Ο συνανθρώπινος έρωτας

(Προηγούμενη δημοσίευση: http://www.pemptousia.gr/?p=372949)

Ὁ  ἔρωτας  µεταξὺ  δύο  προσώπων  (ὅπως  καὶ  ἡ  ἐν  Χριστῶ  ὁλοκλήρωσή του, µὲ τὸ Μυστήριο τοῦ Γάµου…)  εἶναι ἕνα µέγα18 -ὄντως- δῶρο τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλά… ὄχι ὡς αὐτοσκοπός! Ὁ οὐσιώδης “λόγος ὕπαρξής” του ἔγκειται στὸ νὰ ἐκπαιδεύση καὶ προετοιµάση τὶς συνδεόµενες ψυχὲς στὴν ἀµοιβαία ὑπακοή, στὴν ταπείνωση, στὴν ἀγάπη καὶ στὴ θυσία… ἐν ὄψει τοῦ θείου Ἔρωτος! Ἐὰν ἀποσυνδεθῆ ἀφελῶς ἀπὸ αὐτὸν τὸν σκοπὸ (νὰ λειτουργῆ δηλ. βοηθητικά, παραπέµποντας σὲ κάτι ἀνώτερο- τὸν Θεανθρώπινο Ἔρωτα- ὑπὲρ τοῦ ὁποίου καὶ ἐνεργεῖ προπαρασκευαστικά), ἐκτρέπεται ἀπὸ τὸν θεοπρεπῆ καὶ ὑπερκόσµιο προορισµό του, παγιδεύοντας στὴ δίνη τῆς φιλαυτίας καὶ ὅλων τῶν ἄλλων ἀνθρωπίνων παθῶν τὰ περιχωρούµενα πρόσωπα, οἱ ψυχὲς τῶν ὁποίων ἔκτοτε πλανῶνται µέσα στὸν παρόντα κόσµο, σὲ µιὰ εὐέλπιδα καὶ ἐναγώνια, ἀλλ’ οὐτοπικὴ ἀναζήτηση ἑνὸς συντρόφου πού… “δὲν θὰ τοὺς ἀπογοητεύση ποτέ ”!…

Ὅταν ἀπουσιάζη ἀπὸ τὴν ζωή µας ἡ ἀληθινὴ (ἀλληλοθυσιαστικὴ) ἀγάπη, ποὺ µόνον ὁ Θεὸς µπορεῖ νὰ ἐµπνεύση, τὸ ὑποτιθέµενο “ἀγαπητικὸ” πεδίο µεταξὺ τῶν ἀνθρώπων γίνεται σκηνικὸ ἐµφάνισης τῶν πιὸ ἀρρωστηµένων παθολογιῶν…: Ἂν εἴµαστε ψυχικὰ ἰσχυρότεροι,  θὰ ἐπιδιώξουµε νὰ κυριαρχήσουµε ἐπάνω στὸν/στὴν σύντροφό µας καὶ νὰ τὸν/τὴν ἐκµεταλλευτοῦµε…  αἰσχρά!  Κι ἂν εἴµαστε ψυχικὰ ἀσθενέστεροι, θὰ γίνουµε τὸ θῦµα τοῦ πάθους µιᾶς ἐπίσης αἰσχρῆς φιλοκυριαρχίας του/της ἐπάνω µας! Συνεπῶς, πρέπει νὰ ἀπελευθερωθοῦµε ἀπὸ τὸ “σαρκικὸ” µοντέλο Ἐρωτισµοῦ, ποὺ κυριαρχεῖ στὸ µυαλό µας καὶ κατεξουσιάζει τὴν ὕπαρξή µας, γιὰ νὰ δυνηθοῦµε νὰ ἐξέλθουµε ἀπὸ τὸν γήινο “µικρόκοσµό” µας… καὶ νὰ ἀναταθοῦµε πνευµατικὰ πρὸς τὸν Οὐράνιο Μακρόκοσµο τοῦ Θεοῦ!

