Ζιμπάμπουε Σεραφείμ: «Σκοπός του ανθρώπου είναι η απόκτηση του αγίου Πνεύματος».

Aυτή τη Κυριακή η Εκκλησία μας εορτάζει τα Γενέθλιά της με την έννοια ότι κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, πενήντα ημέρες μετά το κοσμοσωτήριο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, το Άγιο Πνεύμα «εν είδει Πυρίνων γλωσσών» φωτίζει τους Μαθητές του Χριστού για να αρχίσουν δημόσια το Αποστολικό έργο του Ευαγγελισμού της Ανθρωπότητας.

Το ιερό έργο της προετοιμασίας των αγίων Αποστόλων άρχισε με την επαφή τους με την άγια προφητική μορφή του αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που προετοίμασε την οδό του Κυρίου και συνεχίσθηκε για τρία χρόνια από την μαθητεία τους κοντά στο Χριστό, όσο δηλαδή διέρκεσε και το απολυτρωτικό του έργο μέσα στην Ιστορία με τη μορφή που μας το διασώζει η Καινή Διαθήκη και η Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Η διδασκαλία του Ιησού, τα θαύματά του, η Σταύρωσή του και η Ανάστασή του και η Ανάληψη του εις τους ουρανούς στάθηκαν σημαντικά στάδια της προετοιμασίας των Μαθητών για να καταστούν Απόστολοι της Εκκλησίας. Η ολοκλήρωση όμως της προετοιμασίας τους πραγματοποιείται κατά την ημέρα της Πεντηκοστής με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος.

Άλλωστε γνωρίζουμε από πολλές αναφορές στην Καινή Διαθήκη τις ανθρώπινες αδυναμίες και ελλείψεις των Μαθητών του Χριστού πριν την ημέρα της Πεντηκοστής. Στο θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου νέου οι Μαθητές του Χριστού αδυνατούν να κάνουν ο,τιδήποτε να βοηθήσουν τον πονεμένο πατέρα. Στο διάλογο του Ιησού με την μητέρα του Ιωάννη και του Ιακώβου, τα παιδιά του Ζεβεδαίου, μετά την προτροπή των ιδίων, ζητούν πρωτοκαθεδρίες στην Βασιλεία των Ουρανών. Το ίδιο βλέπουμε την ολιγοπιστία του Πέτρου να αδυνατεί να περπατήσει πάνω στα νερά όπως ο Διδάσκαλός του, ή ακόμη την τριπλή άρνηση του προς τον Χριστόν όπου «έκλαυσε πικρώς πριν αλέκτωρ φωνίσει τρείς». Η απιστία του Θωμά και τόσες άλλες αναφορές στη Καινή Διαθήκη αποδεικνύουν ότι οι Μαθητές του Χριστού για να τελειωθούν ώς Απόστολοι του Χριστού εχρειάζοντο ακόμη κάτι πολύ σημαντικό και μοναδικό στη ζωή τους. Ήταν το άγιο Πνεύμα που σύμφωνα με την υπόσχεση του Ιησού κατά την ημέρα της Αναλήψεως του, 40 ημέρες μετά από την Ανάστασή του, θα ερχόταν την πεντηκοστή ημέρα από την Ανάστασή του για να τους φωτίσει και να τους οδηγήσει προς «πάσαν την Αλήθειαν».

Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η Αποκάλυψη του Θεού στο κόσμο πραγματοποιείται μέσα από τρία ιστορικά στάδια.

Στο πρώτο στάδιο η Αγία Τριάδα γνωστοποιεί τον εαυτό της στη ζωή του ανθρώπου διά του Πατρός μέσα από τη Δημιουργία, την πρώτη εντολή του Παραδείσου, τη Διαθήκη ή Συμφωνία με τους πρωτοπλάστους, το Νώε, τον Αβραάμ και τον λαό του Ισραήλ, είτε με τη προσωπική του επαφή κι επικοινωνία, είτε μέσα από τους Αγγέλους του και τους Προφήτες. Το πρώτο ιστορικό στάδιο της Αποκαλύψεως του Θεού στο κόσμο διασώζεται μέσα από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Το πρώτο στάδιο της Αποκαλύψεως του Θεού απόβλεπε στη προετοιμασία των ανθρώπων να κατανοήσουν και να αποδεχθούν τον Ιησού Χριστόν ως τον Αληθινό Θεό και Σωτήρα μας.

