Ο Άγιος Σάββας ο Νέος ο εν Καλύμνω, ο θαυματουργός άγιος των καιρών μας!

«Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστού» (Α’.Κορ.11,1) και(Α’Θεςς.1,6),μας διδάσκει ο Απόστολος των Εθνών, ο  απόστολος Παύλος στην Α’ προς Κορινθίους επιστολής του, όπως  επίσης και στην  Α’ προς  Θεσσαλονικείς. Άγιοι  γίνονται οι άνθρωποι όταν με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος μετέχουν στην αγιότητα του Θεού και η μετοχή αυτή φανερώνεται στον κόσμο με την τελειότητά τους και την ηθική τους πρόοδο. Οι  άγιοι είναι ταπεινοί δούλοι του Θεού, είναι τα μέλη του σώματος του Χριστού. Όπως  μας διδάσκει ο Μέγας Βασίλειος στο βιβλίο του «Περί Αγίου Πνεύματος», ο άγιος δεν προβάλλει την ατομικότητά του, την εξαλείφει για την Δόξα του Θεού, προσφέρεται  για την φανέρωση του Χριστού. Η  θέωση του ανθρώπου προϋποθέτει την πλήρη ταπείνωση και αυτοπροσφορά του στον Θεό. Η υπέρτατη δωρεά της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, η  θέωση του Χριστιανού είναι ο μοναδικός σκοπός του πιστού. Είναι  κάποιοι άνθρωποι που μόνο τιμή και δόξα τους πρέπει. Είναι  αυτοί που μένουν ακλόνητοι στην πίστη ,στις αξίες και στα ιδανικά τους . Απώτερος σκοπός της ζωής τους ήταν η  μέλλουσα Εν  Χριστώ Ζωή και όχι οι πρόσκαιρες απολαύσεις του γήινου κόσμου. Ήταν φορείς του Αγίου Πνεύματος, οι  εκλεκτοί του Θεού, μιμητές  Χριστού, άνθρωποι  ουράνιοι. Οι άγιοι της Εκκλησίας μας είναι τα τελειότερα πρότυπά μας και οι μεσίτες μας προς τον Χριστό. Στην επίγεια ζωή τους τήρησαν το ευαγγέλιο ενώθηκαν με τον Χριστό και έγιναν δοχεία της Θείας Χάριτος. Η  χάρη των αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι  ανεξάντλητη και απεριόριστη.

Πολλά χρόνια πέρασαν ,δεκαετίες, αλλά  η λησμονιά δεν τον άγγιξε τον νέο άγιο της Καλύμνου, τον άγιο Σάββα. Μπήκε  στο συναξάρι της Αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας με τον πιο προσοδοφόρο τρόπο, με  ήθος ταπεινό και καρδία καθαρή από πάθη. Ο  Όσιος Σάββας ο Νέος ο εν Καλύμνω είναι ένας από τους σύγχρονους αγίους της Εκκλησίας μας  και ένας φωτεινός φάρος που φωτίζει τις ζωές των ανθρώπων που θέλουν να οδηγηθούν σε λιμάνι σωτηρίας. Το  έτος 1862 ήταν το έτος που γεννήθηκε στην Ηρακλείτσα της ανατολικής Θράκης. Κατά  το άγιο βάπτισμα έλαβε το όνομα Βασίλειος. Οι  γονείς του ήταν ο Κωνσταντίνος και η Σμαραγδή, άνθρωποι  απλοϊκοί με πολλή αγάπη για τον Χριστό. Τον ανέθρεψαν με χριστιανικό φρόνημα και νουθεσία Κυρίου. Από  την παιδική του ηλικία είχε βαθειά πίστη στον Σωτήρα Χριστό  και προσπαθούσε να μιμηθεί την άσκηση των αγίων της Εκκλησίας μας. Όταν  έφτασε στην ηλικία των 12 ετών ,ήταν σε θέση ηλικιακά να διαπιστώσει πως το επάγγελμα που ασκούσε  του πωλητή σε ένα κατάστημα που του είχαν  ανοίξει  οι γονείς του, ότι δεν τον ικανοποιούσε και επιθυμούσε να ζήσει μία άλλη ζωή, μία ζωή πιο κοντά στον Χριστό που αγαπούσε τόσο πολύ. Κάθε  μέρα που περνούσε από την ζωή του, αυτό  το διαπίστωνε ακόμη πιο έντονα. Έπειτα συνειδητοποίησε πως ήθελε να ακολουθήσει την οδό της μοναχικής πολιτείας και να ζήσει μόνο για τον Χριστό.  Οριστική και αμετάκλητη ήταν πλέον η απόφασή του να εγκαταλείψει τα εγκόσμια. Έτσι πρώτος του προορισμός τώρα είναι η Αθωνική Πολιτεία.

