(Προηγούμενη δημοσίευση: https://www.pemptousia.gr/?p=410906)
Ας διαβάσουμε από το περιοδικό «Κιβωτός» Μαρτίου 1954 και τα βιώματα και συγκινήσεις ενός Σαλονικιού, γνήσιου πνευματικού τέκνου του π.Τιμοθέου και κορυφαίου στοχαστή και λογοτέχνη Κώστα Τσιρόπουλου, σχετικά με τη λειτουργική διακονία του π.Τιμοθέου. Ως λειτουργός και ως ιεροκήρυξ: Μια μυστική λάμψη άφησε στο πέρασμά του ο κεχαριτωμένος αυτός άνθρωπος.
- Καλή φωνή δεν είχε. Η φωνή του ήταν κάπως παράξενη. Είχε κάτι εξαίσιες, θερμές καμπυλώσεις, κάτι ρωμαλέες αναβάσεις και συχνά είχες την εντύπωση πως οι λέξεις βρεχόταν από ‘να βαθύ και μυστικό κλάμα.
- Το διάβασμα των ευχών δυνατό με μια βαθειά και καθαρή φωνή του στήθους που σε διαπερνούσε και κάποτε σε έκανε να τρέμεις σαν το ταλαίπωρο φύλλο του δένδρου, τόσο που σ’ έκανε να νιώθεις το γυμνό και ύψιστο μεγαλείο των ευχών της Ορθοδοξίας μας.
- Τα λόγια καθαρά, η άρθρωση λαμπερή και ακέραια, χαιρόσουν να ακούς λειτουργία και να νιώθεις τα Χερουβείμ και Σεραφείμ που φτερουγάνε στο μισόφωτο της μεταρσίωσης σου.
- Οι κινήσεις αργές, μετρημένες, με διάχυτη ευσέβεια, βάδισμα, ιεροπρεπές και σταθερό. Αγαπούσε την απόλυτη ησυχία και τον τρόμο στον οίκο του Θεού.
- Όταν κοινωνούσα πρόσεχα άθελά την έκφρασή του Ανάμεσα από τον ιδρώτα, έβλεπες δύο μάτια να σε κοιτάνε με άκρα πατρικότητα και φόβο βαθύ για τον θησαυρό που κρατούσε στα χέρια του και ήθελε να στον δώσει.
- Τα κηρύγματα του τα συνόδευαν και κάποιες σιωπές που μας ενοχλούσαν και κάποτε μείωναν τη συγκίνηση μας, παρόλο που ξέρουμε ότι πρόκειται για σιωπές καρποφόρες και κείνα που ακούσαμε και έπρεπε να εμπεδώσουμε και γι’ αυτά που ακόμη θα έλεγε.
- Το κήρυγμα του π.Τιμοθέου ήταν σαν μυστικός ανθόκηπος όταν για να εισέλθεις χρειαζόταν να βρεις ένα μυστικό κλειδί, έπρεπε να βρεθείς μέσα στο κλίμα του να δεις και συ τον Χριστό μας, όπως εκείνος τον έβλεπε, τον απ’ αιώνων Αγαπημένο της ψυχής.
- Έπαιρνε ένα στίχο, μια παραβολή, μια λέξη από το Ευαγγέλιο και έριχνε ένα ολωσδιόλου ιδιότυπο φως μας το παρουσίαζε από μια εκθαμβωτική πλευρά, που ποτέ δεν υποψιαζόμασταν την ύπαρξή της. Ήταν κάτι που πήγαζε από τη βαθύτατη γνώση της Αγίας Γραφής και από το άρωμα των πατερικών κειμένων που λάτρευε.
- Ο λόγος του ολάκερος ήταν γεροχτισμένος με φλόγα βαθειά, με σκέψη πολλή. Ένιωθες πως η κάθε λέξη ήταν απαραίτητη στο οικοδόμημα του θείου δώρου που σε πρόσφερνε.
- Στα μαθήματα του ήταν πάντα βαθειά μελετημένος. Μας έκανε να νιώθουμε την ομορφιά και το ύψος του Ευαγγελίου, σαν ολοκληρωτικό κανόνα ζωής. Με ένα πνεύμα μυστικής πρωτοπορείας μας θάμπωνε με τις απροσδόκητες καταδύσεις του, δείχνοντας την άσπιλη ζωντάνια της Ορθοδοξίας μας. Συγκίνηση και ιερός ενθουσιασμός στεφάνωναν το πρόσωπό του. Εκείνες οι στιγμές της ζωής μας ανήκουν πιστεύω στις κερδισμένες.
- ¨Οσο περισσότερο έμπαινες στο κλίμα του τόσο μεγαλύτερο θησαύρισμα έβρισκες στα λόγια που ο Θεός του έστελνε να πει. Τα κηρύγματα του όντως εκλεκτής ποιότητας ήταν κυρίως για τους μυημένους, ήταν στερεή τροφή και όχι γάλα και ο κύκλος του ήταν κάπως στενός αλλά πυριφλεγής.
- Την τελευταία χρονιά πριν φύγη, με την ιερή τρεμούλα μιας ακριβής απόλαυσης τα κηρύγματα του-πολύτιμα κοσμήματα του Εκκλησιαστικού λόγου- να εμποτίζονται με μια αφάνταστη ζωτικότητα με μια φλόγα πατερική, με μια ορθόδοξη μεγαλειώδη – όπως στο κήρυγμα για τα τέσσερα ιδεώδη της Εκκλησίας μας- με μυστικές διεισδύσεις σε λέξεις, στίχους και παραβολές, όπως το κήρυγμα της Σαμαρείτιδος- ή με παρομοιώσεις οξύτατες και εκπληκτικές και με ποιητικές εκφράσεις κάποτε. Φεύγαμε από την εκκλησία αλλαγμένοι.
