Άγιος Σάββας ο διά Χριστόν σαλός: «Είχα φωτιστεί ολόκληρος από εκείνο το φως που κατέβηκε μαζί με το μυσταγωγό εκείνο θείο άγγελο»!

Άγιος Σάββας ο Βατοπαιδινός, ο διά Χριστόν σαλός.

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=404387

Όταν λοιπόν ο Σάββας βρισκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση, εμφανίζεται ένας στύλος φωτός, και ένα ποτάμι ακτίνες απ’ το θείο εκείνο φως έπεσε πάνω του. Τότε αντιλήφθηκε πάλι πως βρισκόταν στη γη με το σώμα. Μαζί με το φως κατέβηκε κι ο άγγελος, για να του ερμηνεύσει την δράση, όπως ακριβώς έκανε και ο θείος Γαβριήλ στο Δανιήλ. Στάθηκε δίπλα του, ενόσω και ο Σάββας ήταν πλήρης φωτός, χωρίς να μειονεκτεί καθόλου από την αγγελική λαμπρότητα.

Τι μεγάλη δόξα και χάρι χορηγείς Χριστέ στον άνθρωπο!

«Σάββα φίλε μου», του λέει ο άγγελος, «εμεγαλύνθη το όνομά σου ανάμεσά μας. (Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο ευφραίνεται για τα κατορθώματά σου ο κοινός μας Δεσπότης, πόσο ερωτικά σε αγκαλιάζει και σε περισφίγγει! Πόσο πολύ χαίρεται κι ευφραίνεται με την άκρα σου ταπείνωση και καθαρότητα εκείνη που ξεπερνά κάθε καθαρότητα, δηλαδή η Μητέρα του Θεού, η κοινή Δέσποινα όλων μας!).

Μα όσο και να θέλω, δεν μπορώ να σου περιγράψω ακριβώς πόση ευφροσύνη αποκομίζουν οι ουράνιες τάξεις που περιστοιχίζουν τον Θεό, απ’ τη δική σου δόξα και λαμπρότητα. Αυτές, όπως ξέρεις, κάνουν κοινό πανηγύρι και εορτή ακόμα και με τη μετάνοια ενός αμαρτωλού. Επάνω σου “επαναπέπαυται το πνεύμα του Θεού”, όπως και στους αποστόλους, στους προφήτες, στους λοιπούς πνευματεμφόρους όπως εκείνοι. Κι εσύ, κατά το γραφικό, “ουκ έδωκας ύπνον τοις σος οφθαλμοίς, ουδέ τοις κροτάφοις ανάπαυσιν, έως αν εύρης σεαυτον αυτός δηλονότι τόπον και σκήνωμα του Θεού”, έως ότου αποδώσεις καλώς στην εικόνα το κατ᾽ εικόνα, για να απολαύσεις από εκεί το αρχαίο κάλλος και αξίωμα.

Και άλλες φορές μπόρεσες ν’ απολαύσεις αυτό το μέγα χάρισμα, καθόσον αξιώθηκες να δεις υπερφυώς τον κοινό μας Δεσπότη, όπως όλοι οι άξιοι θεόπτες. Αλλά και τώρα πάλι μπόρεσες ν’ αποκτήσεις το ίδιο χάρισμα, με λαμπρότερο, με ανώτερο τρόπο. Γιαυτό τώρα απολαμβάνεις καθαρώτερα αυτή τη μεγάλη αστραπή και θεοφάνεια, και βλέπεις υπερφυώς όσο είναι δυνατό κατά χάριν τον εντελώς αόρατο κατά φύσιν. Όσοι αξιώθηκαν να απολαύσουν όπως εσύ το αρχαίο κάλλος και αξίωμα, με τον ίδιο τρόπο, κατά χάριν, βλέπουν τον Κύριο.