Μεταβαίνοντας στο Άγιο Όρος εγκαταστάθηκε στην Ιερά Σκήτη της Αγίας Άννης. Έπειτα , για 12 συναπτά έτη ζεί εκεί  με πολλή προσευχή και αυστηρή άσκηση.    Ο προορισμός επίσκεψης των Αγίων Τόπων ήταν πάντα μεγάλη του επιθυμία. Μία  επιθυμία του  που πραγματοποιήθηκε και μετά τη δωδεκαετή παραμονή του στο Άγιον Όρος μεταβαίνει τώρα στα Ιεροσόλυμα ,στον τόπο όπου γεννήθηκε , έδρασε και περπάτησε ο Θεάνθρωπος Χριστός. Δέος  τον καταλαμβάνει καθώς αντικρίζει και προσκυνά τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού.  Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου του Χοζεβά είναι ο επόμενος προορισμός οπου εγκαταβιώνει εκεί. Το   έτος 1890,έπειτα από τρία έτη παραμονής του στην ιερά μονή, ζώντας  βίο ενάρετο και ασκητικό ,κείρεται μοναχός. Το  έτος 1894,τέσσερα δηλαδή έτη μετά την μοναχική του κουρά , αποστέλλεται από τον ηγούμενο της μονής Χοζεβά , Καλλίνικο,  στην Σκήτη της αγίας Άννης , προκειμένου να ασκηθεί στην αγιογραφία, κοντά  στον Αρχιμανδρίτη Άνθιμο. Το  έτος 1902  είναι  το έτος όπου χειροτονείται διάκονος, και  το ακριβώς επόμενο έτος, το 1903, χειροτονείται σε πρεσβύτερο. Έπειτα  διακονεί ως εφημέριος της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού. Η  διακονία του εκεί διήρκησε έως το έτος 1906 ,αφού το ακόλουθο έτος το 1907 θα μεταβεί στην Ιερά Μονή αγίου Γεωργίου Χοζεβά. Χαρακτηριστικό γεγονός της διακονίας του επί της Θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού και πρίν φύγει για τη μονή  Χοζεβά, αποτελεί  η γνωριμία του με τον αρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο  τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος. Πιο  χαρακτηριστικό ακόμη είναι αυτό που είπε ο τότε Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος στον φίλο του Γεράσιμο Ζερβό από την Κάλυμνο, για  τον πατήρ Σάββα, « Να ξέρεις Γεράσιμε, ότι ο πατήρ Σάββας είναι άγιος άνθρωπος » . Γεγονός που συνέβη λίγα χρόνια αργότερα αφού  ο Σάββας που είχε γνωρίσει στην Θεολογική  Σχολή αγίασε και γράφτηκε πλέον ως  άγιος Σάββας στο συναξάρι της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Στη συνέχεια το έτος 1907 είναι το έτος που ο  πατήρ Σάββας μεταβαίνει στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου  Χοζεβά   όπου διάγει βίο αυστηρά ασκητικό και με τέλεια υποταγή στους ασκητικούς κανόνες και στους ιερούς  κανόνες της Εκκλησίας μας. Η άκρα ταπείνωση αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό του ασκητικού του βίου και η στέρηση παντός υλικού αγαθού επίσης, ακολουθώντας πιστά και με ευλάβεια το πατερικό « ο ακτήμων μοναχός, υψιπέτης  αετός». Άξιο  θαυμασμού ήταν το πώς τρεφότανε , μία  κουταλία βρεγμένο σιτάρι ήταν η τροφή του και το νερό του που έπινε ήταν από τον ποταμό.

 Στην συνέχεια, ο επόμενος προορισμός του είναι η Ελλάδα. Ένας  προορισμός όπου είναι και οριστικός. Έτσι το έτος 1916 μεταβαίνει οριστικά στην Ελλάδα, την  χώρα γεννήσεώς του, όπου κατευθύνεται προς την νήσο Πάτμο προκειμένου να ιστορήσει δύο εικόνες στο Καθολικό της Μονής. Εκεί  στην Πάτμο έμεινε για δύο έτη, με  την νηστεία ,την προσευχή και όλα τα ασκητικά καθήκοντα να καταλαμβάνουν ,όπως ήταν  φυσικό για τον άγιο Σάββα ,περίοπτη θέση στο καθημερινό  καθηκοντολόγιό του.