- Μέσα στους πειρασμούς και τις θλίψεις μας και ένα ακόμη αστέρι αγρυπνεί για μας. Εμείς που ζήσαμε στον ίσκιο του ευλαβέστατου κληρικού κερδίσαμε τόσα πολλά που δεν γράφονται.
Γ) Ένας άλλος σπουδαίος θεολόγος και λογοτέχνης Βασίλειος Μουστάκης έγραψε στο ίδιο περιοδικό Κιβωτός τον Φεβρουάριο του 1954, ένα μήνα μετά την κοίμηση του π.Τιμοθέου.
Α) Ο π. Τιμόθεος ήταν ένα από τα πλέον χαριτωμένα τέκνα της Εκκλησίας μας Αγιότης βίου, βαθειά θεολογική μόρφωσις και αποστολικός ζήλος τον εξεχώριζαν και τον είχαν εις την πρώτη σειράν των εργατών του Μυστικού Αμπελώνος του Κυρίου
Δ) Ο γνωστότατος στους Θεσσαλονικείς πρωτοπρεσβύτερος πατήρ Βασίλειος Καϊμάκης γράφει για τον π.Τιμόθεο
1) ο π.Τιμόθεος, ως λειτουργός υπήρξε άριστος. Αφοσιωμένος στην προσευχήν, την οποία ηγάπα. Εκοινώνει μετά ιδιαιτέρας χαράς τόσο όταν λειτουργούσε όσον και όταν δε λειτουργούσε.
2) ως πνευματικός ήτο υπέροχος. Εδέχετο με πατρικήν αγάπην τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Τους ανεκούφιζεν , ενεθάρρυνεν και καθωδήγει στην εν Χριστώ ζωήν.
3) Ως ομιλητής ήτο λαμπρός. Εφλέγετο ύπο της επιθυμίας να κηρύξει στον κόσμο τον Χριστό και το θέλημά Του. Με ζήλον προσεπάθη να εκτελέση την εντολήν του Κυρίου «μαθητεύσατε πάντα τα έθνη»
4) ιδιαιτέρως πρόσεχε την ιδιωτική του ζωή να είναι άμεμπτος. Εγνώριζε ότι ο άνθρωπος προσέχει πρώτα τη ζωή του κληρικού και έπειτα στα λόγια του. Δίδασκε προπάντων διά του βίου του.
Ε) Ο πασίγνωστος μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης που εγνώρισε εκ του σύνεγγυς τον π.Τιμόθεο γράφει 1) Δεν είναι υπερβολή να γράψουμε ότι κληρικός Θεολόγος αγαπών την Αγίαν Γραφήν δεν υπάρχει παρ’ ημίν άλλος. Η προς την Βίβλον αγάπη του ήτο ανυπέρβλητος. Και τα δυσκολοτέρα χωρία της Αγίας Γραφής εύρισκον εν αυτώ τον δεξιόν ερμηνευτήν, βαδίζοντα στα ίχνη των Πατέρων της Εκκλησίας. Εκείθεν εξεπήγαζον αι πηγαί της βαθείας πνευματικότητος του. 2)Πρώτος αυτός κατεπολέμησε τη διάσπασιν των χριστιανών και έρριψε το σύνθημα «η ενότης εν τη ποικιλία».
Τεκμήριο αγιότητας του π.Τιμοθέου
Από τον κ.Μιχαήλ Ποτουρίδη, οικονομολόγο, πνευματικό τέκνο του π.Συμεών ελέχθη και ο ομιλών που το άκουσε το μεταφέρει:
Κάποτε (δεκαετία του 1990) επεσκέφθη το εδώ ανδρικό μοναστήρι της Αγίας Τριάδος ο γνωστός στον πατέρα Συμεών Μητροπολίτης Νικαίας μακαριστός Γεώργιος Παυλίδης, συνοδευόμενος από τον οδηγό του αυτοκινήτου διάκονον του (αγνώστων στοιχείων) και τον κ. Ποτουρίδη, πνευματικό παιδί του π. Γεωργίου Παυλίδη στη Δράμα παλαιότερα. Ο π.Συμεών προχωρούσε ξεχωριστά με τον Δεσπότη πίσω από το ιερό της Αγίας Τριάδος και πέρασαν μπροστά από τον τάφο του π.Τιμοθέου. Τότε ήταν όπως όλοι θυμόμαστε έξω από την κόγχη του Ιερού. Ακολουθούσαν σε κάποια μικρή απόσταση ο διάκος με τον κ. Ποτουρίδη. Όταν έφτασαν οι δύο τελευταίοι στον τάφο του π.Τιμοθέου ένιωσαν και οι δυό μιαν άρρητην ευωδία να αναδύεται από τον τάφο. Κατάπληκτοι και συγκινημένοι φώναξαν τον πάτερ και τον δεσπότη και ο πάτερ –ίσως γιατί δεν ήθελε από ταπείνωση και για να μην πουν οι άλλοι ότι προσπαθεί να αγιοποιήσει τον Γέροντά του π.Τιμόθεο- να επιβεβαιώσει το γεγονός της ευωδίας –προσποιήθηκε ότι κάτι έπαθε η όσφρησή του από κρυολόγημα και δεν αισθάνθηκε τη ευωδία. Είπε όμως δεν αποκλείεται να συνέβη αυτό που οσφράνθηκαν οι δύο, γιατί ήξερε άμεσα από ακλόνητη πολυχρόνια εμπειρία ποιος ήταν ο π.Τιμόθεος.
(Συνεχίζεται)
