Χρειάζεται να ζητάμε να μας ελεήσει ο Θεός

Η περικοπή που θα ακούσουμε την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2024 μας παρουσιάζει την θεραπεία ενός τυφλού στην Ιεριχώ (Λουκά ιη’ 35-43).

Η φράση που θα πρέπει να προσέξουμε είναι «υἱὲ Δαυΐδ, ἐλέησόν με.». Ο τυφλός της Ιεριχούς δεν τον αποκαλεί το Χριστό όπως όλοι οι άλλοι, Ιησού Ναζωραίε, αλλά τον κράζει δυνατά «υἱὲ Δαυΐδ», δηλαδή καταλάβαινε ότι ο Κύριος είναι ο Μεσσίας, επειδή από την γενεά του Δαυΐδ θα ερχόταν ο Σωτήρας του κόσμου. Έτσι ο τυφλός στην περικοπή αποδεικνύεται ότι ήταν πνευματικά ανώτερος όλων όσων συνωστίζονταν γύρω στον Χριστό.

Εδώ θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ποτέ δεν πρέπει να υποτιμούμε τις όποιες ικανότητες ενός ανθρώπου που έχει μια αναπηρία γενικά και πολύ περισσότερο ενός τυφλού ατόμου. Όλοι οι άνθρωποι που δεν έχουν το φυσικό φως τους, αντιλαμβάνονται τα πράγματα γύρω τους με άλλους τρόπους.

Για το δεύτερο τμήμα της παραπάνω φράσης, το «ἐλέησόν με.» θέλω να σημειώσω αυτά που σκέφτηκα. Ο τυφλός αυτός έκραζε πολύ δυνατά, έτσι ώστε ενοχλούσε η κραυγή του το πλήθος, που βρίσκονταν εκείνη την ώρα για να υποδεχτεί τον Ιησού από την Ναζαρέτ. Άρα ζητάει από τον Χριστό να τον λυπηθεί, να τον προσέξει ιδιαίτερα και να ακούσει το αίτημά του, που ήταν να βρει το φυσικό φως του.

Στην εκκλησία μας οι πνευματικοί πατέρες μας υπενθυμίζουν να λέμε την πιο απλή αυτή προσευχή συνέχεια και καθ’ όλη την διάρκεια της ημέρας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με.». Άραγε το ζητάμε ή μήπως πρέπει να το ξεκινήσουμε από δω και στο εξής;