Επόμενος σταθμός του αποτελεί η Αθήνα ,εκεί  όμως δεν μένει, καθώς φθάνοντας εκεί , πληροφορείται ότι τον αναζητά ο άγιος Νεκτάριος, ο επίσκοπος Πενταπόλεως. Αφού  έμαθε ότι τον αναζητά μεταβαίνει αμέσως  στην νήσο Αίγινα , τοποθεσία όπου διέμενε και ασκήτευε ο άγιος Νεκτάριος. Προορισμός όπου του έμελλε να έχει την μεγάλη ευλογία να διακονήσει τον άγιο Νεκτάριο , και  μάλιστα μέχρι την ημέρα της κοιμήσεώς του. Αυτός ο προορισμός προς την Αίγινα και η διακονία του  στον επίσκοπο Πενταπόλεως  Νεκτάριο με τη συγκαταβίωση μαζί του συνέβαλε καθοριστικά στην πνευματική του πρόοδο και την πνευματική του ανέλιξη. Υπήρξε  η συγκαταβίωση αυτή με τον άγιο Νεκτάριο,  ένα μεγάλο σχολείο για τον άγιο Σάββα γιατί κοντά του γνώρισε την αυστηρή άσκηση του αγίου Νεκταρίου, την συνεχόμενη  προσευχή του, την νηστεία του, την  παρομοιώδη ταπείνωσή του, την  μετάνοιά του, την  υπομονή του ,την  απλότητά του, την ανεξικακία του, την  πραότητά του  και  τον τρόπο αντιμετώπισης  όλων των δυσκολιών που του προέκυπταν , μέσω της προσευχής. Η  καρδιά του αγίου Νεκταρίου άνοιγε με ευκολία στον Κύριο των δυνάμεων. Αυτό  συντηρούσε και αύξανε την πνευματική του ζωή. Ήταν το εύκρατο κλίμα, όπου αναπτύσσονταν όλες οι αρετές του. Χαρακτηριστικά στοιχεία τα οποία ακολουθούσε πιστά και ο μαθητής του αγίου Νεκταρίου, ο  πατήρ Σάββας, ο  μετέπειτα άγιος Σάββας ο νέος ο εν Καλύμνω.

Όπως μας διδάσκει  ο άγιος  Γρηγόριος ο Σιναΐτης η υπομονή είναι η βασίλισσα των αρετών. Ένα συγκλονιστικό    θαύμα που έζησε ο άγιος Σάββας ήταν το εξής, όταν  μετά την κοίμηση του αγίου Νεκταρίου είδε τον ίδιο να κλίνει το κεφάλι του  προκειμένου να του φορέσει το πετραχήλι του και να επανέρχεται κατόπιν στην θέση του. Το άλλο επίσης συγκλονστικό θαυμαστό γεγονός  που έζησε ο άγιος Σάββας, ήταν  ότι  συνομιλούσε με τον άγιο Νεκτάριο για τρείς συνεχόμενες ημέρες μετά την κοίμησή του. Τις  συνομιλίες αυτές τις άκουγαν και ο μοναχές της μονής όπου απορρούσαν  ποιός   μιλάει καθώς άκουγαν συνομιλίες στο τάφο του αγίου Νεκταρίου , μέχρι  που  μία μέρα πλησίασαν προς εκεί και είδαν τον άγιο Σάββα να συνομιλεί με τον άγιο Νεκτάριο. Έπειτα  για σαράντα ολόκληρες ημέρες έμεινε κλεισμένος στο κελί του ο άγιος Σάββας κάνοντας αυστηρή νηστεία και προσευχή. Εξήλθε του κελιού του την τεσσαρακοστή ημέρα κρατώντας μία εικόνα του αγίου Νεκταρίου στα χέρια του την οποία την είχε αγιογραφήσει προς τιμήν του αγίου του ,του αγίου Νεκταρίου , που  με τόση αγάπη διακόνησε κοντά του και μαθήτευσε  επίσης πλησίον του. Κατόπιν  την εικόνα αυτή την έδωσε στην ηγουμένη της ιεράς μονής δίνοντάς της την εντολή να την πάει και να την τοποθετήσει στο προσκυνητάρι.  Στην εντολή του αυτή η ηγουμένη του έδωσε απάντηση λέγοντάς του πως δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό , γιατί  ο επίσκοπος Πενταπόλεως Νεκτάριος δεν είχε αναγνωρισθεί ακόμα επίσημα από την  Εκκλησία ως άγιος και πως μία τέτοια ενέργεια ίσως να έθετε την μονή σε κίνδυνο και σε διωγμό . Τότε , μετά  από αυτή την κίνηση και την απάντηση  της ηγουμένης, της είπε επιτακτικά  το εξής : «Οφείλεις να κάνεις υπακοή. Να  πάρεις την εικόνα, να  την βάλεις στο προσκυνητάρι και τις Βουλές του Θεού να μην τις  περιεργάζεσαι».