Ὁ συνανθρώπινος ἔρωτας, ἐὰν αὐτονοµηθῆ ἀπὸ τὴν “Πηγὴ τῆς Ἀγάπης” ποὺ τὸν ἐµπνέει, ἐκτονώνεται καὶ σβήνει… ὅταν ἡ “καύσιµη ὕλη” του ἐξαντληθῆ, κι ἐφόσον ἡ κινητήρια δύναµή του δὲν µπορεῖ νὰ ἀνατροφοδοτηθῆ “ἐξ ἰδίων πόρων”. Ἐπιπλέον δέ, ἐπειδὴ ὅλα τὰ πεπερασµένα ἀνθρώπινα ὄντα ὑποκείµεθα σὲ ἀκούσιες ἀλλοιώσεις, ἐξάρσεις καὶ µεταπτώσεις, διαστολὲς καὶ συστολές, πληµµυρίδες καὶ ἀµπώτιδες… εἶναι ἀδύνατο νὰ ὑπάρξη µιὰ σταθερότητα τόσο στοὺς συλλογισµοὺς καὶ τὰ συναισθήµατά µας, ὅσο καὶ στὶς διαθέσεις καὶ τὶς συµπεριφορές µας ἔναντι ἀλλήλων. Τὸ µόνο Ὄν ποὺ ἐξαιρεῖται ἀπὸ αὐτὴ τὴν “µοῖρα” τῶν ἀκουσίων ἀλλοιώσεων, παραµένοντας ἑκούσια ἄτρεπτο καὶ ἀναλλοίωτο στὸ διηνεκές, εἶναι ὁ ἄπειρος Δηµιουργὸς Θεός, «παρ’ ᾯ οὐκ ἔστι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασµα19…»!

Ἀλλὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ “ἔδαφος” ἐπάνω στὸ ὁποῖο θεµελιώνεται τὸ “οἰκοδόµηµα” τοῦ συνανθρώπινου ἔρωτα, εἶναι… “σεισµογενὲς” καὶ εὐµετάβολο, ὑποκείµενο ἀναπόδραστα στὴ µεταβλητότητα τῶν ἀλλοιώσεων τοῦ χρόνου: ἡ ὀµορφιὰ καὶ ἡ δροσιὰ τῆς νιότης, ἡ ἰσχὺς τοῦ µυαλοῦ καὶ τοῦ σώµατος, ἡ ὀξύτητα τῆς κρίσεως καὶ τῆς µνήµης… “ἀπανθίζουν” γρήγορα, καὶ τὰ πρῶτα σηµάδια “φυλλόρροιας” ἐπάνω στὸ “δένδρο τῆς ζωῆς” µας, παρεισάγουν στὴν ψυχὴ (ὅταν αὐτὴ δὲν εἶναι ἑδραιωµένη στὴν Πίστη…) τὴν µελαγχολία καὶ τὴν ἀνασφάλεια, βυθίζοντάς µας σὲ µία βαθειὰ καὶ δυσδιαχείριστη κατάθλιψη, ἐξαιτίας τοῦ (νοµιζοµένου) “ἀπονοηµατισµοῦ ” -πλέον- τῆς ὕπαρξης!

Καὶ εἶναι θλιβερὸ νὰ βλέπη κανεὶς µιὰ λογικὴ ψυχὴ µὲ θεοειδεῖς20 “προδιαγραφὲς” ὑπάρξεως (ὡς ἀξία τιµαλφέστερη21 ἀπὸ ὅλον τὸν κόσµο! )  πού, ἐνῶ ἔχει ὕψιστο προορισµὸ νὰ ἑνωθῆ πνευµατικὰ µὲ τὸν Πλαστουργό της,  αὐτή,  ἐπειδὴ -τυχὸν-  ἀπορρίφθηκε ἀπὸ ἕναν ἐµπαθῆ συνάνθρωπο, στὸν ὁποῖο εἶχε “ἐπενδύσει” συναισθηµατικά, καταντᾶ νὰ νοιώθη… “ἀνέστια” -πλέον- σὲ αὐτὸν τὸν κόσµο!

Ὡστόσο, ὁ ζητούµενος “τόπος τῷ Κυρίῳ”22 ποὺ ὑπαινίσσεται ὁ Προφήτης Δαβίδ, εἶναι ὁ “Οὐράνιος Νυµφὼν”23 µέσα στὸν ὁποῖο, ἀποκλειστικά, µπορεῖ νὰ ἀνταµώση ἡ ἐρῶσα (ἅµα καὶ ἐρωµένη)