Το δεύτερο στάδιο της Αποκαλύψεως της Αγίας Τριάδος στο κόσμο πραγματοποιείται διά της Ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, διά του Απολυτρωτικού του έργου, διά της Σταυρώσεως του, της Αναστάσεως του και της Αναλήψεως του. Το δεύτερο στάδιο περιγράφεται και διασώζεται μέσα από τα Βιβλία της Καινής Διαθήκης.

Το τρίτο στάδιο της Αποκαλύψεως του Θεού στο κόσμο εγκαινιάζεται την ημέρα της Πεντηκοστής με την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος, που θεωρείται κι η Γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας. Το στάδιο αυτό διαρκεί μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού για τη τελική μας Κρίση.

Έτσι ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ τονίζει ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η απόκτηση του αγίου Πνεύματος. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε με τη πίστη μας στη Μοναδικότητα της Θεότητας του Χριστού, αφού φυσικά προηγηθεί εν συντριβή καρδίας η προσωπική μας μετάνοια από όλες τις αδικίες που έχουμε κάνει στους συνανθρώπους μας, στους εαυτούς μας και στη Φύση και Δημιουργία του Θεού (οικολογικές αμαρτίες).

Με την υπακοή μας στις θείες του Εντολές. Με τη μετάνοια μας και την άξια συμμετοχή μας στη Μυστηριακή και εκκλησιαστική ζωή της Εκκλησίας μας στηρίζοντας με κάθε τρόπο το κατηχητικό, το φιλανθρωπικό και το ιεραποστολικό της έργο της Εκκλησίας μας.
Το τρίτο στάδιον της Αποκαλύψεως του Θεού διασώζεται μέσα από την Παράδοση της Εκκλησίας μας όπως αυτή μαρτυρείται σε βιβλία της Καινής Διαθήκης και κυρίως στις Πράξεις των Αποστόλων, στις αποφάσεις των τοπικών και Οικουμενικών Συνόδων και στα συγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Εγγυητής, ερμηνευτής και προστάτης της διδασκαλίας της Εκκλησίας μας είναι η ίδια η Εκκλησία μας διά του ανωτάτου οργάνου της, την Ιερά της Σύνοδο που για την υλοποίηση των Συνοδικών αποφάσεων υπεύθυνοι είναι οι Προκαθήμενοι των Εκκλησιών μας και οι Επίσκοποί μας κι όσοι διακονούν την Εκκλησία μας με την πνευματική και ποιμαντική καθοδήγηση του τοπικού μας Επισκόπου και του εφημερίου της ενορίας μας και των συνεργατών του.

Την Αγία Γραφή την χρησιμοποιούν και οι αιρετικοί και οι σχισματικοί. Γι’ αυτό η Αγία Γραφή κατανοείται πάντοτε όπως την ερμηνεύει η Εκκλησία μας διά των Αποστόλων, των διαδόχων τους μέσα από τις Ιερές Συνόδους των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και μάλιστα διά των Πατέρων της Εκκλησίας μας όπως είναι οι άγιοι μας.

Επιπλέον η κατανόηση της Καινής Διαθήκης, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, προϋποθέτει την άριστη κατανόηση της Παλαιάς Διαθήκης. Μερικοί αγνοώντας τις παρατηρήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας μας αρχίζουν να διαβάζουν την αγία Γραφή από το βιβλίον της Αποκαλύψεως, που είναι το τελευταίο, χωρίς να προηγηθεί η μελέτη και η ανάλυση των προηγούμενων βιβλίων της. Έτσι δεν καταλαμβαίνουν τίποτα πέραν από τις συγχυσμένες ιδέες που δημιουργούν στους εαυτούς τους και στους συνομιλητές τους με αποτέλεσμα να παραμένουν αδιάφοροι στο Λόγο του Θεού με προβληματική συμπεριφορά προς τη Παράδοση της Εκκλησίας μας.

Για να ξεπερασθούν αυτές οι αχρείαστες ταλαιπωρίες των πιστών καλό είναι να παρακολουθούμε όλοι μας τους κύκλους της Αγίας Γραφής που οργανώνει η κάθε ενορία. Οι κύκλοι της Αγίας Γραφής είναι για όλους μας, δεν είναι μόνο για τις γυναίκες και μάλιστα για τις ηλικιωμένες.

Για τα παιδιά μας φυσικά λειτουργούν κάθε Κυριακή και τα Κατηχητικά μας Σχολεία, ως επίσης και οι συνάξεις για τη Νεολαία.