Στην συνέχεια, κοσμοσσυροή πιστών άρχισε να καταφτάνει στην Ιερά Μονή του Αγίου Νεκταρίου, με  τον Όσιο Σάββα που είχε ασκηθεί στην μοναξιά και ήταν πολύ φιλήσυχος να αρχίζει να του φέρνει δυσκολία αυτό το γεγονός της πολυεπισκεψιμότητας και δεν μπορούσε να μείνει άλλο εκεί. Σειρά  τώρα έχει η Αθήνα ως ο επόμενος προορισμός του και στη συνέχεια η νήσος Κάλυμνος.

Αφού πήγε σε αρκετές μονές και ησυχαστήρια , εγκαταβιώνει τώρα στην Ιερά Μονή Αγίων Πάντων. Με  την άφιξή του εκεί αρχίζει μία έντονη πνευματική ζωή , στα  πρότυπα που είχε μάθει να ασκείται. Πρώτος  και σημαντικός σταθμός ήταν να μάθει στο ποίμνιό του να προσεύχεται αδιαλλείπτως , να  μετανοεί ειλικρινά για τα αμαρτήματά του , να  συγχωρεί τον πλησίον  του και κατόπιν να εξομολογείται στον πνευματικό του και να μεταλαμβάνει Σώμα και Αίμα Χριστού,  γινόμενος έτσι ο άνθρωπος σύσσωμος και σύναιμος Ιησού  Χριστού. Όπως  μας διδάσκουν οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με  την νοερά καρδιακή προσευχή ο άνθρωπος καθαρίζει τον νού και τον καθιστά πλέον « νούν  ορώντα τον Θεόν». Η  προσευχή αποτελεί έναν πνευματικό τρόπο ανύψωσης του ανθρώπου προς τον Θεό .Όπως γράφει σχετικά για  την προσευχή σε ομιλία του ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο  Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, ότι  «τοιαύτη η της προσευχής φύσις , από  γης εις ουρανό ανάγει τον άνθρωπον , και  παν επουράνιον υπερβάσα και όνομα και ύψωμα και αξίωμα , αυτώ   παρίστησι τούτων τω επί πάντων Θεώ. Επίσης  σύμφωνα με την  διδασκαλία του ιδίου,« μετά την καθαρά προσευχή ακολουθεί η θεωρία και η μυστική εμπειρία των απορρήτων μυστηρίων του Θεού». Όταν ο άνθρωπος «φθάση τον άδυτον γνόφον» ,τότε αποκτά την εμπειρία , την  οποία είχε ο Μωϋσής στο Όρος Σινά και οι Απόστολοι στο Όρος Θαβώρ .Ο άγιος Σάββας ο Νέος , μετά  την πνευματική αυτή τοποθέτησή του προς το ποίμνιό του, προκειμένου να τους γνωρίσει τα κατάλληλα εφόδια προς την οδό της σωρηρίας τους , και  το δίδαγμα της προσευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» να έχουν συνέχεια στα χείλη τους , άρχισε να ανεγείρει τα κελιά του επάνω ορόφου της Ιεράς Μονής με τη βοήθεια του φίλου του Γεράσιμου Ζερβού και επιδίδεται ακοπίαστα στην τέχνη της αγιογραφίας, στην τέλεση των Θείων Μυστηρίων της Εκκλησίας και των Ιερών Ακολουθιών επίσης , και  στην εξομολόγηση του ποιμνίου του. Δίδασκε  και δια του στόματος και  δια του παραδείγματός του.  Ως  γνήσιος νηπτικός πατέρας είχε διαρκώς τον νού και την καρδιά του κατευθυνόμενα προς τον Χριστό. Βεβαίωσε  με την ζωή του ότι « ο  μένων  έν  τη  αγάπη  έν  τώ  Θεώ , μένει  και  ο  Θεός  έν  αυτώ » (Α’Ιω.Δ’16), αφού όπως διακήρυττε ο ευαγγελιστής Ιωάννης ,« Ο  Θεός  αγάπη  εστίν » (Α’.Ιω.Δ’8).

