Κύπρος, Ιδού κείται εις πτώσιν και ανάστασιν του ελληνισμού!

Κύπρος 1974.

«Αν τρέξουμε να σώσουμε την Κύπρο αυτή θα μας σώσει», θα μπορούσαμε να πούμε, παραφράζοντας τον Ίωνα Δραγούμη και την σχετική έκκλησή του για την Μακεδονία. Ενώ ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε: «Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνεις μάνα, ύμνος και θρήνος στην ζωή και ανάστασης καμπάνα»!

Και βεβαίως ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγούδησε «γι’ αυτό το σχήμα που ξεβάφει αίμα και δάκρυ» πως: «Δεν είν’ οικόπεδο που το καταπατούνε/ ούτε και μούρλα εθνική που επιστρέφει/ είναι η Κύπρος που οι εμπόροι τη μισούνε/ και η ανάγκη μας που όνομα δεν έχει»! Και ότι «το άδειό μας πρόσωπο η Κύπρος το πληρώνει»!

Οπότε, όποιος θέλει να δει κατάματα την Κύπρο (έστω και 50 χρόνια μετά), ή ακόμη το Αιγαίο, την Μακεδονία, την Κρήτη και κάθε τόπο ελληνικό, θα πρέπει να έχει πρόσωπο μεστό. Και μάλιστα καθαρό! (Και να ένα άθλημα αντάξιο του τρόπου μας να καθαρίσουμε τους εαυτούς μας και όχι παντοιοτρόπως όλους τους άλλους).

Για να σε δουν, όμως, όλοι αυτοί οι ελληνικοί τόποι να καταλάβουν πως πράγματι είσαι εκεί μαζί τους πρέπει να είσαι καθαρός. Και αυτό αναφέρεται και στην εξουσία και στον καθένα μας.

Συμπληρώνονται σήμερα 50 χρόνια από την αποφράδα ημέρα της 20ής Ιουλίου του 1974. Η μισή Κύπρος παραμένει σκλάβα και η υπόλοιπη πολιορκημένη. Ελεύθερη πολιορκημένη.

Όπως και να ’χει, μοιάζει πολύ δύσκολο να ρίξεις το βλέμμα σου πίσω για να θυμηθείς, να δεις ξανά το κακό, την μεγάλη αυτή συμφορά. Εξάλλου, εσύ την υπέστης και δεν πρόκειται για κάποιο κούρσος βγαλμένο από παραμύθι.

Βρίσκεσαι εκεί ανάμεσα και παρακολουθείς να χάνονται ελληνικοί τόποι και το ίδιο το έδαφος κάτω από τα πόδιά σου. Ακόμη και στις ελεύθερες περιοχές το ίδιο ένιωθες. Και από αυτήν την αιώρηση στο κενό βλέπεις πως η αντίσταση στον εχθρό δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Αλλιώς δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να εισβάλει ο τουρκικός στρατός και όχλος.

Ο ακρίτας γίγαντας Πενταδάκτυλος αποτελεί το πιο τέλειο οχυρωματικό έργο. Αλλά αλοίμονον! ούτε εξοπλισμένος ούτε επανδρωμένος ήταν. Το πραξικόπημα της στρατιωτικής χούντας απέτρεψε, απαγόρευσε κάθε δυνατότητα αμυντικής αποτροπής και οι καλά ενημερωμένοι στρατιωτικοί της (κατ’ όνομα στρατιωτικοί, απλώς πραξικοπηματίες) υποδέχονταν τα τουρκικά στρατεύματα χωρίς να αντιστέκονται. Πλην εξαιρέσεων. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, έχυσαν και το αίμα τους πολεμώντας ηρωικά και απελπισμένα για την ευρύτερη πατρίδα τους.

