Στην ευαγγελική περικοπή της προσεχούς Κυριακής (Ματθαίου 14, στίχοι 22-34) ο Χριστός περπατώντας πάνω στα κύματα μέσα σε μεγάλη θαλασσοταραχή πλησιάζει το πλοιάριο στο οποίο βρίσκονται οι Μαθητές Του και, όταν ο Απόστολος Πέτρος του ζητάει να τον καλέσει να περπατήσει και εκείνος πάνω στα νερά, ο Κύριος τον καλεί και ο Πέτρος πραγματικά βαδίζει πάνω στα κύματα.
Όσο είναι στραμμένος προς τον Χριστό, βαδίζει. Μόλις προσέχει τον δυνατό άνεμο και τα μεγάλα κύματα, αρχίζει να βυθίζεται. Ζητάει με κραυγή βοήθεια, ο Κύριος τον πιάνει και τον σώζει ενώ τον μαλώνει για την ολιγοπιστία του.
Είναι μια πολύ παραστατική εικόνα και της δικής μας ολιγοπιστίας κάθε φορά που δεν αφηνόμαστε στα χέρια του Θεού, παρόλο που θεωρητικά ξέρουμε πως είναι πάντοτε δίπλα μας και θα δώσει ή θα επιτρέψει ό,τι καλύτερο για το συμφέρον της ψυχής μας.
Ακόμη, το περιστατικό μας δείχνει την αξία της προσευχής με την οποία χρειάζεται να ζητούμε συνεχώς το έλεός Του και την σύνδεσή μας μαζί Του
