευσταθίου, ο συναγωνιστής του Αυξεντίου που είχε το ψευδώνυμο «Ματρόζος».

Με τον τρόπο αυτό, κατάφερε ο Διγενής και οι αντάρτες του να απεμπλακούν και να απομακρυνθούν από το σημείο που βρίσκονταν και να καταφύγουν σε άλλη περιοχή. Ο Αυξεντίου τράβηξε μόνος του προς άλλη κατεύθυνση.

Ο γενναίος και ατρόμητος ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου έδωσε μάχη με πολλούς άγγλους στρατιώτες και όταν τον είχαν εντοπίσει, και πάλιν με προδοσία, στο κρησφύγετό του στην περιοχή της Μονής Μαχαιρά. Εντούτοις, ο ίδιος δεν τρομοκρατήθηκε. Μάλλον τρομοκράτησε!

Η αγάπη που είχε μέσα του για τον αγώνα της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, είχε βγάλει τον φόβο από μέσα του. Ακόμη και τα τελευταία του λόγια λίγο πριν το απάνθρωπο ολοκαύτωμά του προς τον νεαρότερο συναγωνιστή του ήταν: «Μεν φοβάσαι Ματρόζο, μεν φοβάσαι…»!

Πιο μπροστά όταν τον κάλεσε ο βρετανός αξιωματικός να παραδοθεί του απάντησε «μολών λαβέ» και συνέχισε να τρομοκρατεί τους βρετανούς κατακτητές της Κύπρου, πυροβολώντας τους και προκαλώντας τους απώλειες.

Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να τους προαναγγείλει και ποιο θα ήταν το ηρωικό μάθημα του τέλος του, λέγοντάς στους Βρετανούς πως: «Μέχρι σήμερα μαθαίνατε πώς πολεμούν οι Έλληνες. Σήμερα θα μάθετε και πώς πεθαίνουν»!

Ωστόσο, ακόμη και νεκρό τον φοβόντουσαν και ας τον είχαν κάψει περιχύνοντας το κρησφύγετο του με βενζίνη και ρίχνοντας εμπρηστικές βόμβες. Γι’ αυτό και δεν παρέδωσαν το καμένο του σώμα στα μέλη της οικογένειάς του για να το κηδεύσουν. Η ταφή έγινε στον χώρο των Κεντρικών Φυλακών, όπου ετάφησαν και οι απαγχονισθέντες μάρτυρες του αγώνα και μερικοί άλλοι συναγωνιστές τους.

Οι εμπρηστικές βόμβες των Άγγλων δεν έκαψαν το φρόνημα των Ελλήνων! Αντιθέτως το ελάμπρυναν και φανέρωσαν περισσότερο το σκοτάδι το οποίο οι Άγγλοι κουβαλούσαν μέσα τους.

Αλλά και κεκαυμένος και φυλακισμένος ο Αυξεντίου ήταν πάντα επικίνδυνος για τους Βρετανούς!

Η προσέλευση στα μνημόσυνά του ήταν κάτι που τους τρομοκρατούσε. Γι’ αυτό και είχαν απαγορεύσει την προσέλευση του λαού στην εκκλησία του χωριού του, τη Λύση, που κατέφθανε από όλη την Κύπρο.

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου και νεκρός τρομοκρατούσε!

Και νεκρός πυρπολούσε τις καρδιές των πανελλήνων!

Και νεκρός ενίκα!

Και αν θέλουμε πρότυπα ορίστε!

Γιατί γέμισε ο τόπος και όλοι οι χώροι -πασών των φύλων και των ηλικιών- τζάμπα μάγκες και δεν συμμαζεύονται!

Αιωνία του η μνήμη!