Όσιος Παΐσιος: «Άστραψε πάλι το πρόσωπό του πιο πολύ, και με θάμπωσε ο Γερο – Κοσμάς»!

(Σχέδιο Ιωάννη Βράνου).

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Γύρω στο 1914 έφυγε [ο Γερο – Κοσμάς ο Παντροκρατορινός (ο Αμπελικός)] από τον κόσμο και άφησε τον αδελφό του και τον κήπο του και ήλθε στο Περιβόλι της Παναγίας να αγωνιστή μαζί με πνευματικούς αδελφούς.

Εκάρη Μοναχός το 1915. Παρέμεινε δε στην Ι. Μονή Σταυρονικήτα μέχρι το 1924 και, με την αλλαγή του Ημερολογίου, έφυγε τον επόμενο χρόνο και κοινοβίασε στην Ι. Μονή του Παντοκράτορος.

Εκεί παρακάλεσε τους Πατέρες να μένη έξω της Μονής, στην Αμπελικιά που ήταν κοντά στην μετάνοιά του. Είχε ασκητέψει και σε άλλα μέρη του Αγίου Όρους μέχρι το 1939. Αλλά από το 1939 και στην συνέχεια αγωνιζόταν πια στην Αμπελικιά.

Όλη μέρα δουλειά και ευχή αδιάλειπτη.

Το σώμα του το είχε τελείως παραμελημένο, διότι όλη την προσπάθειά του την είχε στρέψει στην επιμέλεια της ψυχής του.

Τα ρούχα του ήταν λασπωμένα από τον ιδρώτα και το χώμα. Σε μία άκρη στο πάτωμα είχε κάτι παλιές κουβέρτες, όπου πλάγιαζε, οι οποίες είχαν τόσο πολύ χώμα, που, εάν έριχνες σπορίδια, θα φύτρωναν.

Ενώ εργαζόταν πολύ σκληρά και αγωνιζόταν και στα πνευματικά φιλότιμα, περνούσε με λίγη λιτή τροφή, χόρτα, κανένα ξηρό καρπό και παξιμάδι.

Τα χρήματα που δίνουν στα Ιδιόρρυθμα για τα διακονήματα, από τα οποία συντηρούνται οι Πατέρες, ο Γερο – Κοσμάς δεν τα έπαιρνε και τους έλεγε:
– Να τα κρατήστε, Γεροντάδες, θα τα πάρω αργότερα όλα μαζεμένα.

Εκείνοι νόμιζαν ότι θα τα έπαιρνε στα γεράματά του, αλλά ο Γερο – Κοσμάς εννοούσε στην άλλη ζωή. Επίσης τις «κουμπάνιες», δηλαδή τα τρόφιμα κ.λ.π., που του έδινε η Μονή, τα μοίραζε ευλογία στα Γεροντάκια της Καψάλας.

Εάν κανένα Γεροντάκι δεν τα δεχόταν, την άλλη φορά που θα πήγαινε ο Γερο-Κοσμάς του έλεγε:
– Γέροντα, σου έφερα μερικά πράγματα για πούλημα και του τα έδινε σχεδόν δωρεάν.

Έτσι, του ανέπαυε τον λογισμό, και τα ελάχιστα εκείνα χρήματα τα έδινε σε άλλον ευλογία.

Με αυτές τις επαφές με τους Πατέρες βοηθιόταν και ο ίδιος πνευματικά από τις συμβουλές τους. Άλλες επαφές δεν είχε, εκτός όταν εκκλησιαζόταν και κοινωνούσε.

Τον έβλεπε κανείς πάντοτε κάτω από τα κλήματα να καθαρίζη τις αγριάδες και με την αδιάλειπτη ευχή να καθαρίζη με δάκρυα την ψυχή του.

Ήταν κοντούλης και ηλιοκαμένος, αλλά έλαμπε φορές-φορές το πρόσωπό του. Αυτό το είδα με τα μάτια μου, αλλά και άλλοι Πατέρες μου το είπαν.

Την τελευταία φορά που τον είδα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί, την ώρα που τον ρωτούσα για κάτι, άστραψε πάλι το πρόσωπό του πιο πολύ, και με θάμπωσε ο Γερο – Κοσμάς!

Αυτή ήταν και η τελευταία συνάντηση.

Το 1970, στις 13 Απριλίου, πέταξε από το Περιβόλι της Παναγίας σαν Άγγελος στους Ουρανούς ο Γερο – Κοσμάς από το Αγγελοχώρι της Θράκης.

Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (νυν οσίου Παϊσίου), «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα», έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.