Στην Ορθόδοξη διδασκαλία η ασκητική ζωή είναι η υπέρβαση του ατομισμού , η  εν Χάριτι προσπάθεια του ανθρώπου να εφαρμόσει στην ζωή του τις εντολές του Θεού και να ζήσει την ζωή του Χριστού. Στην  Ορθοδοξία άσκηση είναι η αγάπη. Άσκηση  είναι η ταπείνωση. Άσκηση  σημαίνει υπακοή στην Εκκλησία. Η  Εκκλησία μας ορθώς προβάλλει μέσα στον χρόνο τα αθλήματα των Αγίων Της και ορίζει τους τρόπους ασκήσεως  που παιδαγωγούν τις θελήσεις των ανθρώπων και τις μεταστρέφουν από τα χείρονα στα κρείττονα. Η τήρηση των εντολών του Χριστού είναι η σφραγίδα  και το πλήρωμα της προσπάθειας του ανθρώπου. Χωρίς την ολόθερμη ανταπόκριση του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού και την εκπλήρωση των ευαγγελικών του εντολών είναι αδύνατο να καθαρίσει ο άνθρωπος τον εαυτό του από τον μολυσμό  της αμαρτίας και να επιτύχει τον εν Χριστώ αγιασμό. Ο άγιος Σάββας ο Νέος , γνήσιος άνθρωπος του Θεού, αγιασμένος από τα πάθη που μολύνουν τον άνθρωπο είχε πλούσια φιλάνθρωπα αισθήματα προς τον  συνάνθρωπο δίνοντας τους ελπίδα και κάθε τι που χρειάζονταν για την βιοτή τους. Βοηθούσε  με πολλή μεγάλη αγάπη χήρες γυναίκες, ορφανά παιδιά , φτωχούς  ανθρώπους και γενικότερα όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως που είχαν οποιαδήποτε δυσκολία είτε πνευματικού τύπου είτε υλικού τύπου. Δεν  άφηνε κανέναν άνθρωπο  που του ζητούσε βοήθεια ή που έβλεπε ότι  χρειαζόταν βοήθεια , χωρίς να προσπαθήσει να του δώσει , και μάλιστα μέσα από την καρδιά του . Ακολουθούσε ως πιστός χριστιανός και ως άξιος ιερέας πιστά  το « Δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν » (Παριμίαι.ιθ’.17). Ελεημοσύνη μαζί με την ύψιστη έκφρασή της , την  αδιάκριτη κατά Θεόν αγάπη , είναι  το κέντρο της χριστιανικής πίστης και ήθους , το  μέγα μήνυμα που καταθέτει η Εκκλησία στον κόσμο. Ελεήμων  καρδιά κατά τον άγιο αββά Ισαάκ τον Σύρο είναι να φλέγεται από αγάπη η καρδιά για όλη την κτίση. Όπως  μας διδάσκει ο ιερός Χρυσόστομος , ο  Θεός ζητάει από εμάς να λάβει αφορμή για να μας προσφέρει όλα τα αγαθά Του. Όταν  επομένως κανείς ξοδεύει για ελεημοσύνη , τότε  πλουτίζει , τότε  είναι μακάριος και τρισμακάριος. Όταν  η καρδιά μας εκχυλίζει το έλεος , τότε  έχουμε στην κατοχή μας όλα τα πλούτη του Θεού τα ουράνια. Ο Άγιος Σάββας ο νέος ο εν Καλύμνω υπήρξε χαρισματικός πνευματικός πατέρας , και  το πετραχήλι του εμπιστεύονταν πολλά πνευματικά  τέκνα.

Ήταν επιεικής και εύσπλαχνος με τους αμαρτάντωντες ανθρώπους , δεν  ανεχότανε  όμως την βλασφημία και την κατάκριση . Με πόθο παρακαλούσε και δάκρυα στα μάτια για την μετάνοια των πνευματικών του τέκνων και τους προέτρεπε σε αυτή. Η  σωτηρία του ανθρώπου συντελείται με την οργανική συσσωμάτωση των πιστών στο  Θεανδρικό   Σώμα του Χριστού. Αυτό εννοούσε ο Κύριός μας στους μαθητές του  λέγοντάς τους ο ίδιος , όπως  μας ενημερώνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος, «ιδού εγώ  μεθ’ ημών  ειμί πάσας τας ημέρας έως τάς  συντελείας του αιώνος»  (Ματθ.28,20).

Ο  άγιος Σάββας ο Νέος υπήρξε πρότυπο ιερέως καθώς κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας ήταν πάντα προσηλωμένος στο συντελούμενο Θείο Μυστήριο και ποτέ δεν ξέφευγε από την προσήλωση αυτή. Ως  γνήσιος μαθητής του Ιησού Χριστού επέλεξε την παρθενική ζωή, για  να ζήσει στο έπακρο τη διττή εντολή του Κυρίου του  « Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ ’όλης της καρδιάς σου και εξ ’όλης της διανοίας σου και εξ’όλης της ισχύος σου…και τον πλησίον σου ως σε αυτόν» (Μαρκ.12’30-31).

