(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου
Λόγος β’
Περί ενανθρωπήσεως
16. Άπαξ και κατέπεσεν η διάνοια του ανθρώπου εις τα αισθητά, επεφορτίσθη ο Λόγος να εμφανισθή με σώμα διά να φορτωθή ως άνθρωπος τους ανθρώπους και προσελκύση προς τον εαυτόν του τας αισθήσεις των και εις το εξής να τον βλέπουν εκείνοι ως άνθρωπον, να βλέπουν και τα έργα του και να πείθωνται, ότι δεν είνε μόνον άνθρωπος αλλά και Θεός και Λόγος και Σοφία του αληθινού Θεού.
Τούτο δε θέλοντας να αποκαλύψη και ο Παύλος λέγει· «Εν αγάπη ερριζωμένοι και τεθεμελιωμένοι, ίνα εξισχύσητε καταλαβέσθαι συν πάσι τοις αγίοις, τι το πλάτος και μήκος και ύψος και βάθος, γνώναι τε την υπερβάλλουσαν της γνώσεως αγάπην του Χριστού, ίνα πληρωθήτε εις παν το πλήρωμα του Θεού» (Εφ 3, 18-19).
Ο Λόγος είνε εξηπλωμένος παντού και άνω και κάτω και εις τα βάθη και εις τα πλάτη· άνω μεν είνε εις την δημιουργίαν, κάτω δε με την ενανθρώπησίν του, και εις τα βάθη εις τον άδην, επίσης εις τα πλάτη εις τον κόσμον. Όλα είνε γεμάτα από την γνώσιν του Θεού.
Διά τούτο δεν επετέλεσε την θυσίαν ευθύς μόλις ήλθε κοντά μας παραδίδοντας το σώμα εις τον θάνατον και ανασταίνοντας αυτό, διότι έτσι θα έμενεν εις την αφάνειαν. Απεναντίας κατέστησε τον εαυτόν του εμφανή διαμένων εις το ανθρώπινον σώμα, και με τα υπεράνθρωπα έργα που επετέλεσε και έδωκεν ως σημεία, τον ανεγνώρισαν ως Θεόν Λόγον.
Αμφότερα επετέλεσεν ο Σωτήρ με την ενανθρώπησίν του από αγάπην προς τον άνθρωπον πρώτον ότι εξηφάνισεν από ημάς τον θάνατον και μας ανενέωσε· και δεύτερον ότι έφανέρωσε με τα έργα του τον άφαντον και αόρατον εαυτόν του γνωστοοιώντας, ότι αυτός είνε ο Λόγος του Πατρός ο ηγεμών και βασιλεύς του παντός.
Απόσπασμα από το βιβλίο Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου «Άπαντα τα έργα, τόμος 1, Απολογητικά», εισαγωγή Παναγιώτης Χρήστου κείμενο, μετάφραση, σχόλια Στέργιος Σάκκος.
