Δεν επαναπαύτηκες στις δάφνες του παρελθόντος, αλλά ζητούσες και περπάτημα σύγχρονο:Λόγος επικήδειος στον Ιωάννη Καραβιδόπουλο

Σεβαστέ μας Καθηγητά, αλησμόνητέ μας δάσκαλε Ιωάννη Καραβιδόπουλε,  

                                                             Χριστός ανέστη !

Η μέρα αυτού του κόσμου έδυσε για σένα, ακριβέ μας δάσκαλε,  τη στιγμή που σιγοανέτειλε ο νέος κόσμος, ο κόσμος της Αναστάσεως.  Πάντως, συνέβη μέσα στο τριήμερο της εις Άδου Καθόδου του Κυρίου. Λίγες ώρες μετά τον  σταυρό και την ταφή του. Γι’ αυτό και η ύπαρξή σου σε μας όλους που βρισκόμαστε εδώ, ανάμεσα στους οποίους η χορεία των Ιεραρχών, οι πολλοί ιερείς, ο Κοσμήτορας της Θεολογικής μας Σχολής κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, ο Προέδρος του Τμήματός μας κ. Νικόλαος Μαγγιώρος (κατ’ ανάθεση του οποίου μιλάω), οι Καθηγήτριες, οι Καθηγητές του Τμήματός μας και του αδελφού Τμήματος και όσοι είναι εδώ από άλλες Σχολές και όσοι ήλθαν από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, σε όλους εμάς και σε όλους τους επώνυμους και ανώνυμους φίλους σου, που συναχθήκαμε για το κατευόδιό σου, το πρόσωπό σου φεγγοβολάει και λάμπει σαν ήλιος καλοκαιρινός.

Αλήθεια, μας βλέπεις πολλούς συναγμένους γύρω σου. Μας έφερε όλους κοντά σου η πικρή στιγμή της φυγής σου από τούτον τον κόσμο. Ο πόνος μας είναι βαθύς και οξύς. Γιατί όσο πιο μεγάλο είναι το πνευματικό βάρος του ταξιδιώτη, τόσο πιο θλιμμένο το πικρό κατευόδιο.  Μας έφερε όμως και η ευγνωμοσύνη που τρέφουμε όλοι εμείς και χωρίς υπερβολή χιλιάδες άλλοι, απέναντί σου.

Μας συνέχει,  λοιπόν, η πίκρα του αποχωρισμού μας.  Mας κρατά όμως όρθιους η βεβαιότητα ότι τώρα ζεις πιο λαμπρά και πιο φωτεινά, στην ανέσπερη μέρα της βασιλείας. Μας κρατά όρθιους επίσης η ταπεινή περηφάνεια, που έχουμε, ότι τα έκανες, τα κανόνιζες στη διαδρομή της εδώ βιωτής σου, όλα μα όλα, όπως πρέπει, σε τέλειο βαθμό ∙ πρώτον στην πυρηνική σου οικογένεια (στη εκλεκτή σου σύζυγο, την αγαπητή και σεβαστή μας κ. Χριστίνα, που ομόρφαινε τη ζωή σου, στις ευγενικές κόρες σου την Κατερίνα και τη Γιούλα, στα εκλεκτά σου εγγόνια, στην αδελφή σου, στους δικούς σου γενικά), και έπειτα στην ευρύτερη, την πανεπιστημιακή οικογένεια και στις πάρα πολλές σου άλλες παρουσίες. Εκεί που ασταμάτητα ξοδευόσουν για να ανεβαίνουμε όλοι λίγο ψηλότερα. Για να βλέπουν τα μάτια μας λίγο καθαρότερα.

Ήσουν φτιαγμένος, δάσκαλε, από θεία υλικά. Πολύτιμα και σπάνια. Ο πλάστης στη δημιουργία τη δική σου έσμιξε πολλά: το υλικό της σύνεσης, και της συνέπειας. Το υλικό της αξιοπρέπειας και της αρχοντιάς. Το υλικό της χαράς, του γέλιου και του χιούμορ. Το υλικό της μεγαλοσύνης και της συγχωρητικότητας, προ πάντων του καλού λόγου για όλους και πάνω απ’  όλα το μεγαλείο της ταπείνωσης και της αγάπης. Έφυγες, λοιπόν, και αυτή την ώρα άκουσες, κάτι που ποθούν πολλοί να συμβεί και με τους ίδιους. Αντί για τα πένθιμα  άσματα της Εξόδιας ακολουθίας, σου ψάλλαμε τον Αναστάσιμο κανόνα, όπως είπε και ο Άγιος Αρκαλοχωρίου.

Υπήρξες ένας από τους σημαντικότερους θεολόγους του καιρού μας, αλλά νομίζω και του μέλλοντος. Γιατί μπόλιασες με επιτυχία την πατερική σκέψη, την οποία κατείχες άριστα, στη νεότερη Ευρωπαϊκή. Δεν επαναπαύτηκες στις δάφνες του παρελθόντος, αλλά ζητούσες και περπάτημα σύγχρονο. Αυτή η συνετή μέθοδος αναγνωρίστηκε και ολοένα αναγνωρίζεται στον τόπο μας και όχι μόνο.