 Ένα αξιοθαύμαστο χαρακτηριστικό του είναι το γεγονός πως αξιώθηκε από τον άγιο Θεό , από  την επίγεια ήδη ζωή του να ευωδιάζει , καθώς  το πέρασμά του ήταν πάντα ευώδες. Αυτή  η χαρακτηριστική του ευωδία, είναι αυτή που θα ευωδιάσει  στο μνήμα του μετά την εκταφή του. Η  ακτυμοσύνη ήταν ένα ακόμη χαρακτηριστικό, καθώς  χρήματα δεν κρατούσε ποτέ. Ακόμη και τα χρήματα που του έδιναν οι πιστοί χριστιανοί από τα μυστήρια που τελούσε , γάμους  και ευχέλαια ,εκείνος  τα έδινε  στους απόρους και τους αναξιοπαθούντες .Βλέποντάς του αυτή την ακτυμοσύνη και την προσφορά στον συνάθρωπο  οι πιστοί  στέκονταν συνοδοιπόροι και βοηθοί σε κάθε είδους φιλανθρωπικό έργο που αναλάμβανε. Όλη  η πορεία της ζωής του ήταν μία συνεχής και αδιάκοπη κατάσταση άγιας υπακοής. Ένα  γνήσιο τέκνο του αγίου Νεκταρίου του εν Αιγίνης , που η απόλυτη υπακοή του στο Θείο Θέλημα αποτελούσε  πάντα το πρωτευούσης σημασίας και  προτεραιότητας.

Με αυστηρή νηστεία, μετάνοια ,εγκράτεια,  προσευχή, υπακοή στο Θείο Θέλημα, άκρα  περισυλλογή και ιερά κατάνυξη έζησε όλες τις ημέρες του επίγειου βίου του ο άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω . Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αγάπης του για τον Χριστό που τόσο πολύ  αγάπησε και διακόνησε με όλη την ύπαρξή του, με όλο του το είναι σε όλη την ζωή του, αποτελεί το γεγονός πως πρίν το τέλος της επίγειας ζωής του, η  τελευταία του φράση ήταν , «Ο Κύριος! Ο Κύριος! Ο Κύριος! Ο Κύριος! Κύριος! Ο  Κύριος!…». Η ομολογία του αυτή ήταν και η  βεβαίωση της εν Χριστώ πορείας του!  Το έτος 1948 , στις 7 Απριλίου   στην ηλικία των 86 ετών αφήνει την τελευταία του πνοή έπειτα από ένα πρόβλημα υγείας. Αναδείχθηκε θαυμαστά μέγας νηστευτής,  εργάτης της νοεράς προσευχής, άνθρωπος της συγχώρεσης  και προστάτης των φτωχών και αδυνάτων. Διέπρεψε σε οσιότητα και αγιότητα βίου. Ήταν  σιωπηλός , ενάρετος, καθαρός και ταπεινός στην καρδιά , ένας  γνήσιος ασκητής σε φάσμα  προτύπου. Ιεροπρεπής στην όψη με  γλυκύτητα στην έκφραση και μάτια σπινθηροβόλα  που ακτινοβολούσαν  από αγάπη και συμπόνοια στον συνάνθρωπο , με  βλέμμα  γαλήνιο και ένα μεγάλο χαμόγελο που σκόρπιζε την απέραντη ευσπλαγχνία και την ελπίδα για σωτηρία. Δίδαξε  σε όλους τους ανθρώπους την πίστη στον Χριστό , την  ταπείνωση , την  συγχώρεση , την  μετάνοια , την προσευχή ,  την συμμετοχή  στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας , την εξομολόγηση , την συμμετοχή στην Θεία Κοινωνία , το  θάρρος , την  ελπίδα και  την  αισιοδοξία.