Όσο για το χουντικό επιτελείο, προεξάρχοντος του… γενναίου Δημήτρη Ιωαννίδη, του χαϊδεμένου τέκνου των Παπαδόπουλου, Παττακού, το αντάλλαγμα ήταν η συνέχιση της δικής τους πολιτικής εκτροπής και ανωμαλίας. Η επικράτηση διά παντός στην εξουσία της στρατιωτικής διακυβέρνησης που κατέβασε με… γενναιότητα τα τανκς εναντίον των Ελλήνων φοιτητών και όχι εναντίον των Τούρκων στρατιωτικών! Πρόκειται για «στρατιωτικούς» οι οποίοι έδρασαν αντεθνικώς. Στρατός στασιαστών εναντίον της ίδιάς τους της πατρίδας και τους έθνους τους! Μπορεί να πρόκειται και για παγκόσμιο φαινόμενο!

Και ο κυπριακός ελληνισμός την ίδια ώρα να υφίσταται όσα δεινά του μετέφεραν στις αφηγήσεις τους οι παππούδες του ή διάβασαν και έμαθαν από τα βιβλία της ιστορίας. Το κούρσεμα της πατρίδας τους ήταν πραγματικό και το βίωναν ως Έλληνες. Μετέωροι, πάντα, αφού δεν μπορούσαν να πατήσουν τα ελληνικά χώματά τους! (Πραγματικά ή μεταφορικά).

Την ελληνικότητά τους μαρτυρούσαν λαμπρά αρχαιοελληνικά αμφιθέατρα και πόλεις, τα ευρήματα των ανασκαφών -που βρίσκονται και διάσπαρτα σε όλα τα μουσεία του κόσμου- οι βυζαντινές εκκλησίες οι οποίες ήταν κατάστιχτες από θαυμαστές τοιχογραφίες, επιτοίχια ψηφιδωτά! Θαύματα πίστεως και τέχνης! Ελληνικής και παγκόσμιας. Και όχι τουρκοβαρβαρικής. (Η μόνη προσφορά της Τουρκίας στην τέχνη φαίνεται να είναι η τεχνογνωσία των γενοκτονιών και των εθνοκαθάρσεων).

Σαλαμίνα, Αμμόχωστος.

Την ίδια ελληνική λαλιά και αισθητική μιλούν και εκφράζουν οι κρυμμένες μέσα στην γη αρχαιότητες – σαν κτέρεα κτερίσματα του σκλαβωμένου και ελεύθερου πολιορκημένου τόπου τους. Μια ξεχωριστή ομολογία και συνάμα διαμαρτυρία. Μια… βαθιά και εσωτερική αντίσταση η οποία αποκαλύπτει σε κάθε ενδιαφερόμενο τα σώψυχα του τόπου αυτού! Όλα τα άλλα αποτελούν φαιδρές πολιτικές απάτες, άνευ αντικρίσματος στην ιστορία, τον πολιτισμό! Απέναντι στην αλήθεια!

Και να οι μετέωροι Έλληνες των χωμάτων της Κύπρου τις ημέρες του 1974 εξανδραποδισμένοι, ένας χορός αρχαίας τραγωδίας να διηγείται οικεία κακά, χαλασμούς ψυχής και σώματος μες τα χαλάσματα της ρημαγμένης πατρίδας και της ψυχής τους!

Μια βαθιά προσβολή και ασέβεια στο ελληνικό τους φιλότιμο!

Εκεί που λειτουργούσε το θαύμα, λειτουργεί, πλέον, το τραύμα, η τραγωδία! Και η κάθαρση να αργεί να σπογγίσει τα δάκρυα των θρηνούντων. Με μιαν υποψία θείας τιμωρίας για νέες και πιο πρόσφατες αμαρτίες του γένους ημών! Και, βεβαίως, εφιαλτικές προδοσίες εκ των έσω… Αμαρτίες και αυτές!

Μια σύγχρονη ελληνική άλωση με ένα μαράζι μισού αιώνα να τρώει τα σωθικά όσων απομένουν να θυμούνται τον αρχικό τους κόσμο, την ζωή και τον τρόπο που τους γέννησε και τους ανέθρεψε, γνωρίζοντας πολύ καλά, πως χάθηκαν αδίκως και σχεδόν αμαχητί! Παρ’ όλες τις εκατόμβες των νεκρών, των τραυματιών, των αιχμαλώτων, των αγνοουμένων…

Η «μικροκόρη», εδώ και 50 χρόνια βρίσκεται στο κακό ξεμπέρδεμα και στο πώς τελειώνουμε με αυτούς. Γιατί αυτοί ήλθαν για να κάτσουν να πιουν και να χορτάσουν όσο τους τρέφει ο ξένος τόπος! Το γνωστό πλιάτσικο! Η άλλη κορυφαία τουρκική τεχνογνωσία!