Σήμερα λοιπόν που εορτάζουμε την Γενέθλιον ημέρα της Εκκλησίας μας, την εορτή της Πεντηκοστής, ας συνηδειτοποιήσουμε την δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο κι ας προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας με την μετάνοια και την ταπείνωση και την υπακοή στο θέλημα του Θεού κάνοντας το καλύτερο για μας και τα παιδιά μας. Ας αφήσουμε την αγάπη να πλημμυρίσει στις καρδιές μας για να κυριαρχήσει παντού η δικαιοσύνη και η ειρήνη. Ας αφήσουμε τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος που δεχθήκαμε κατά την βάπτιση μας και μέσα από τη συμμετοχή μας στα υπόλοιπα μυστήρια της Εκκλησίας μας να βασιλέψουν μέσα στη ζωή μας για να ζήσουμε μέσα σε ένα καλύτερο κόσμο με λιγότερο πόνο και περισσότερη χαρά. Ας αφήσουμε λοιπόν το φώς της Πεντηκοστής να μας καθοδηγεί στον καθημερινό αγώνα της ζωής. Τότε μπορούμε κι εμείς να μιμηθούμε τους αγίους Αποστόλους πορευόμενοι την οδό της εν Χριστώ σωτηρίας.

Με τα πολύπλοκα προβλήματα που ζούμε, πόλεμος στην Ουκρανία, εμφύλιος στο Σουδάν, φτώχεια, μεταναστεύσεις και πρόσφυγες, οικονομική κρίση, προβλήματα κλιματικής αλλαγής, κίνδυνος κατάρρευσης της παγκόσμιας οικονομίας, απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος, απουσία ενότητας ανάμεσα στους Ορθοδόξους και στους Χριστιανούς και εσωτερικοί διχασμοί ανάμεσα στους θρησκευόμενους όλων των θρησκειών, συνειδητοποιούμε ότι ποτέ μας δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τον κόσμο που ζούμε. Ταυτόχρονα όμως μπορούμε να εκτιμήσουμε γιατί οι πρώτοι χριστιανοί που έζησαν την χαρά της Πεντηκοστής τα «είχαν άπαντα κοινά» (Πράξεις των Αποστόλων 2,45). Ας τους μιμηθούμε λοιπόν για να ανοίξουμε τη Θύρα του Παραδείσου που οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή.

Αντί λοιπόν πολλοί εκ των «αφιερωμένων» που φωνάζουν καθημερινά ως η φωνή του Χριστού στο κόσμο, καθήμενοι εις τα άνετα γραφεία τους , ας κάνουν το απλούστατο που έκαναν οι φωτισμένοι αφιερωμένοι Μαθητές και Απόστολοι του Χριστού να πορευθούν και να διδάξουν το Ευαγγέλιο εις τα πέρατα της οικουμένης ( βλέπε Ματθαίου 28,19) «και κηρυχθήναι επί τω ονόματι αυτού μετάνοιαν και άφεσιν αμαρτιών εις πάντα τα έθνη» (Λουκά 24,47). Αντίθετα αρκετοί εξ αυτών, εκτός του ότι δεν μας βοηθούν στην Ιεραποστολική μας διακονία, μας πολεμούν με κάθε τρόπο να μπλοκαριστεί και κάθε είδους ηθική και υλική στήριξη προς τα άπορα και ορφανά παιδιά. Δεν έχουν συνείδηση ότι αντιμάχονται το θεάρεστο έργο της φιλανθρωπίας του Θεού, κι έτσι γίνονται και «θεομάχοι» ως εκείνοι που σταύρωσαν τον Χριστό. Η μόνη διαφορά που έχουν με τους σταυρωτές του Χριστού επί Ποντίου Πιλάτου, είναι ότι οι σημερινοί ‘σταυρωτές» του Χριστού, τον σταυρώνουν καθημερινά, κάθε φορά που ένα άπορο και ορφανό παιδάκι πεθαίνει αβοήθητο και εγκαταλελειμμένο από όλους εκείνους που μπορούν να βοηθήσουν και δεν βοηθούν 17 («εἰδότι οὖν καλὸν ποιεῖν καὶ μὴ ποιοῦντι, ἁμαρτία αὐτῷ ἐστιν» Επιστολή Ιακώβου 4,17. Η ουσία της αμαρτίας εδώ είναι η αδικία που κάνουμε σε βάρος των αθώων ανυπεράσπιστων άπορων και ορφανών παιδιών («πάσα αδικία αμαρτία εστίν» Α’ Ιωάννου 5,17).