«Είμαστε Έλληνες»! Κύπρος 14 Αυγούστου 1974, επέτειος β’ φάσης τουρκικής εισβολής

Τουρκικά τεθωρακισμένα προελαύνουν κατά την διάρκεια της δεύτερη φάσης της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο η οποία άρχισε στις 14 Αυγούστου 1974.

Οι χρόνοι της Κύπρου 50. Από την κατάληψή της. Τον αποτρόπαιο διαμελισμό της.
Από εκείνο το καταστροφικό ’74 που στοίχειωσε τον κόσμο της. Τον ελληνισμό.

Από τον Ιούλιο της χρονιάς αυτής και μετά τίποτε δεν ήταν όπως παλιά! Και πώς να ήταν! Αφού ήλθαν τα πάνω κάτω. Τα πάνω υπό τουρκική κατοχή. Τα κάτω υπό απειλή…

Μέχρι το 1960 ζούσε, ακόμη, στην Κύπρο ο κόσμος του Ομήρου, έλεγε ποιητής Μιχάλης Πασιαρδής.

Ο ποιητής που μετά τα τραγικά γεγονότα του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974 «έγραψε» προς Αθήνας στο ποίημα του «Είμαστε Έλληνες» τα εξής:

Δεν είν’ η πρώτη φορά που μας πουλήσατε.
Το ’χετε ξανακάνει χρόνια πριν σ’ άλλους αιώνες,
όταν μας ξεπουλούσατε στους Πέρσες.
Κι όμως ζήσαμε. Κι’ αντέξαμε σκλαβιές και κούρσα,
τα φέραμε δεξιά με την αναβροχιά και την ακρίδα.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
τώρα μας ρίξατε στους Τούρκους
το αίμα πότισε τη γη
κι αλυσοδέσανε βαριά τον Πενταδάκτυλο.
Είμαστε Έλληνες. Δεν καρτερούμε τίποτα,
απ’ την Αθήνα τίποτα. Είμαστε Έλληνες
Έλληνες του πικρού καιρού
και της απελπισίας.

Πικρό ποίημα μετά από ένα ολοκαύτωμα που, όμως, σφυρηλατεί την ελπίδα και μάλιστα σαν μια ιδιαίτερη κοφτερή λεπίδα.

Η δύναμη και η αντοχή να βροντοφωνάξεις σ’ αυτούς που σε πρόδωσαν, σε ξεπούλησαν πως «Είμαστε Έλληνες» τελειώνει με συνοπτικές διαδικασίες τον δικό τους άτοπο, αξιοθρήνητο και προδοτικό πατριωτισμό.

Εξάλλου, αίφνης η Ελλάς των… ελλήνων στρατιωτικών και η… επανάστασίς τους διαλύθηκε και εξαφανίστηκε εις τα εξόν δεν… συνετέθη! Και, μάλιστα, εν μέσω πολέμου που προκάλεσαν οι ίδιοι, ανοίγοντας την κερκόπορτα της Κύπρου στους Τούρκους. Διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να διαβούν!

Η ύβρις και η μέθη της εξουσίας ολοκληρώνεται πάντα ως τραγωδία! (Κάπως έτσι το προφήτεψε ο Γιώργος Σεφέρης).

Να! και εδώ! Δηλαδή, εκεί στα ματωμένα χώματα της ελληνικής Κύπρου!

Μια διά των πραγμάτων τραγωδία, όπου πρωταγωνίστησαν ως ελεεινοί και αμήχανοι υποκριτές ενώπιον του ελληνικού κοινού, οι υποχωρούντες και αποχωρούντες από το πολεμικό πεδίο και παραδιδόμενοι στην έσχατη ντροπή οι προεξάρχοντες της ατιμίας που την είπαν επανάσταση (της 21ης Απριλίου). Τι κωμωδία!

Και χωρίς να αναλάβουν ποτέ τις ευθύνες τους.

Αφίσα με χαρακτικό του Λευτέρη Οικονόμου για την τραγωδία του 1974.

Αν αναλαμβάνονται ποτέ τέτοιες ευθύνες για: χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους, αιχμαλώτους, βιασμούς, ανάπηρους, τραυματίες, χήρες, ορφανά, χαροκαμένους γονείς και συγγενείς, ξεριζωμένους, ζωές μετέωρες, λαφυραγώγηση αρχαιοτήτων, βυζαντινών εικόνων (τοιχογραφιών και φορητών), ατομικών περιουσιών…

Και ο Κύπριος ποιητής ως έσχατος τραγικός βροντοφωνάζει σε κάθε ενδιαφερόμενο και μη και προς πάσα κατεύθυνση πως:
«Είμαστε Έλληνες»!

Μια πεποίθηση που δεν θεραπεύει τίποτε από όλα τα πιο πάνω τα οποία έφερε η προδοσία, αλλά αποτελεί ταυτόσημη με την τραγωδία.

Έτσι μοιάζει να λειτουργεί από το πουθενά σαν την μόνη κάθαρση που προκύπτει!

Προφανώς μόνον η καρδιά, η ψυχή και το μεγαλείο ενός ποιητή ζυμωμένου με τον κόσμο του Ομήρου, τον ελληνικό τρόπο και την γλώσσα του μπορεί να… φτύνει κατάμουτρα σε κάθε υπεύθυνο (ανεύθυνο) τόσο μεγάλες, περιεκτικές αλήθειες:
«Είμαστε Έλληνες»!

Και αυτή η αλήθεια είναι η κάθαρση η οποία δεν προκύπτει εκ των πραγμάτων, αλλά από τον ελληνικό κόσμο!

Τον τρόπο ύπαρξης που νικά την τραγωδία, ακόμη και διά της τραγωδίας!

Όσο για το ποίημα του μεγάλου Μιχάλη Πασιαρδή τελειώνει ως χορικό:

Στην καρδιά του πελάγου
στο σταυρό του ορίζοντα
κραυγή κι’ οιμωγή η πατρίδα μου.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά, στ’ άκρο πέλαγο
στη μικρή μας πατρίδα επάνω. Η φωνή μας – αιώνες
παλιοί που δεν χάθηκαν.
Τα’ όνειρο μας – αιώνες
που θάρθουν.
Αγρυπνούμε σ’ αυτή τη γωνιά και μαχόμαστε.
Η ελπίδα ακονιέται στην πίστη.

Πράγματι η «ελπίδα ακονιέται στην πίστη» όταν αγρυπνούμε και μαχόμαστε σε κάθε ελληνική γωνιά! Και ο αγώνας μας είναι ο πολιτισμός μας, γιατί ο πολιτισμός μας είναι ο αγώνας μας! Αυτό είναι το πρόσωπό μας. Όλα τα άλλα είναι φτιασίδια και ελεεινά προσωπεία. Και αυτό το έχουν αποδείξει οι κορυφαίοι εκπρόσωποι του πολιτισμού μας!

Το συγκλονιστικό σπάραγμα της ωραίας ελληνικής και ποιητικής ψυχής του Μιχάλη Πασιαρδή μπορείτε να το ακούσετε με την φωνή του Γιώργου Νταλάρα μελοποιημένο από τον Μιχάλη Χριστοδουλίδη: https://www.youtube.com/watch?v=FDW84yeYioI