Άγιος Αθανάσιος, «Ο παππούς που ’ναι απέναντι ακριβώς» – απέναντι ακριβώς είναι ο άγιος Αθανάσιος -, «ήλθε και με πήρε αγκαλίτσα και με κατέβασε.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Και θυμάμαι στα μέρη μας, προ πολλών ετών, εκεί στην πλατεία του χωριού, έπαιζαν παιδάκια κι έπεσε ένα κάτω.

Και το ’κλαυσαν οι άνθρωποι, έτρεξαν ένα γύρω, να το βρουν, και τι κοιτάζουν;

Εκάθετο κάτω στο ποτάμι κι έπαιζε.

Απόρησαν.

«Τι έγινε;» λέει.

«Πώς δεν έπαθες τίποτα;»

«Μόλις έπεσα», λέει, «από απροσεξία, χωρίς να το καταλάβω, ο παππούς που ’ναι απέναντι ακριβώς» – απέναντι ακριβώς είναι ο άγιος Αθανάσιος -, «ήλθε και με πήρε αγκαλίτσα και με κατέβασε. Και μου ’πε να μη στενοχωριέμαι. Θα ’ρθουν να με βρουν».

Λέει η ιστορία, όμως, κάτι ωραίο. Παιδάκι, που ήταν [ο άγιος Αθανάσιος], αγαπούσε την Εκκλησία και τον Χριστό, πάρα πολύ. Κι ήθελε να γίνει κληρικός. Ο Θεός διαλέγει τους κληρικούς και τους καλεί. Εμείς, ό,τι και να λέμε, έρχεται δεύτερο.

Κι έκαναν μια μέρα εκεί τους παπάδες. Κι εμείς μικροί τι κάναμε; Ντυνόμαστε παπάδες, τάχα, και κάναμε θυμιατά, όπως κάνουν πολλοί, κι ωραίο ειν’ αυτό. Κι ο Αθανάσιος ήταν
αρχιεπίσκοπος. Πατριάρχης. Κι οι άλλοι ήταν οι πρεσβύτεροι. Και φέρανε κάποια παιδάκια, που ’ταν αβάπτιστα, να τα βαπτίσει. Και τα βάπτισε εκείνος.

Ωραία. Παίζοντες. Περνούσε εκείνη την ώρα ο πατριάρχης Αλεξάνδρειας Αλέξανδρος. Το είδε αυτό, εμπνεύσθηκε και φωτίσθηκε κι αυτός, άνθρωπος του Θεού, και λέει:
«Μπράβο, παιδί μου. Θα γίνεις μεγάλος. Το βάπτισμα το δέχομαι έγκυρον και κατ’ οικονομίαν, κάνομε το χρίσμα, και τα παιδιά είναι χριστιανοί».

Τον πήρε κοντά του, τον μεγάλωσε και τον εσπούδασε, πήγε και στην έρημο ο άγιος κι αγωνίσθηκε, και τον έκανε διάκονό του.

Από το βιβλίο του μακαριστού Αρχιμανδρίτη Ανανίας Κουστένη, «Εαρινό συναξάρι, τόμος β’, των εκδόσεων Ακτή, Λευκωσία 2008.