Συγγενείς αγνοουμένων.

Και αν θέλετε αποδείξεις από εκείνες τις μέρες και μετά, ορίστε:
Ρήμαξαν οργανωμένα όλα τα σπίτια των νοικοκύρηδων Ελλήνων: αυτοκίνητα, ψυγεία, πλυντήρια, τηλεοράσεις και όλο τον οικιακό τους εξοπλισμό και τα μετέφεραν με καράβια στην Τουρκία, πήραν τα σπίτιά τους, σύλησαν τα μνημεία (αρχαία και βυζαντινά) και τα ξεπούλησαν σε όλο τον πλανήτη, ενώ εδώ και μερικά χρόνια άρχισαν να ξεπουλάνε και την γη των Ελλήνων σε πολίτες ξένων χωρών -και αυτοί αναξιοπρεπώς καταδέχονται να απολαμβάνουν τα κλοπιμαία ως κοινοί κλεπταποδόχοι.

Αλλά μήπως ξεπουλάνε την ξένη γη γιατί ξέρουν πως δεν είναι δική τους και αργά ή γρήγορα θα την χάσουν; Οπότε γιατί να μην επωφεληθούν!

Και βεβαίως όταν βρέθηκαν οι υδρογονάθρακες ζήτησαν… μερίδιο! Συνέταιροι δεν είμαστε; Ακόμη κι αν ζητάνε λύση δύο κρατών σήμερα!

Οπότε, τι κάνουμε στις μέρες μας, 50 χρόνια μετά, και όντας μετέωροι και πάντα προδομένοι; Πώς σβήνει αυτή η ατιμία; Και αυτή η συνεχόμενη επιθετική τουρκική πρόκληση; Πριν λίγα εικοσιτετράωρα απείλησαν μέσω του τουρκικού υπουργείου Άμυνας, πως ένα βράδυ μπορεί να έρθουν ξαφνικά! Και ήδη σήμερα πανηγυρίζουν ως μέγα επίτευγμα την μεγάλη τους πολεμική… νίκη του 1974. Αυτήν που τους πρόσφεραν οι Αμερικανοί και οι χουντικοί!

Αυτές τις ώρες σε μας επικρατεί ο πόνος, η αβεβαιότητα, αλλά και η ντροπή! Η Κύπρος μοιάζει ορφανή, παρατημένη κι απόμακρη! Ουσιαστικά έξω από τα όρια ευθύνης της Ελλάδας ως μάνας απέναντι στην μικροκόρη, όπως γράφει ο Γιάννης Ρίτσος.

Οπότε τι απομένει; Να σπεύσουμε να σώσουμε την Κύπρο γιατί αυτό θα μας σώσει! Διαφορετικά τίποτε δεν μας σώζει, αφού η τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα θα συνεχίζεται εσαεί και θα εκτραχύνεται. Και όχι μόνον στην Κύπρο.

Όσο για μας δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως τα πρώτα και βασικά μας όπλα είναι οι πολιτισμικές μας κατακτήσεις οι οποίες μάλιστα δεν έγιναν εις βάρος άλλων, αλλά έδωσαν τα φώτα και σε άλλους!

Αν χάσουμε τον πολιτισμό μας, πραγματικά δεν θα υπάρχει πια κανένας λόγος να αγωνιζόμαστε ή να πολεμάμε!

Και ως προς αυτό η Κύπρος μπορεί να γίνει μάνα, αν αναλάβουμε τις ευθύνες απέναντι της και ένα όραμα θα αναπτύξει τις ευρύτερες προσπάθειές μας για τον ελληνικό κόσμο και τον ελληνισμό! Έτσι θα σταματήσει ο θρήνος και θα επικρατήσει ο ύμνος και θα ακουστεί της ανάστασης καμπάνα για την Κύπρο!

Λοιπόν, ιδού αυτή κείται εις πτώσιν και ανάστασιν του ελληνισμού!