Τώρα πλέον ενστερνίστηκες καλά εκείνο το κάλλος που είχε φύγει από την ανθρώπινη φύση, απέκτησες την θαυμαστή υιοθεσία με τέλειο τρόπο. Γιαυτό λοιπόν, φίλε μου, από τώρα και στο εξής, θα μπορείς να βλέπεις ανεμπόδιστα και με τον ίδιο τρόπο τον Ήλιο της δικαιοσύνης, συζητώντας μαζί του με παρρησία σαν υιός προς πατέρα, κι ό,τι επιθυμείς, θα γίνεται πάντοτε. Επίσης, κοντά σε αυτή τη μεγίστη δόξα και τιμή που ο Θεός σου χαρίζει, θα επακολουθήσει και από τους ανθρώπους τιμή και δόξα, μαζί με μια άφραστη αγάπη.

Εφάμιλλα θα ξαναείσαι φοβερός στους δαίμονες, τελείως ανέγγιχτος, όσο κανείς ανά τους αιώνες. Εγγυητής για όλα αυτά γίνομαι εγώ για σένα τώρα, καθώς βλέπεις, σταλμένος απ’ τον Θεό, χωρίς καμμιά αμφιβολία.

Εκτός απ’ όλα αυτά ο Θεός θέλει να σε μάθει δι’ εμού, ότι αυτό ακριβώς που σου αποκαλύφθηκε σήμερα υπερφυώς, είναι εκείνο που αναφέρεται στα ευαγγέλια, δηλαδή το: “μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται”. Αυτό ακριβώς είναι σαφώς η μέλλουσα των δικαίων απόλαυση, η περιλάλητη βασιλεία των ουρανών. Αυτής τα προοίμια αξιώνονται να απολαύσουν απ’ αυτή τη ζωή όσοι έφθασαν καλά στο αξίωμα της υιοθεσίας, λόγω της υπέρμετρης καθαρότητός τους».

Με τέτοια και παρόμοια λόγια ερμήνευε ο άγγελος το δράμα στον θεατή, και τον νουθετούσε. Ο άγιος πλέον έλαβε σύνεση από τον μυσταγωγό, για να ερμηνεύσει τα υπέρ φύσιν. Προσέλαβε αυτιά για ν’ ακούει, καθώς λέει ο προφήτης, και οφθαλμούς για να βλέπει «α οφθαλμός ουκ είδε πάντως και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, ο ητοίμασεν ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν».

Αυτό ακριβώς φιλοσόφησε στο παρελθόν ο θεοφόρος Δαμασκηνός για τους μαθητές που κάποτε ανέβηκαν με τον Χριστό στο Θαβώρ, το οποίο ακριβώς παρέλαβε σαφώς από τον Απόστολο.

Σ’ αυτή τη θέση, στεκόταν όρθιος ο Σάββας διαρκώς επί σαράντα ημέρες, καθώς είπα. Ακόρεστη η τρυφή, υπερφυής η ενασχόληση.

«Είχα φωτιστεί ολόκληρος» διηγείται ο ίδιος, «από εκείνο το φως που κατέβηκε μαζί με το μυσταγωγό εκείνο θείο άγγελο. Έτσι μου φαινόταν ότι δεν φορούσα το σώμα μου, ή ότι το φορούσα, μα ήταν όλο λεπτό, φωτεινό, αιθέριο τρόπον τινά, ώστε να μην μπορεί να εμποδίσει σε τίποτα τη φυσική του νου καθαρότητα. Η μάλλον μου φαινόταν ότι και τα δύο είχαν μετατραπεί υπερφυώς σε ένα, κατά τον ειπόντα, διά της χάριτος του αγαθού Πνεύματος που συγκρατούσε και τα δύο.

Μπορούσα να κατανοήσω ακριβέστατα τον ίδιο τον εαυτό μου, με ένα ανεξήγητο τρόπο, εννοώ βέβαια το φυσικό τούτο κάλλος του νου και της ψυχής, μα είναι αδύνατον να το περιγράψω με λόγια».

Απόσπασμα από το βιβλίο του αγίου Φιλοθέου Κοκκίνου, «Βίος Αγίου Σάββα του Βατοπαιδινού», έκδοση Ιεράς Μεγίστης Μονή Βατοπαιδίου.