 Γι’  αυτό θα δεσπόζει η επιστημονική σου σκέψη για πολλά χρόνια. Ήσουν ο ακριβής και ο εμπνευσμένος ερμηνευτής της Κ. Διαθήκης. Την ερμήνευσες άκρως επιστημονικά και ταυτόχρονα άκρως εκκλησιαστικά, για το λαό του Θεού, που περιμένει λόγο νηφάλιο και τεκμηριωμένο. Όπως έγραψε φίλος σου ποιητής, ο γιατρός Ανδρέας Λίτος, το ερμηνευτικό σου έργο:  «ανοίγει οφθαλμούς στην απεραντοσύνη της θείας ερμηνείας».

Υπήρξες διδάσκαλος χιλιάδων μαθητών. Στο μακρό, πάνω από 40 χρόνια, πέρασμά σου από το πανεπιστήμιο δίδαξες φως και άφθαρτες αλήθειες. Με σαφήνεια. Με καθαρότητα. Με πρωτοτυπία.

Για μένα προσωπικά δεν ήσουν απλά ο γεννήτορας και χειραγωγός μου στην πορεία μου στον ωραίο χώρο της Κ. Διαθήκης. Δεν ήσουν  μόνο ο άνθρωπος που άκουγε και μετείχε σε ό,τι καλό ή και δυσάρεστο ερχόταν σε μένα ή στην οικογένειά μου, ήσουν αυτός που σεβάστηκε την ιεροσύνη μου. Κι αυτό δεν ήταν από τα αυτονόητα. Αν επιτρέπεται εδώ να πω ότι κάποιες φορές που έψελνες, ή έκανες τον αναγνώστη ή ακόμη και ετοίμαζες το θυμιατό ή κρατούσες το κερί στις λειτουργίες μας,  τότε καταλάβαινα  πόσο  μεγαλύτερος ήσουν από όσο άφηνες να γνωρίζουμε.

 Σε εποχή καθίζησης των ηθικών αξιών θα μας μείνεις ένα πολύ φωτεινό παράδειγμα ήθους. Ήσουν ο άνθρωπος που περπατούσε εδώ, μα νοσταλγούσες μυστικά και αθόρυβα, τον κόσμο της Αναστάσεως. Ήσουν ο άνθρωπος της  Εκκλησίας, που ζούσε τα μυστήριά της και τρεφόταν από αυτά,  και ταυτόχρονα αυτός που νοσταλγούσε και έβλεπε την προοπτική της, ολοένα εγγίζουσα. Ήσουν, όπως με διαβεβαίωσε η σεβαστή μου κ. Χριστίνα, «άνθρωπος του Σταυρού και της Αναστάσεως». Γι’ αυτό και ο ουρανός θα δοξάσει το έργο σου, αλησμόνητε διδάσκαλε. Λαμπρή και μεγάλη γιορτή θα γίνει στη βασιλεία του Θεού.

Βαρύ, λοιπόν,  το χρέος που μας κληρονόμησες, σεμνέ διδάσκαλε.

Στους τόπους της αθανασίας και της γαλήνης, που ταξιδεύεις, θα βρεις αγαπημένους πολλούς: Τους καλούς σου γονείς. Την αδελφή σου. Τον καρδιακό σου φίλο Βασίλη Στογιάννο, όπως ανέφερε και ο Καθηγητής-Σεβασμιώτατος Αρκαλοχωρίου. Τον δάσκαλό σου  και δάσκαλο όλων μας Σάββα Αγουρίδη, τον φίλο σου Ιωάννη Γαλάνη, που  βιάστηκε να φύγει πριν από σένα, τον σεβαστό μας Γεώργιο Γαλίτη, που έγραψες και τη νεκρολογία του και άλλους  πολλούς. Σωστή σύναξη Καινοδιαθηκολόγων στον ουρανό. Ίσως για μια νέα μετάφραση της Κ. Διαθήκης, στη γλώσσα των αγγέλων αυτή τη φορά…

Τα χώματα που σέμνυνες με το διάβα σου, άνοιξαν να σε δεχτούν. Θα δεχτούν την οικία του σκήνους σου. Η πνευματική σου όμως ύπαρξη, που οικοδόμησες με περισσή φροντίδα, πορεύεται ήδη  προς τον κόσμο των δικαίων, ο οποίος θα γίνει πλουσιότερος με την παρουσία σου. Στην αιωνιότητα, λοιπόν, που ποθούσες είσαι βέβαιος, σεβαστέ μας δάσκαλε, από τριημέρου. Εμείς το μαθαίνουμε από τις αμυγδαλιές που άνθισαν λευκότερες, γιατί οι ρίζες τους τρέφονται ήδη από τους δικούς σου χυμούς.

Θα στερηθούμε οπωσδήποτε τη σωματική σου παρουσία. Πρώτα- πρώτα η αγαπητή μας οικογένειά σου. Έπειτα όλοι εμείς. Όμως, όπως είπαμε και άλλοτε, πάλι για σένα δάσκαλε, ταιριάζει στην περίπτωσή σου ο λόγος του ποιητή: «Βραδιάζει -ξημερώνει μένει λευκό το γιασεμί».

Και συ ήσουν γιασεμί πάλευκο!

                                 Καλό σου ταξίδι, ολόλαμπρε ταξιδιώτη.