 Το έτος 1957,στις 7 Απριλίου , έγινε  η ανακομιδή των αγίων και χαριτόβρυτων λειψάνων του, μετά  από δέκα έτη από την οσιακή κοίμησή του. Το άγιο λείψανό του βρέθηκε σώο και αδιάφθορο και να εκπέμπει άρρητη ευωδία. Προεξαρχόντος  του μακαριστού μητροπολίτου Λέρου, Καλύμνου και Αστυπάλαιας , κυρού  Ισιδώρου και ενώπιον  πολλών ιερέων και πλήθους λαού έλαβε χώρα η ανακομιδή των αγίων λειψάνων του Οσίου Σάββα του Νέου του εν Καλύμνω. Κατόπιν  ένα πυκνό νέφος θείας ευωδίας κάλυψε  εκείνη την στιγμή ολόκληρη την περιοχή και το θεϊκό αυτό σημείο έκανε αμέσως το γύρω του νησιού και μαθεύτηκε από άκρη έως άκρη ,σε όλους τους κατοίκους και όλοι οι χριστιανοί που είχαν ζήσει τον άγιο Σάββα ήταν βέβαιοι πως θα αγίαζε και πως θα κοσμούσε το αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έπειτα  το ιερό λείψανο του Οσίου μεταφέρθηκε μέσα σε λάρνακα στο παρεκκλήσι του αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Ευωδιάζει  και θαυματουργεί σε όσους πιστούς ζητούνε με ευλάβεια  βοήθεια .Η επίσημη αγιοκατάταξη  του Οσίου Σάββα του Νέου του εν Καλύμνω έγινε δια Πατριαρχικής Συνοδικής Πράξεως της 19^ης Φεβρουαρίου του έτους 1992, δηλαδή μόλις 44 έτη μετά την οσιακή  κοίμησή του και την εκδημία του προς τον Κύριο. Σχετική με την αγιοκατάταξη του αγίου Σάββα του Νέου είναι η  υπ ‘ αριθμόν   2534/8-5-1992  εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

 Θεωρείται ο πολιούχος άγιος της Καλύμνου και πλήθος πιστών χριστιανών συρρέει προς προσκύνηση  του αγίού λειψάνου του. Δικαίως λοιπόν αυτή η φωτοφόρος λυχνία του Παναγίου Πνεύματος , η  καθαρότατη μυροθήκη της Χάριτος , το  πρότυπο νηστείας και προσευχής , το  στήριγμα των ανθρώπων και το  κατευθυντήριο όχημα των πιστών σε ανάπτυξη χριστιανικού φρονήματος , οδηγήθηκε στην ανακήρυξη σε άγιο και να κοσμεί το αγιολόγιο της Εκκλησίας μας.

Οι άγιοι από την ζωή και την ιστορία της Ορθοδόξου Εκκλησίας δεν έλειψαν ποτέ και ούτε πρόκειται να λείψουν αφού η πίστη ζεί και ανθεί στους αιώνες αναδεικνύοντας οσίους και μάρτυρες. Ένας από τους νεότερους αγίους που τα τελευταία 32 έτη αναγνωρίστηκε επίσημα ως άγιος και έγινε η αγιοκατάταξή του, είναι  ο άγιος Σάββας ο Νέος ο εν Καλύμνω. Έχοντας τα σημάδια του αγιασμένου ανθρώπου, άρχισε  σιγά σιγά να μετατρέπεται σε έναν άγγελο επί γης και γι’ αυτή  του την αγιότητα ο Θεός τον αντάμειψε με την χάρη των θαυμάτων. Πλήθος θαυμάτων έχουν καταγραφεί ότι έγιναν από τον άγιο Σάββα τον Νέο, και  μάλιστα κάθε είδους, από  προβλήματα υγείας όπως ο καρκίνος, που δεν είχαν επιστροφή, έως να ιαθούν από τον ίδιο , και   μέχρι βοήθεια σε άτεκνα ζευγάρια που μετά από  θερμή προσευχή στον άγιο απέκτησαν  παιδί, παρά τις διαβεβαιώσεις ιατρών ότι καμία πιθανότητα δεν υπήρχε. Τα  θαυμαστά σημεία δεν έλλειψαν και μετά την εκδημία του όπως αναφέραμε και δεν θα λείψουν εις τους αιώνας των αιώνων , γιατί  ο πατήρ Σάββας εισήλθε στην Βασιλεία των Ουρανών και έχει μεγάλη παρρησία ενώπιον του Κυρίου που τόσο αγάπησε και υπηρέτησε από μικρό παιδί. Ευχαριστούσε  τον Θεό για την δύναμη που του έδινε να κηρύττει το άγιο όνομά Του.  Η πίστη πραγματοποιεί και θαύματα (Ματθ.17,20-21.και Μαρκ.11,23) και  θαύματα γίνονται σε κάθε εποχή. Οι  άγιοι δεν ζητούνε από τον Θεό θαύματα για τον εαυτό τους, αλλά  για τους άλλους. Θαύματα  και σημεία έγιναν και γίνονται πολλά από τον άγιο Σάββα . Ένα από αυτά τα θαύματα και πολύ χαρακτηριστικό είναι το θαύμα με την  αγία εικόνα που ιστόρησε ο αγιογράφος μοναχός π.Μιχαήλ ο Καυσοκαλιβίτης. Έλαβε  εντολή από την ηγουμένη της Ιεράς Μονής , Φιλοθέη , το  έτος 1959, να ιστορήσει  ο π.Μιχαήλ μία εικόνα του αγίου Σάββα .Εκείνος μή  γνωρίζοντας  την φυσιογνωμία του παρακάλεσε τον Κύριο και τον άγιο Σάββα  να φωτισθεί για να ιστορήσει την εικόνα. Όταν  τώρα η αγία εικόνα παραδόθηκε στο τελωνείο , άρχισε να   χτυπά μόνη της η καμπάνα της Ιεράς Μονής. Το γεγονός αυτό ήταν ανεξήγητο  μέχρι την επόμενη ημέρα , όταν έλαβαν είδηση στην μονή από το τελωνείο για την παραλαβή της εικόνας του αγίου Σάββα του  Νέου του εν Καλύμνω. Η  καμπάνα της Ιεράς Μονής  χτυπούσε έπειτα από μόνη της έως ότου την έφεραν την εικόνα εκεί  στην Ιερά Μονή .Η φήμη της ξεχωριστής φυσιογνωμίας του άρχισε να απλώνεται σε όλο τον ελλαδικό χώρο και στον απανταχού  ορθόδοξο χριστιανικό ελληνισμό.

