Τα Χριστούγεννα είναι το κέντρο ενός από τους εορταστικούς κύκλους της Εκκλησίας μας (Γέννηση, Πάθος-Ανάσταση, Ανάληψη, Πεντηκοστή). Οι πατέρες της Εκκλησίας γράφουν γι’ αυτήν ιερά εγκώμια και της δίνουν διάφορα ονόματα. Ο Θεός εισέρχεται στη ζωή μας, μέσα στο χρόνο, μέσα στην ιστορία, ως «άνθρωπος Χριστός Ιησούς» (Α’ Τιμ. 2,5). Έτσι ο ιερός Χρυσόστομος την ονομάζει «Μητρόπολιν των εορτών», ενώ ο άγιος Επιφάνιος την ονομάζει «πρώτην εορτήν» και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος «εορτή αναδημιουργίας» και «Θεοφάνεια».
Ο Θεός Λόγος κενώνει τον εαυτό Του, ταπεινώνεται, σμικρύνεται κατά ένα ασύλληπτο τρόπο και γίνεται ένα βρέφος. Βρέφος ανθρώπινο και θείο. Γίνεται άνθρωπος όπως και εμείς με σάρκα και αίμα, με ψυχή και σώμα, με νού και θέληση.
Ας υμνήσουμε με όλη την ψυχή μας και ας δοξάσουμε την προς εμάς άμετρη φιλανθρωπία και αγαθότητά Του. Ο Ιησούς Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση για να την αγιάσει και να την ανεβάσει στον ουρανό. Έγινε Θεός ο άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό, όπως λέει ο Μέγας Αθανάσιος.
Ο Ιησούς Χριστός ενδύθηκε την ανθρώπινη φύση, προσέλαβε τα αδιάβλητα πάθη (πείνα, δίψα, πόνο) χωρίς καταχρήσεις και υπερβολές, δηλαδή χωρίς αμαρτία.
Γράφει ο περίφημος Θεολόγος και αγιογράφος Φώτης Κόντογλου: «πήγε πρόσφυγας στην Αίγυπτο, φασκιωμένος, αδύνατος, ορφανός και φτωχός. Πριν μας διδάξει με τα λόγια Του να κάνουμε υπομονή για τα κακά που μας βρίσκουνε, μας δίδαξε με την κατατρεγμένη τη ζωή Του. Από το παχνί άρχισε ο κατατρεγμός…
Έτσι έπρεπε να γίνει σε Κείνον που ήρθε να παρηγορήσει τους φτωχούς, να καλοτυχίσει τους καταφρονεμένους, να χαροποιήσει τους βασανισμένους, να δώσει ελπίδα στους βασανισμένους. Ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, γιατί όσοι τον πιστεύουν είναι πικραμένοι και συντριμμένοι, επειδή οι ευτυχισμένοι και οι καλοπερασμένοι δεν μπαίνουν στη στενή και τεθλιμμένη στράτα που μας έδειξε με τη ζωή Του και τη διδαχή Του. Οι καλοπερασμένοι κι όσοι δεν είναι βασανισμένοι, πλάσανε θεούς καλοπερασμένους, τον Απόλλωνα, τον Άρη, την Αφροδίτη, τον Μωάμεθ κι άλλους. Ο Χριστός μας ήρθε στον κόσμο σαν άνθρωπος και πήρε πάνω Του όλα τα βάσανά μας, γενάμενος κατά την σάρκα παράδειγμα αξεπέραστο για όλες τις δυστυχίες, για τους φτωχούς ο φτωχός, για τους ορφανούς ο ορφανός, για τους πρόσφυγες ο πρόσφυγας, για τους αδικημένους ο αδικημένος, για τους συκοφαντημένους ο συκοφαντημένος, για τους παραπεταμένους ο παραπεταμένος. Τριάντα χρόνια μονάχα έζησε στη γη και δεν άφησε κανένα φαρμάκι χωρίς να τ’ απογευτεί, εξόν από την αρρώστια».
Αγαπητοί αδελφοί, ευρισκόμενος ο άγιος Ιερώνυμος στο σπήλαιο της Βηθλεέμ, μια Χριστουγεννιάτικη νύχτα, αναλογίστηκε το μέγα μυστήριο. Θυμήθηκε τους μάγους και τα δώρα που πρόσφεραν στο Χριστό. Και τον ρώτησε:
-Εγώ τι μπορώ να σου προσφέρω Κύριε;
-Τις αμαρτίες σου, Ιερώνυμε…
Ας αποθέσουμε κι εμείς τούτα τα Χριστούγεννα στη φάτνη Του αυτό που μας ζητάει: Τις αμαρτίες μας, τα πάθη μας, τον πόνο μας, τα δάκρυά μας, τα φαρμάκια μας. Αλλά και τις ελπίδες μας.
«ίνα ημάς ελευθερώσει…».