ψυχὴ τὸν Ἐρώµενον (ἅµα καὶ Ἐρῶντα) Νυµφίο της, καὶ νὰ συνευρεθῆ µαζί Του πνευµατικὰ καὶ ἀχώριστα! Πραγµατικά, ἂν δὲν ἀντιληφθοῦµε ὅτι ἡ πραγµατικὴ Ἐστία µας, τὸ ἀληθινό Σπίτι τῆς Εὐτυχίας µας δὲν εἶναι ὑλικό, ἀλλὰ πνευµατικὸ καί… ἀχειροποίητο24 (καὶ συνίσταται στὴν καρδιακὴ καὶ ἀτελεύτητη Σχέση Ἀγάπης ποὺ καλούµεθα νὰ συνάψουµε µὲ τὸν ἄπειρο… ἀλλὰ Προσωπικὸ Θεό!), θὰ βασανιζόµαστε ἰσόβια σὲ αὐτὸ τὸν κόσµο, ἀναζητώντας παρηγοριὰ µέσα σὲ ἐφήµερες “ἐπικοινωνιακὲς” σχέσεις, ὄντας ἐγκλωβισµένοι σὲ µιὰ ἀδιέξοδη ὀντολογικὴ µοναχικότητα… ἡ ὁποία µπορεῖ (ἀλλοίµονο! ) νὰ ἐπεκταθῆ καὶ στὰ ὑπερκόσµια, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων…!

Ὁ συνανθρώπινος ἔρωτας εἶναι ἕνα “δένδρο” φυλλοβόλο… ποὺ ἀναφύεται καὶ θάλλει κατὰ τὴν “ἄνοιξη” τῆς νεότητας, ἀκµάζει καὶ περκάζει κατὰ τὸ “θέρος” τῆς µέσης ἡλικίας, παρακµάζει καὶ ἀπανθίζει κατὰ τὸ “φθινόπωρο” τοῦ γήρατος, ἀποσυντίθεται καὶ χάνεται κατὰ τὸ “χειµῶνα” τοῦ βιολογικοῦ τερµατισµοῦ…! Ὁ Θεανθρώπινος Ἔρως, ἀντίστοιχα, εἶναι ἕνα “δένδρο” ἀειθαλλές… ποὺ µπορεῖ νὰ ἀναφυῆ καὶ ἀκµάση σὲ ὁποιαδήποτε “ἐποχὴ”, ἀπὸ τὴν πρώιµη νεότητα µέχρι τὰ βαθιὰ γεράµατα! Ἀπὸ τὴ στιγµή, ὅµως, ποὺ θὰ ἀναφυῆ καὶ θὰ ἀκµάση «παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων»25 τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ… δὲν παρακµάζει οὔτε φυλλοβολεῖ οὔτε ἀπανθίζει ποτέ, παραµένοντας ἀείποτε ἀκµαῖο, ἀειθαλλὲς καὶ καρποφόρο… τώρα καὶ πάντοτε καὶ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

(Συνεχίζεται)

18 «Τὸ µυστήριον τοῦτο µέγα ἐστί… ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν…»

( Ἐφεσ.  5,  32).

19 « Πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρηµα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἀπὸ τοῦ Πατρὸς τῶν Φώτων, παρ’ ᾯ οὐκ ἔνι παραλλαγὴ ἢ τροπῆς ἀποσκίασµα…» ( Ἰακ. 1, 17).

20 « Ὁ Θεὸς ἔκτισεν τὸν ἄνθρωπον ἐπ’ ἀφθαρσίᾳ… καὶ εἰκόνα τῆς Ἰδίας Αὐτοῦ ἀϊδιότητος ἐποίησεν αὐτόν….» (Σοφ. Σολοµ. 2, 23).

21 «Τί ὠφεληθήσεται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσµον ὅλον κερδήσῃ,  τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζηµιωθῇ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγµα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ…;» (Ματθ. 16, 26).

 22 «Εἰ δώσω ὕπνον τοῖς ὀφθαλµοῖς µου καὶ τοῖς βλεφάροις µου νυσταγµὸν καὶ ἀνάπαυσιν τοῖς κροτάφοις µου… ἕως οὗ εὕρω τόπον τῷ Κυρίῳ …» (ψαλµὸς 131, 4).

23 «Τὸν Νυµφῶνα Σου βλέπω, Σωτήρ µου, κεκοσµηµένον… καὶ ἔνδυµα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῶ! Λάµπρυνόν µου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα, καὶ σῶσόν µε!» (Ἐξαποστειλάριο τῆς Μεγάλης Ἑβδοµάδας).

24 « Οἴδαµεν ὅτι ἐὰν ἡ ἐπίγειος ἡµῶν οἰκία τοῦ σκήνους (σώµατος) καταλυθῇ, οἰκοδοµὴν ἐκ Θεοῦ ἔχοµεν,  οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς…»  (Β΄ Κορινθ.  5,  1).

25 « Ὡς τὸ ξύλον τὸ πεφυτευµένον παρὰ τὰς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὃ τὸν καρπὸν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ, καὶ τὸ φύλλον αὐτοῦ οὐκ ἀπορρυήσεται…» (ψαλµὸς 1, 3).