Ασκούνταν στην εγκράτεια  ο άγιος Σάββας ο Νέος και στην απόκτηση κάθε αρετής με ιδιαίτερη ευλάβεια. Αφιερώθηκε  στην αυστηρή νηστεία , την  προσευχή , και στην   αποκοπή κάθε επιθυμίας του. Η αποστροφή του προς κάθε τι εφήμερο υλικό και γήινο είχε γίνει εμφανής , ενώ  η υπομονή , η  επιμονή , η  προσευχή , η  υπακοή και το ενδιαφέρον του για τα Ουράνια , τα  πνευματικά , τα  άφθαρτα και τα αιώνια επιβεβαιώθηκαν . Προσεύχονταν ως γνήσιο και πραγματικό παιδί του Θεού , όπως  μας λέει ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του «Όσοι γάρ Πνεύματι Θεού άγονται , ούτοι  εισίν  υιοί  Θεού» (Ρωμ.8,14). Έτσι σύμφωνα με αυτό , η  αγάπη του Θεού, έστειλε  τον άγιο Σάββα σε εμάς τους θνητούς για να μας οδηγήσει σε τέρμα αγαθό . Η γη χάρισε στον ουρανό τον  άγιο αυτό βλαστό της και ο ουρανός αποδέχθηκε την ιερά αυτή  προσφορά. Είθε  κι εμείς, να μιμηθούμε  κατά το δυνατό , τις  αρετές του αγίου Σάββα του Νέου του εν Καλύμνω , του  θαυματουργού , αλλά  και με τις πρεσβείες του να αξιωθούμε της Ουρανίου Βασιλείας.

Ένα γνήσιο πρότυπο , ένα  φωτεινό  παράδειγμα  προς μίμηση , να τον έχουμε βοηθό στην διατήρηση ακλόνιτης της  Ορθόδοξης πίστης! Ας είναι πηγή ελπίδας και αισιοδοξίας, και να είναι πάντα παρών στην πιο θερμή γωνιά της ψυχής του κάθε πιστού για να την αρδεύει και να τη ζωογονεί.

 Η μνήμη του τιμάται  από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 7 Απριλίου  κάθε έτους ,την ημέρα ανακομιδής των χαριτόβρυτων λειψάνων του και την Κυριακή των Ε’Νηστειών, 14  ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα. Το νησί της Καλύμνου πρωτοστατεί στον εορτασμό έχοντας την τιμητική του καθώς ο άγιος Σάββας ο Νέος είναι ο θαυματουργός προστάτης του και πολιούχος του , με   πλήθος πιστών να συρρέουν κατά την εορτή του για να προσκυνήσουν ,να προσευχηθούν να τιμήσουν τον   άγιο και να ζητήσουν την βοήθεια ,την ευλογία και την χάρη του.

Σύμφωνα με το απολυτίκιο του αγίου Σάββα του Νέου του εν Καλύμνω ,

 «Τής  Καλύμνου τό  κλέος καί θείον έφορον,  καί  τών πάλαι  Οσίων  τόν  ισοστάσιον  ευφημήσωμεν  πιστοί Σάββαν  τόν   Όσιον,  ότι  δεδόξασται  λαμπρώς , ώς  θεράπων τού Χριστού, θαυμάτων  τή   ενεργεία, καί  διανέμει τοίς  πάσι , παρά Θεού χάριν καί έλεος ».

Την ευχή του να έχουμε!