Εις μνήμη Στυλιανού Λένα

Στυλιανός Λένας (1932-1957).

Εις μνήμη του αγωνιστή της Εθνικής Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) († 28 Μαρτίου 1957)

Στυλιανός Λένας
Ένα ηφαίστειο στον Αγρό
στο πάνω σπίτι του Παπά
Μια ψυχή, άνθος του αγρού, φως και φωτιά
μερόνυχτα σαν Ήφαιστος από τα Χαντριά,
λαμπαδιασμένα μπράτσα
να χαράζει στη φλούδα του δέντρου
το καλούπι της βόμβας
να εξολοθρεύει τους εχθρούς
ο Κρουπ της Κύπρου.

Κι η ψυχή του, αντάρτικο σχήμα μετάλλου,
μικρός σπόρος παιδικός, σε ταπεινό σαρκίο.
Στυλιανός Λένας.
Ο πολυμήχανος Οδυσσέας νύχτα και μέρα
να τον αναζητεί ο πατέρας κι η μητέρα
«Μπορεί και να μη ζήσουμε».

Τα πανάρχαια ομηρικά χέρια
του χειροποίητου θανατικού
και με χτυπημένο κεφάλι,
ατέρμονη η σιδερένια θέληση για πετούμενο νησί
σε λευτεριάς αγέρα, στης μάνας την αγκάλη.

Γονατιστός με δάκρυα στην Παναγιά προσεύχουνταν
σαν έστελνε τις νύχτες βόμβες στον ηλεκτρικό σταθμό
ν΄ ανακράξουν ανατινάξεις φεγγοβόλες
στις μάχες των αδύνατων.

Κι όταν μέσα στις κούφιες πόρτες έστελνε στις πόλεις
σειρές τις βόμβες ένας τεχνίτης, μάστορας,
θυσία στο βωμό της λευτεριάς,
χαρακιές στην Ιστορία, να θυμάται.

Το τέλος
Κι ενώ τριγύριζαν για να σωθούν,
υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι,
εν ερημίαις πλανώμενοι
και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης,
κάπου εκεί ανάμεσα Πελέντρι Ποταμίτισσα
οι κοκκινοσκούφηδες οχτροί στήνουν καρτέρι,
φίδια ζωσμένη η προδοσία, ξερνούσε χολή και φωτιά,
από πάνω πετά ελικόπτερο,
ανάμεσα στα δέντρα, άοπλος ο Λένας,
ντυμένος την τιμημένη αλατζιά, μεταλλωρύχος μοιάζει,
τον καλούν να σταθεί,
πετιέται ολόρθος από δόμη σε δόμη, μια βολή,
γονατιστή μια γριά παρακολουθεί, προσεύχεται,
το πληγιασμένο σώμα του πήρε το ελικόπτερο
στον Αμίαντο, ύστερα στ΄ Ακρωτήρι,
17 Φεβρουαρίου του 1957
και πέταξε στον ουρανό, αγγέλων συνοδεία,
28 του Μάρτη.

«Ζωντανό δεν έπρεπε να με πιάσουν,
φέρτε φαρμάκι τώρα πια να πιω».

Ένα κεφαλόσκαλο, κεφαλοχώρι, κεφαλόβρυσος φωτιάς
πήγε στον άλλο κόσμο,
στην ευκρασία των καιρών του αιωνίου.